1) బడి నేర్పిన పాఠాలు: పిల్లలకు పాఠాలు నేర్పుతూ తాము నేర్చుకున్న పాఠాలేమిటి? ఆంధ్రజ్యోతి-ఎమెస్కో వారు కలిసి నిర్వహించిన రాష్ట్రస్థాయి పోటీలో ఎంపికైన వ్యాసాల సంకలనం. పుస్తకం చదువుతుంటే మన పాఠశాలల దయనీయ స్థితులను తలచుకొని నిర్వేదం, మనం అడుగిడేది 2010లోకేనా అన్న అపనమ్మకం, స్ఫూరి నిచ్చే కొన్ని వ్యక్తిత్వాలను చూసి ఇంకా హోప్ ఉందన్న భావం కలగలిసిపోతాయి. ఒట్టు-అన్న వ్యాసం చదివాక కళ్ళు చెమ్మగిల్లని వారుండరు. గిజుభాయి సూత్రాలను ఆచరిస్తున్న మరో కిశోరభారతి, సౌజన్యా ఎడ్యుకేషనల్ అకాడమీ గురించి మనమందరం తెలుసుకోవాలి. ఈ పుస్తకం concept గొప్పగా ఉన్నా చదువుతుంటే this could have been better in so many ways అనిపించింది. ఉదాహరణకి వ్యాసాలు చదువుతుంటే బోలెడు ప్రశ్నలు రేకెత్తుతుంటాఇ. ఆయా టీచర్లతో కొన్ని ఇంటర్వ్యూలు చేసి, స్కూళ్ళ ఫోటోలు కొన్ని ప్రచురిస్తే బాగుండేది. ఇంత చక్కని కాన్సెప్టుకు ఫాలో అప్ ఏమిటి? అన్న ప్రశ్నకూడా మదిని తొలుస్తుంది. చిన్న చిన్న లోపాలున్నా తప్పక చదవాల్సిన పుస్తకం.
(ఎమెస్కో ప్రచురణలు, వెల 50/-)
2) కథా కేరళం : తకళి శివశంకరపిళ్ళై నవల "చెమ్మీన్" అనువాదం "రొయ్యలు" చదివినప్పటినుండి ఆయన పుస్తకాలు ఇంకేవైనా చదవాలని అనుకున్నాను. బుక్‌ఫెస్ట్‌లో ఈ కథల అనువాదం చూసి వెంటనే కొన్నాను. ఒక తరం కేరళ కథకుల కథలు సంకలించి అనువదించిన పుస్తకం. మలయాళ కథా సాహిత్యానికి పరిచయదీపిక లాంటిది. పదిహేను కథల సంకలనం. ఎక్కువభాగం మంచి కథలే. కథా సాహిత్యంలో ఆసక్తి ఉన్నవాళ్ళు తప్పక చదవాలి. ఇక ఈ సంకలనంలో ఒకే ఒక యువ రచయిత కథ ఉంది. సమకాలీన సాహిత్యం ఎలా ఉందో తెలీదు కాని, ఇవి చదువుతుంటే మన తెలుగు కథ ఇంచుమించు ఇదే స్థాయిలో ఉందని అనిపించింది.
(వెల 75/- విశాలాంధ్ర/నవోదయల్లో దొరుకుతుందిట)
3) నిద్రితనగరం : వైదేహీ శశిధర్ కవితలగురించి బ్లాగ్లోకంలో ఆల్రెడీ రెండు-మూడు సమీక్షలు వచ్చాయి. పుస్తకం చదివిన తర్వాత సమీస్ఖకారులు మెచ్చుకున్నంత బావుందనిపించింది. ఈ నవతరం కవయిత్రులు ఇంద్రాణి, వైదేహి లను చదువుతుంటే కొట్టొచ్చినట్టు కనిపించే ఒక విషయం. ప్రకృతితో ఇంతగా మమేకమై కేవలం అమ్మాయిలే రాయగలరు. కవిత్వప్రేమికులు, భావుకులు చదవాల్సిన పుస్తకం. (వెల 50/- నవోదయలో, అజోవిభో ఆన్‌లైన్ షాపుల్లో దొరుకుతుంది.)
4) దేశదేశాల హైకు : పెన్నా శివరామక్రిష్ణ గారి అనువాదాలు. దేశదేశాల హైకులను ఒక్కచోట చేర్చి అనువదించిన పుస్తకం. ఈ పుస్తకం గురించి ఒక పరిచయం వ్యాసం మరెప్పుడైనా రాస్తాను. ప్రస్తుతానికి కొనుక్కోండి అనే నా సలహా. (వెల 30/- పాలపిట్ట ప్రచురణలు)
(బై ద వే, ఇవన్నీ నేను బుక్‌ఫెస్ట్‌లో పాలపిట్ట స్టాల్లో కొన్నవి. విజయవాడ వాస్తవ్యులు నాలుగుదిక్కుల తిరక్కండా మీ బుక్ ఫెస్ట్‌లో పాలపిట్ట స్టాల్లో కొనుక్కోవచ్చనుకుంటా.)
Thursday, December 31, 2009
Tuesday, December 29, 2009
రోశయ్య చేసిన ఒకేఒక మంచి పని...
1) రోశయ్య చేసిన ఒకే ఒక్క మంచి పని:
ఏ క్షణాన రోశయ్య అధికారంలో వచ్చాడో కానీ ఒక్క రోజు కూడా అధికారాన్ని ఎంజాయ్ చేసినట్టనిపించదు. ఓ రెణ్ణెల్లు దాక జగన్ని ముఖ్యమంత్రి చేయాలంటూ కాంగ్రెస్ వాళ్ళే ఆయన్ని ఒప్పుకోలేదు. ఇటలీ మేడం రాయిని మనసు చేసుకొని ఇదింతే, మార్పులు చేర్పులకు వీల్లేదు అనేంతవరకూ కనీసం తన సీట్లో తనైనా చక్కగా కూర్చోలేకపోయాడు. సరే అనుకుంటే ఎన్నడూ లేనట్టుగా కృష్ణమ్మ కన్నెర్ర జేసింది. అంతూ దరీ లేకుండా వర్షాలు కురిసి రాష్ట్రాన్ని నిర్వీర్యం చేశాయి. అదీ సద్దుమణిగిందనుకుంటే ఇప్పుడు తెలంగాణ గొడవ మొదలయ్యి కంటి మీద కునుకు లేకుండా పోయింది. ఇన్ని రోజుల్లో రోశయ్య చేసిన ఒకే ఒక మంచిపని ఏంటి తెలుసా? సచివాలయం నుండి మా ఇంటి వరకు ఒక్క గుంతైన లేని, గతుకులు లేని రోడ్డు వేయించాడు. అఫ్కోర్స్, మా ఇంటి పక్కనే వాళ్ళిల్లు ఉండడంతో ఆయనకూ సౌకర్యంగా ఉంటోందిట ;)
2) పిల్లలూ - పిడుగులు
స్కూల్లో క్రిస్మస్ ఈవెంట్ సందర్భంగా మీ "విభు"కి శాంటాక్లాస్ డ్రెస్ వేయండి అని వాళ్ళ ప్లేస్కూల్ టీచర్ రిక్వెస్టు పంపింది. సరే మాకూ సరదాగానే అనిపించి ఎక్కడినుండో ఒక యాభై రూపాయల విలువ చేసే శాంటా డ్రెస్సుని ఐదొందలు పెట్టి కొన్నాం. తెల్లని పత్తితో చేసిన మీసాలు గెడ్డాలు ఒకవైపు చికాకు పెడుతున్నా పాపం బుద్ధిగా వెళ్ళి స్కూల్లో చాక్లెట్లు పంచి ఇచ్చాడు. ఇరవయి మూడున ఇదయ్యాక చక్కగా మర్చిపోయాం.
ఇక క్రిస్మస్ రోజు సాయంత్రం బయటకు వెళ్ళి వస్తుంటే రోడ్డు మీద ఫుల్ శాంటా గెటప్‌లో ఎవరో కుర్రాడు నిల్చున్నాడు. మొహానికి శాంటా మాస్కు కూడా తగిలించుకున్నాడు. కారాపి "విభుడూ అదిగో శాంటాని చూడు" అని వాడికి చూపిస్తున్నాను.శాంటా కుర్రాడేమో చేతులూపుతూ అనుకోని బుల్లి అతిథిని "హాయ్, హాపీ క్రిస్మస్" అనుకుంటూ పలుకరించాడు. ఒక నిమిషం పాటు మా వాడి కోల్డ్ రెస్పాన్స్ చూసి సరేలే అని కిటికీ మూసేసి ముందుకి కదిలాం. కిటికీ మూయగానే మా వాడాడిగిన మొదటి ప్రశ్న.
"ఆ డ్రెస్సు ఎవరు వేసుకున్నారు బాబాయ్?"
3) ఫెయిలైతే దుఖఃం, ఫస్టొస్తే...?
3 ఇడియట్స్ సినిమాలో ఒక సన్నివేశం ఉంటుంది. మాధవన్, శర్మాన్ జోషి పరీక్షాఫలితాలు చూడ్డానికి వెళ్తారు. చిట్టచివర్న వాళ్ళిద్దరి పేర్లు ఉండడం గమనిస్తారు. ఆమిర్ఖాన్ పేరు కిందెక్కడా ఉండదు. మాధవన్ స్నేహితునికోసం తెగ బాధపడిపోతుంటాడు ఫెయిలయ్యాడేంటా అని. అప్పుడు శర్మాన్ వచ్చి వాడు ఫెయిలవలేదు ఫస్టొచ్చాడు అని చెపుతాడు. మాధవన్ సూత్రధారిగా ఒక విషయం చెబుతాడు. "స్నేహితుడు ఫెయిలైతే అరరే అని బాధపడుతాం కాని వాడట్టే శ్రమలేకుండా ఫస్టొచ్చాడంటే మాత్రం ఈర్ష్యగా ఉంటుంది అని." ఈ డైలాగ్ ఇంటికొచ్చాక ఎందుకో మళ్ళీ గుర్తొచ్చింది. ఎందుకురా అంటే తెలుగు సాహిత్యంలో ఇలాంటిదే ఒక సంఘటన గురించి చదివింది గుర్తొచ్చింది.
తెలుగులో సీరియస్ సాహిత్యానికి ఎంకరేజ్మెంటులేదనీ పుస్తకాలుకొనేవారు లేరని సాహిత్యకారులు అపుడపుడూ వాపోతుంటారు. కథకుడి పారితోషికం కనీసం వెయ్యికూడా ఉండదని కంప్లైంటు చేస్తుంటారు. అలాంటిది ఒకసారి తానా వారు ఒకసారి నవలలపోటీల్లో ఉత్తమనవలకి లక్ష రూపాయల బహుమానం ఇచ్చారు. అప్పుడు మెజారిటీ సాహిత్యకారులు లక్షరూపాయల బహుమానం వచ్చేంత ఏముందా నవలలో అని సన్నాయి నొక్కులు నొక్కుకున్నారుట. (బై ది వే, ఆ నవల పేరు 'రేగడి విత్తులు ' మన బ్లాగరు చంద్రలత గారి రచన. చాలా బాగుంటుంది. ఎపుడైనా వీలు కుదిరితే... కాదు కాదు.. ఎలాగైనా వీలు చేసుకొని చదవండి.)
ఏ క్షణాన రోశయ్య అధికారంలో వచ్చాడో కానీ ఒక్క రోజు కూడా అధికారాన్ని ఎంజాయ్ చేసినట్టనిపించదు. ఓ రెణ్ణెల్లు దాక జగన్ని ముఖ్యమంత్రి చేయాలంటూ కాంగ్రెస్ వాళ్ళే ఆయన్ని ఒప్పుకోలేదు. ఇటలీ మేడం రాయిని మనసు చేసుకొని ఇదింతే, మార్పులు చేర్పులకు వీల్లేదు అనేంతవరకూ కనీసం తన సీట్లో తనైనా చక్కగా కూర్చోలేకపోయాడు. సరే అనుకుంటే ఎన్నడూ లేనట్టుగా కృష్ణమ్మ కన్నెర్ర జేసింది. అంతూ దరీ లేకుండా వర్షాలు కురిసి రాష్ట్రాన్ని నిర్వీర్యం చేశాయి. అదీ సద్దుమణిగిందనుకుంటే ఇప్పుడు తెలంగాణ గొడవ మొదలయ్యి కంటి మీద కునుకు లేకుండా పోయింది. ఇన్ని రోజుల్లో రోశయ్య చేసిన ఒకే ఒక మంచిపని ఏంటి తెలుసా? సచివాలయం నుండి మా ఇంటి వరకు ఒక్క గుంతైన లేని, గతుకులు లేని రోడ్డు వేయించాడు. అఫ్కోర్స్, మా ఇంటి పక్కనే వాళ్ళిల్లు ఉండడంతో ఆయనకూ సౌకర్యంగా ఉంటోందిట ;)
2) పిల్లలూ - పిడుగులు
స్కూల్లో క్రిస్మస్ ఈవెంట్ సందర్భంగా మీ "విభు"కి శాంటాక్లాస్ డ్రెస్ వేయండి అని వాళ్ళ ప్లేస్కూల్ టీచర్ రిక్వెస్టు పంపింది. సరే మాకూ సరదాగానే అనిపించి ఎక్కడినుండో ఒక యాభై రూపాయల విలువ చేసే శాంటా డ్రెస్సుని ఐదొందలు పెట్టి కొన్నాం. తెల్లని పత్తితో చేసిన మీసాలు గెడ్డాలు ఒకవైపు చికాకు పెడుతున్నా పాపం బుద్ధిగా వెళ్ళి స్కూల్లో చాక్లెట్లు పంచి ఇచ్చాడు. ఇరవయి మూడున ఇదయ్యాక చక్కగా మర్చిపోయాం.
ఇక క్రిస్మస్ రోజు సాయంత్రం బయటకు వెళ్ళి వస్తుంటే రోడ్డు మీద ఫుల్ శాంటా గెటప్‌లో ఎవరో కుర్రాడు నిల్చున్నాడు. మొహానికి శాంటా మాస్కు కూడా తగిలించుకున్నాడు. కారాపి "విభుడూ అదిగో శాంటాని చూడు" అని వాడికి చూపిస్తున్నాను.శాంటా కుర్రాడేమో చేతులూపుతూ అనుకోని బుల్లి అతిథిని "హాయ్, హాపీ క్రిస్మస్" అనుకుంటూ పలుకరించాడు. ఒక నిమిషం పాటు మా వాడి కోల్డ్ రెస్పాన్స్ చూసి సరేలే అని కిటికీ మూసేసి ముందుకి కదిలాం. కిటికీ మూయగానే మా వాడాడిగిన మొదటి ప్రశ్న.
"ఆ డ్రెస్సు ఎవరు వేసుకున్నారు బాబాయ్?"
3) ఫెయిలైతే దుఖఃం, ఫస్టొస్తే...?
3 ఇడియట్స్ సినిమాలో ఒక సన్నివేశం ఉంటుంది. మాధవన్, శర్మాన్ జోషి పరీక్షాఫలితాలు చూడ్డానికి వెళ్తారు. చిట్టచివర్న వాళ్ళిద్దరి పేర్లు ఉండడం గమనిస్తారు. ఆమిర్ఖాన్ పేరు కిందెక్కడా ఉండదు. మాధవన్ స్నేహితునికోసం తెగ బాధపడిపోతుంటాడు ఫెయిలయ్యాడేంటా అని. అప్పుడు శర్మాన్ వచ్చి వాడు ఫెయిలవలేదు ఫస్టొచ్చాడు అని చెపుతాడు. మాధవన్ సూత్రధారిగా ఒక విషయం చెబుతాడు. "స్నేహితుడు ఫెయిలైతే అరరే అని బాధపడుతాం కాని వాడట్టే శ్రమలేకుండా ఫస్టొచ్చాడంటే మాత్రం ఈర్ష్యగా ఉంటుంది అని." ఈ డైలాగ్ ఇంటికొచ్చాక ఎందుకో మళ్ళీ గుర్తొచ్చింది. ఎందుకురా అంటే తెలుగు సాహిత్యంలో ఇలాంటిదే ఒక సంఘటన గురించి చదివింది గుర్తొచ్చింది.
తెలుగులో సీరియస్ సాహిత్యానికి ఎంకరేజ్మెంటులేదనీ పుస్తకాలుకొనేవారు లేరని సాహిత్యకారులు అపుడపుడూ వాపోతుంటారు. కథకుడి పారితోషికం కనీసం వెయ్యికూడా ఉండదని కంప్లైంటు చేస్తుంటారు. అలాంటిది ఒకసారి తానా వారు ఒకసారి నవలలపోటీల్లో ఉత్తమనవలకి లక్ష రూపాయల బహుమానం ఇచ్చారు. అప్పుడు మెజారిటీ సాహిత్యకారులు లక్షరూపాయల బహుమానం వచ్చేంత ఏముందా నవలలో అని సన్నాయి నొక్కులు నొక్కుకున్నారుట. (బై ది వే, ఆ నవల పేరు 'రేగడి విత్తులు ' మన బ్లాగరు చంద్రలత గారి రచన. చాలా బాగుంటుంది. ఎపుడైనా వీలు కుదిరితే... కాదు కాదు.. ఎలాగైనా వీలు చేసుకొని చదవండి.)
Monday, December 28, 2009
ఒక సరదా సమీక్ష
ముప్ఫైఒకటిన సిటీలో ఏమైనా ప్రొగ్రాంస్ ఉన్నాయా అని www.fullhyd.com సైటు చూస్తున్నా. అదేమంత పేరుమోసిన సైటు కాదు కాని నాకు చాలామట్టుకు ఈవెంట్స్ వెతకడంలో సహాయపడింది. ఐతే ఇవాళానుకోకుండా హోం పేజిలో ఒక లైన్ నన్నాకట్టుకుంది.
"The first step towards enjoying kaasko is to skip the first half." అరె వా ఇంత నిర్మొహమాటంగా, సరదాగా సమీక్ష రాసిందెవరు అనిక్లిక్ చేసి చూద్దును కదా ఇక నవ్వుల ప్రవాహం ఆగలేదు. దీపా గరిమెళ్ళ అని ఎవరో అమ్మాయి ఈ సైటుకు సమీక్షలు రాస్తోంది.
ఉదాహరణకి కొన్ని స్నిప్పెట్స్:
1) The first step towards enjoying Kasko is to skip the first half. That's because nothing much happens before the interval. The second step is to then skip the second half.
2) Plus, she's being forced to marry Pradeep Rawat for this - because he felt that though there are many documented ways to give birth to a person, the most sure-shot way is to marry his father. At this point, some members of the audience were found starting fasts-unto-death, demanding a separate state for the writers of Kasko. Some others demanded for everyone to stay united, and continued with the movie - on a watch-unto-death mission.
3) All said and done, Kasko won't test your patience - they'll heave it out of the theatres pretty soon.
అన్ని సినిమాలు ఇలాగే రాస్తుందా లేక ఈ సినిమా నిజంగా చండాలంగా ఉందా అని బాగా పాపులర్ అవుతున్న 3-ఇడియట్స్ సమీక్ష చదివా. చక్కగా బాలన్స్‌డ్ గా రాసిన సమీక్ష. నిజానికి 3-ఇడియట్స్ సినిమా నాకు బాగా నచ్చింది. రీడిఫ్ రివ్యూలను ఖండిచాలన్న కోపంతో గబా గబా రాశానే కాని సినిమాలో నెగటివ్స్ గురించి చెప్పలేదు.
మరోసారి సినిమా చూడాలా వొద్దా అనుకున్నప్పుడు ఈ అమ్మాయి సమీక్ష శుభ్రంగా ఫాలో అవ్వొచ్చనుకుంటా. lol.
PS. అనుమతి లేకుండా ఆ ఆర్టికల్ స్నిపెట్స్ కోట్ చేశాను. సరదా సమీక్ష అందరికీ పరిచయం చేయడమే కాని వేరే దురుద్దేశం లేదు.
"The first step towards enjoying kaasko is to skip the first half." అరె వా ఇంత నిర్మొహమాటంగా, సరదాగా సమీక్ష రాసిందెవరు అనిక్లిక్ చేసి చూద్దును కదా ఇక నవ్వుల ప్రవాహం ఆగలేదు. దీపా గరిమెళ్ళ అని ఎవరో అమ్మాయి ఈ సైటుకు సమీక్షలు రాస్తోంది.
ఉదాహరణకి కొన్ని స్నిప్పెట్స్:
1) The first step towards enjoying Kasko is to skip the first half. That's because nothing much happens before the interval. The second step is to then skip the second half.
2) Plus, she's being forced to marry Pradeep Rawat for this - because he felt that though there are many documented ways to give birth to a person, the most sure-shot way is to marry his father. At this point, some members of the audience were found starting fasts-unto-death, demanding a separate state for the writers of Kasko. Some others demanded for everyone to stay united, and continued with the movie - on a watch-unto-death mission.
3) All said and done, Kasko won't test your patience - they'll heave it out of the theatres pretty soon.
అన్ని సినిమాలు ఇలాగే రాస్తుందా లేక ఈ సినిమా నిజంగా చండాలంగా ఉందా అని బాగా పాపులర్ అవుతున్న 3-ఇడియట్స్ సమీక్ష చదివా. చక్కగా బాలన్స్‌డ్ గా రాసిన సమీక్ష. నిజానికి 3-ఇడియట్స్ సినిమా నాకు బాగా నచ్చింది. రీడిఫ్ రివ్యూలను ఖండిచాలన్న కోపంతో గబా గబా రాశానే కాని సినిమాలో నెగటివ్స్ గురించి చెప్పలేదు.
మరోసారి సినిమా చూడాలా వొద్దా అనుకున్నప్పుడు ఈ అమ్మాయి సమీక్ష శుభ్రంగా ఫాలో అవ్వొచ్చనుకుంటా. lol.
PS. అనుమతి లేకుండా ఆ ఆర్టికల్ స్నిపెట్స్ కోట్ చేశాను. సరదా సమీక్ష అందరికీ పరిచయం చేయడమే కాని వేరే దురుద్దేశం లేదు.
Friday, December 25, 2009
3 ఇడియట్స్ - ఫ్రెష్ అవుటాఫ్ అవెన్
అవతార్ సినిమా టికెట్లకోసం "బుక్ మై షో"లో పచార్లు చేస్తుంటే ఉన్నట్టుండి 3 ఇడియట్స్ టికెట్స్ కనిపించాయి. ఫస్ట్ డే, ఫస్ట్ షో టికెట్స్. హిందీసినిమా ఫస్ట్డే ఫస్ట్ షో అవసరమా అని ఒకవైపు పీకుతున్నా అమీర్‌ఖాన్ ఉన్నాడన్న ధైర్యంతో కొనేశాను. తీరా రీడిఫ్‌లో రెండు సమీక్షలు చదివితే యావరేజ్ సినిమా అని రాశారు.
ఈ సినిమా చేతన్ భగత్ రాసిన కల్ట్ నవల five point someone ఆధారంగా నిర్మించబడిందని ఎప్పటినుండో చదువుతున్నాను. ఫైవ్ పాయింట్ సంవన్ ని యధాతథంగా తీస్తే గొప్ప సినిమా అవుతుందా? అందులో అన్ని సబ్‌ప్లాట్స్ ఉన్నాయా? అని అనుకున్నాను. 3 ఇడియట్స్ ఫైవ్ పాయింట్ సంవన్ ను యధాతథంగా తీసింది కాదు. ముఖ్యపాత్రలు, కాలేజ్ సెట్టింగ్ అందులోంచి తీసుకొని దానికి కొంచెం good will hunting లాంటి బాగ్రౌండ్ కలిపి, ఇంకొంచెం patch aaDaMs మసాల కలిపి కొంచెం ఒరిజినాలిటీ కూడా కలిపితే 3 ఇడియట్స్.
కథ ఒక ప్రతిష్టాత్మకమైన ఇంజనీరింగు కాలేజిలో నడుస్తుంది. ఆమిర్, మాధవన్, షర్మాన్ హాస్టల్లో రూమ్మేట్స్. బోలెడు కుటుంబభారాలు, ఆశలు మోస్తూ షర్మాన్ వస్తే తండ్రి బలవంతం మీద ఇష్టం లేకున్నా ఇంజనీరింగుకి వస్తాడు మాధవన్. ఆమిర్ అలాకాదు, తనకి మెకానికల్ ఇంజనీరింగంటే ప్రాణం. కష్టపడ్డం బదులు ఇష్టపడి చదవడం వల్ల అన్నిట్లో ముందుంటాడు. అందరినీ నవ్విస్తూ నవ్వుతూ ఉండే ఆమిర్ వెనక ఒక షాకింగ్ నిజం ఉంటుంది. పొరలు పొరలుగా ఆ నిజాన్ని విప్పుతూ బోలెడు నవ్వులు పండిస్తూ మంచి ఎంటర్‌టైనర్ని తయారుహేశాడు డైరెక్టర్. కొన్ని జోకులు మాత్రం ఇంటర్‌నెట్లో బాగా నలిగిన జోకులు. ముగ్గురు హీరోల్లో మాధవన్ కొంచెం అండర్-యుటిలైజ్డ్. మిగిలిన పాత్రల్లో బొమన్ ఇరాని, కరీనా, చతుర్ రామలింగం క్యారక్టర్ బాగా చేశారు.
రాజూ హీరాని ఇంకా పాచ్ ఆడంస్ మాజిక్ నుండి బయటపడ్డట్టు లేదు. మున్నాభాయిMBBS లో చాలా సీన్లు వాడుకున్నాడు. మిగిలిన కాలేజి సీన్లు, డీన్‌తో ఫైట్ సీన్లు ఈ సినిమాలో పెట్టేసుకున్నాడు. చాలా సార్లు పుస్తకం ఆధారిత సినిమాలు చూసి మనం నిరాశ పడిపోతాం. కాని ఈ సినిమా పుస్తకంలో కేవలం సెట్టింగ్ అండ్ ప్లాట్స్ తీసుకున్నా డెఫినిట్‌గా ఇది అంతకంటే మంచి కథనే ప్రజంట్ చేశాడు.
నవతరంగంలో ఎవరో ఒకరు మంచి రివ్యూ ఎలాగూ ఇస్తారు. ప్రస్తుతానికైతే అదొక పైసా వసూల్ సినిమా అని, లగే రహో మున్నాభై లాగే మంచి ఎంటర్‌టైనర్ అని, రీడిఫ్ లో ఆ 2 ఇడియట్స్ రాసిన రివ్యూలని పట్టించుకోకుండా చక్కగా వెళ్ళి సినిమా చూడంది.
ఈ సినిమా చేతన్ భగత్ రాసిన కల్ట్ నవల five point someone ఆధారంగా నిర్మించబడిందని ఎప్పటినుండో చదువుతున్నాను. ఫైవ్ పాయింట్ సంవన్ ని యధాతథంగా తీస్తే గొప్ప సినిమా అవుతుందా? అందులో అన్ని సబ్‌ప్లాట్స్ ఉన్నాయా? అని అనుకున్నాను. 3 ఇడియట్స్ ఫైవ్ పాయింట్ సంవన్ ను యధాతథంగా తీసింది కాదు. ముఖ్యపాత్రలు, కాలేజ్ సెట్టింగ్ అందులోంచి తీసుకొని దానికి కొంచెం good will hunting లాంటి బాగ్రౌండ్ కలిపి, ఇంకొంచెం patch aaDaMs మసాల కలిపి కొంచెం ఒరిజినాలిటీ కూడా కలిపితే 3 ఇడియట్స్.
కథ ఒక ప్రతిష్టాత్మకమైన ఇంజనీరింగు కాలేజిలో నడుస్తుంది. ఆమిర్, మాధవన్, షర్మాన్ హాస్టల్లో రూమ్మేట్స్. బోలెడు కుటుంబభారాలు, ఆశలు మోస్తూ షర్మాన్ వస్తే తండ్రి బలవంతం మీద ఇష్టం లేకున్నా ఇంజనీరింగుకి వస్తాడు మాధవన్. ఆమిర్ అలాకాదు, తనకి మెకానికల్ ఇంజనీరింగంటే ప్రాణం. కష్టపడ్డం బదులు ఇష్టపడి చదవడం వల్ల అన్నిట్లో ముందుంటాడు. అందరినీ నవ్విస్తూ నవ్వుతూ ఉండే ఆమిర్ వెనక ఒక షాకింగ్ నిజం ఉంటుంది. పొరలు పొరలుగా ఆ నిజాన్ని విప్పుతూ బోలెడు నవ్వులు పండిస్తూ మంచి ఎంటర్‌టైనర్ని తయారుహేశాడు డైరెక్టర్. కొన్ని జోకులు మాత్రం ఇంటర్‌నెట్లో బాగా నలిగిన జోకులు. ముగ్గురు హీరోల్లో మాధవన్ కొంచెం అండర్-యుటిలైజ్డ్. మిగిలిన పాత్రల్లో బొమన్ ఇరాని, కరీనా, చతుర్ రామలింగం క్యారక్టర్ బాగా చేశారు.
రాజూ హీరాని ఇంకా పాచ్ ఆడంస్ మాజిక్ నుండి బయటపడ్డట్టు లేదు. మున్నాభాయిMBBS లో చాలా సీన్లు వాడుకున్నాడు. మిగిలిన కాలేజి సీన్లు, డీన్‌తో ఫైట్ సీన్లు ఈ సినిమాలో పెట్టేసుకున్నాడు. చాలా సార్లు పుస్తకం ఆధారిత సినిమాలు చూసి మనం నిరాశ పడిపోతాం. కాని ఈ సినిమా పుస్తకంలో కేవలం సెట్టింగ్ అండ్ ప్లాట్స్ తీసుకున్నా డెఫినిట్‌గా ఇది అంతకంటే మంచి కథనే ప్రజంట్ చేశాడు.
నవతరంగంలో ఎవరో ఒకరు మంచి రివ్యూ ఎలాగూ ఇస్తారు. ప్రస్తుతానికైతే అదొక పైసా వసూల్ సినిమా అని, లగే రహో మున్నాభై లాగే మంచి ఎంటర్‌టైనర్ అని, రీడిఫ్ లో ఆ 2 ఇడియట్స్ రాసిన రివ్యూలని పట్టించుకోకుండా చక్కగా వెళ్ళి సినిమా చూడంది.
Monday, December 21, 2009
బుక్ ఫెస్టివల్ - పిల్లల పుస్తకాలు
బుక్ ఫెస్టివల్ - పిల్లల పుస్తకాలు
బుక్ ఫెస్టివల్‌కు జనరల్‌గా రెండు ట్రిప్పులేస్తాను. ఓసారి తెలుగు పుస్తకాలు కొనుక్కోడానికీ, ఓసారి ఇంగ్లీషు పుస్తకాలు కొనుక్కోడానికి. ఈ టపాలో పిల్లలపుస్తకాలగురించి నా అనుభవాలు రాస్తాను. నాక్కావలసింది, ఒకటి నుండి ఐదేళ్ళ పిల్లలకి తెలుగు పుస్తకాలు.
ఒకటి నుండి ఐదేళ్ళ పిల్లలకి చదవడమే రాదు వాళ్ళకి పుస్తకాలేమిటా అని అడక్కండి. ఆరునెల్ల వయసునుండే మనం పిల్లలకి పుస్తకాలు చదివి వినిపించొచ్చు. మొదట మనం పేజీకి ఒకే బొమ్మ ఉండే ఆపిల్, ఆరెంజ్ లాంటి పుస్తకాలతో ప్రారంభించాలి. ఒక్కొక్క పదం రిపీట్ చేస్తూ ఎంత నెమ్మదిగా చదివించినా పదినిమిషాలకంటే ఎక్కువ సమయం పట్టదు. ఆ తరువాత ఒక పేజీలో ఏదైనా ఆక్టివిటీ ఉండే పుస్తకాలు చదవడం మొదలెట్టాలి. (ఉదాహరణకి తోటమాలి మొక్కలకి నీళ్ళు పోయడం), 3-6 ఆరు నెలల్లో పిల్లలూ ఆ స్థాయి దాటేస్తారు. అప్పుడు మనం కాస్త కామిక్స్, అమర్ చిత్ర కథలాంటివి చదవొచ్చు వాళ్ళకి. ఇవన్నీ ఇంత సాధికారికంగా చెప్పడానికి నాకేమీ సైకాలజీ డిగ్రీల్లేవూ అలా అని నేను కనీసం పేరెంట్ ని కూడా కాదు. కాని అక్క/అన్నల పిల్లల మీద ఈపాటికే ప్రయోగాలు చేసి కరెష్టే అని తీర్మానించుకున్నాను.
మా ఇంట్లో ఓ మూడేళ్ళ బు(పి)డుగు. వాడికి టీవీ అట్టే చూపించొద్దని చాలా చిన్నప్పుడే వాళ్ళమ్మా నాన్న డిసైడ్ చేయడంతో దాంట్లో వాడికి పెద్ద అభిరుచి లేదు. వాడికి ఏడాది/ఏడాదిన్నర వయసున్నప్పుడు బొమ్మల కథలున్న పుస్తకాలు ముందేసి వాడికి చెబుతుంటే వాడి తిండి తినే ప్రసహనం గంటన్నర నుండి సగానికి కుదించవచ్చని, పాలు తాగే ప్రసహనం ముప్ఫై నుండి పది నిమిషాలకు కుదించవచని ఒక దేవరహస్యం తెలిసింది. ఇక అప్పుడు మొదలయ్యింది పిల్లలపుస్తకాల వేట. ఇక్కడ వాడి వయసు 1.5-3 కి మధ్య కాబట్టి వాడు స్వతహాగ చదవలేడు. అలాగే ఒక పేజీలో రెండు కంటే మించి బొమ్మలుంటే వాడికి నచ్చదు. మరి అలాంటి పుస్తకాలు ఎక్కడ దొరుకుతాయి?
విశాలాంధ్రలో/నవోదయల్లో చూడ్డం శుద్ధ దండగ. అక్కడ పిల్లల పుస్తకాలు 2-5% ఉంటాయి. అవీ తమంతట తామే తెలుగు చదువుకోగలిగే పిల్లల కోసం. ఇక Walden/AA Hussain వంటి ఇంగ్లీషు పుస్తకాల షాపుల్లో బోల్డు దేశీయ ప్రచురణలుంటాయి. అవన్ని misguided missiles లాగా ఉంటాయి. అసలు పిల్లల అభిరుచి గురించి వాళ్ళకి కాస్తైన జ్ఞానం ఉన్నట్టనిపించదు. ఒక టెక్ ఉపమానం ఇవాలంటే, బోల్డు ఇన్‌ఫర్మేషన్ పెట్టుకొని యూజర్ ఇంటర్ఫేస్ సరిగా లేని వెబ్‌సైట్లలా ఉంటాయి. ముందే చెప్పినట్టు అంత చిన్న పిల్లలకి ఒక పేజీలో ఒకటికన్నా ఎక్కువ బొమ్మలుండడం నచ్చదు. వాళ్ళ దృష్టి పరిపరి విధాలుగా పోతుంది. చివరికి నాకు దొరికినవి విదేశీ ప్రచురణలు. చక్కటి పిల్లల పుస్తకాలుంటాయి ఇంగ్లీషులో. పిల్లల్ని ఇట్టే ఆకట్టుకొనే కార్టూన్ కారక్టర్స్ గట్రా. కానీ వీటితో ఒక పెద్ద చిక్కుంది. ఒకటి - అవి ఇంగ్లీషులో ఉంటాయి. అదేం పెద్ద కష్టం కాదు, కథ పూర్తిగా మనం చదివేసి వాళ్ళకి తెలుగులో చెబితే సరిపోతుందనుకుంటే, అవి చెప్పే కథలు కూడా ఏ డిస్నీ కారక్టర్సో, ఫెయిరీ ప్రిన్సెస్‌ల గురించో ఉంటాయి. పేర్లు కూడా జాన్, టాం బార్బీ ఇవి. మాటలు నేర్చుకునే వయసులో వాళ్ళకు వాళ్ళ చుట్టూ ఉన్న పేర్లు కాక వేరే అరువు పేర్లు వినిపించడం ఎంత సబబు? మనకు బోల్డన్ని పంచతంత్రాలు, రామాయణ భాగవతాలుండగా మనకూ తెలియని, మనం రిలేట్ చేసుకోలేని డిస్నీ కథలెందుకు చెప్పాలి?
ఇలాంటి సమయంలో నాకు 2007 బుక్ ఫెస్టివల్లో చిల్డ్రన్స్ బుక్ ట్రస్ట్ బెంగళూరు వాళ్ళ స్టాలు కనిపించింది. చిల్డ్రన్స్ బుక్ ట్రస్టు వాళ్ళు చక్కగా మన భారతీయ నేటివిటీ ఉన్న కథలు పేజీకొక బొమ్మ/ ఆక్టివిటీ ఇలస్ట్రేషన్లతో ఒకే లైన్ టెక్స్ట్ తో కొన్ని పుస్తకాలు ముద్రించారు. పోలోమని బోల్డు కొనేసుకున్నా.. అందులో ఉదాహరణకి ఒక కథ చెబుతాను. ఒక చిన్న పక్షి ఉంటుంది. ఓ రోజు నోట్లో గింజ పెట్టుకొని తింటుంటే గింజ కాస్త పడి మట్టిలో కూరుకుపోతుంది. ఆ పక్షి రోజూ అక్కడికి వచ్చి వెతుకుతుంటే ఓ రోజు అక్కడ ఒక మొక్క కనిపిస్తుంది. ఇలా... ఇంకొన్ని సబ్జెక్ట్స్, మీతా అండ్ హర్ మాజిక్ షూస్, మోహినీ భస్మాసుర, దీపావళి పండగ( మావాడికి ఇదెంత ఇష్టమో) etc... ఇవి ఇంగ్లీషులోనే ఉన్నా మన నేటివిటీకి దగ్గరగా ఉండి కొంతలో కొంత మేలనిపించాయి. అదే ఏడు తార్నాక నుండి ప్రచురితమయ్యే "మంచిపుస్తకం" ప్రచురణలు కూడా చూశాను. కానీ వాళ్ళవి ఇంకా బాల్యదశలోనే ఉన్నాయి. బ్లాక్ అండ్ వైట్ చిత్రాలతో పిల్లల్ని ఏమాత్రం ఆకట్టుకోకుండా ఉన్నాయి. అలాగే ముట్టుకుంటే చిరిగిపోయేట్టు. ఆ వయసు పిల్లలనుండి మనం డెలికేట్ హాండ్లింగ్ ఆశిచంలేం కదా. 2008లో కూడా సేం స్టోరీ. తెలుగులో సరైన పుస్తకాలు లేవు. పిల్లల పుస్త్కాల్లో పేజీలు కాస్త మందంగా, త్వరగా చినిగిపోకండా ఉండాలి. CBT వాళ్ళూ, మంచిపుస్తకం వాళ్ళూ ఈ విషయాన్ని పక్కన పెట్టారు. కాని రెండు కారణాల వల్ల దీన్ని క్షమించేయవచ్చు. 1) పిల్లలు ఒక కథని మహా అంటే రెణ్ణేల్లకు మించి చదవరు. అప్పటికి వారికది కంఠతా రావడమయి ఆ పుస్తకంతో పనిలేకుండా పోతుంది. పుస్తకం జీర్ణమైనా పెద్ద నష్టమేమీ ఉండదు. 2) దళసరి అట్టలు పెట్టి ముద్రిస్తే పుస్తకం ధర పెరిగిపోతుంది. ప్రస్తుతం ఇలాంటి పుస్తకాల ధర్ ఇరవయి రూపాయలు. ఈ రోజుల్లో ఇది కారు చవక ధరంటాను. కాదంటారా? ప్రతీ సంవత్సరం నేను స్టాల్ ఓనర్లతో నేరుగా మాట్లాడి వాళ్ళకి ఫీడ్‌బాక్ ఇచ్చాను. అదీ పూర్వరంగం.
ఈ సంవత్సరం 2009 ఫెస్టివల్లో తిరుగుతూ తిరుగుతూ "మంచిపుస్తకం" వాళ్ళ స్టాల్‌కి వెళ్ళి చూద్దును కదా నేకోరుకున్న పిల్లల పుస్తకాలన్నీ అచ్చ తెలుగులో. ఎంత ఆనందమేసిందో. చక్కని తెలుగులో చిన్న చిన్న పిల్లల పుస్తకాలు. ఒక్కోటీ పది-పదదహారు పేజీల పుస్తకాలు. ధర ఇరవయి రూపాయలతో అందుబాటులోనే ఉంది. ఎడా పెడా కొనేశాను.
అఫ్కోర్స్ మా వాడికి కాదు. వాడు రెండేళ్ళుగా ఇలాంటివి చదివించుకొనీ చదివించుకొనీ వివిధదశలు దాటిపోయాడు. ప్రస్తుతం ఒక మెట్టెక్కి అమర్-చిత్ర కథ సిరీస్‌లను ఎంజాయ్ చేస్తున్నాడు. రామాయణ, భారత భగవతాలు తెగ విని బాగా ముదిరిపోయీ మొన్నీ మధ్యే ప్లేస్కూల్లో టీచర్లపై ఆగ్నేయాస్త్రం వేస్తానని, డాక్టర్ ఇంజెక్షన్ ఇస్తే బ్రహాస్త్రం వేసి గదతో కొడతానని బెదిరించాడట. సో మావాడికీ యేడు బొమ్మలు తగ్గిపోయి ఒక్కో పేరాగ్రాఫున్న పుస్తకాలు కొన్నాను. చూడాలి వాడు ఎలా రియాక్టవుతాడో.
మీరు కూడా ఈ సంవత్సరం బుక్ ఫెస్టివల్ కి వెళ్తే రెండు స్టాల్స్ చూడ్డం మరవొద్దు. 1) చిల్డ్రన్స్ బూక్ ట్రస్టు వాళ్ళది 2) మంచిపుస్తకం వాళ్ళదీ. నాకు వీళ్ళతో ఎటువంటీ లావాదేవీలు లేవు సుమీ. పిల్లలు మీవాళ్ళైనా, మీ బంధుమిత్రగణంలో వాళ్ళైనా మనం పదిమందికి పుస్తకాలు బహుమానమిస్తే కనీసం ఒక్కరికి పుస్తకాలు చదివే అలవాటు అబ్బినా అవన్నీ సార్థకమయినట్టే. ఇంకోసారి పిల్లలున్న ఇంటికి వెళ్ళేప్పుడు ఇరవయి రూపాయలు పెట్టి డైరీమిల్క్ చాక్లెట్లు కొనేకన్నా ఇలాంటి పుస్తకమొకటి ఇచ్చి చూడండి.
ఇక నా విష్‌లిస్టులో తరువాతి ఐటం. అమర్‌చిత్రకథ లాంటి సిరీస్‌లు తెలుగులో కావాలి. తెలుగు ప్రచురణకర్తలూ వింటున్నారా?
అలాగే ఈ బుక్‌ఫెస్టివల్ కి నాదో విష్ లిస్టు. ఒక ఎలక్ట్రానికి స్క్రోల్ ఏర్పరచి ఉన్న రేర్/మంచి పుస్తకాల పేర్లు/రచయితలు అవి దొరికే స్టాల్స్ లిస్టు ఇవ్వొచ్చు. అప్పుడు చాలా మందికి ఎక్కువ తిరక్కుండా టీవీ ముందు కూర్చొని పుస్తకాలు కొనేసుకోవచ్చు. ఏమంటారు.
బుక్ ఫెస్టివల్‌కు జనరల్‌గా రెండు ట్రిప్పులేస్తాను. ఓసారి తెలుగు పుస్తకాలు కొనుక్కోడానికీ, ఓసారి ఇంగ్లీషు పుస్తకాలు కొనుక్కోడానికి. ఈ టపాలో పిల్లలపుస్తకాలగురించి నా అనుభవాలు రాస్తాను. నాక్కావలసింది, ఒకటి నుండి ఐదేళ్ళ పిల్లలకి తెలుగు పుస్తకాలు.
ఒకటి నుండి ఐదేళ్ళ పిల్లలకి చదవడమే రాదు వాళ్ళకి పుస్తకాలేమిటా అని అడక్కండి. ఆరునెల్ల వయసునుండే మనం పిల్లలకి పుస్తకాలు చదివి వినిపించొచ్చు. మొదట మనం పేజీకి ఒకే బొమ్మ ఉండే ఆపిల్, ఆరెంజ్ లాంటి పుస్తకాలతో ప్రారంభించాలి. ఒక్కొక్క పదం రిపీట్ చేస్తూ ఎంత నెమ్మదిగా చదివించినా పదినిమిషాలకంటే ఎక్కువ సమయం పట్టదు. ఆ తరువాత ఒక పేజీలో ఏదైనా ఆక్టివిటీ ఉండే పుస్తకాలు చదవడం మొదలెట్టాలి. (ఉదాహరణకి తోటమాలి మొక్కలకి నీళ్ళు పోయడం), 3-6 ఆరు నెలల్లో పిల్లలూ ఆ స్థాయి దాటేస్తారు. అప్పుడు మనం కాస్త కామిక్స్, అమర్ చిత్ర కథలాంటివి చదవొచ్చు వాళ్ళకి. ఇవన్నీ ఇంత సాధికారికంగా చెప్పడానికి నాకేమీ సైకాలజీ డిగ్రీల్లేవూ అలా అని నేను కనీసం పేరెంట్ ని కూడా కాదు. కాని అక్క/అన్నల పిల్లల మీద ఈపాటికే ప్రయోగాలు చేసి కరెష్టే అని తీర్మానించుకున్నాను.
మా ఇంట్లో ఓ మూడేళ్ళ బు(పి)డుగు. వాడికి టీవీ అట్టే చూపించొద్దని చాలా చిన్నప్పుడే వాళ్ళమ్మా నాన్న డిసైడ్ చేయడంతో దాంట్లో వాడికి పెద్ద అభిరుచి లేదు. వాడికి ఏడాది/ఏడాదిన్నర వయసున్నప్పుడు బొమ్మల కథలున్న పుస్తకాలు ముందేసి వాడికి చెబుతుంటే వాడి తిండి తినే ప్రసహనం గంటన్నర నుండి సగానికి కుదించవచ్చని, పాలు తాగే ప్రసహనం ముప్ఫై నుండి పది నిమిషాలకు కుదించవచని ఒక దేవరహస్యం తెలిసింది. ఇక అప్పుడు మొదలయ్యింది పిల్లలపుస్తకాల వేట. ఇక్కడ వాడి వయసు 1.5-3 కి మధ్య కాబట్టి వాడు స్వతహాగ చదవలేడు. అలాగే ఒక పేజీలో రెండు కంటే మించి బొమ్మలుంటే వాడికి నచ్చదు. మరి అలాంటి పుస్తకాలు ఎక్కడ దొరుకుతాయి?
విశాలాంధ్రలో/నవోదయల్లో చూడ్డం శుద్ధ దండగ. అక్కడ పిల్లల పుస్తకాలు 2-5% ఉంటాయి. అవీ తమంతట తామే తెలుగు చదువుకోగలిగే పిల్లల కోసం. ఇక Walden/AA Hussain వంటి ఇంగ్లీషు పుస్తకాల షాపుల్లో బోల్డు దేశీయ ప్రచురణలుంటాయి. అవన్ని misguided missiles లాగా ఉంటాయి. అసలు పిల్లల అభిరుచి గురించి వాళ్ళకి కాస్తైన జ్ఞానం ఉన్నట్టనిపించదు. ఒక టెక్ ఉపమానం ఇవాలంటే, బోల్డు ఇన్‌ఫర్మేషన్ పెట్టుకొని యూజర్ ఇంటర్ఫేస్ సరిగా లేని వెబ్‌సైట్లలా ఉంటాయి. ముందే చెప్పినట్టు అంత చిన్న పిల్లలకి ఒక పేజీలో ఒకటికన్నా ఎక్కువ బొమ్మలుండడం నచ్చదు. వాళ్ళ దృష్టి పరిపరి విధాలుగా పోతుంది. చివరికి నాకు దొరికినవి విదేశీ ప్రచురణలు. చక్కటి పిల్లల పుస్తకాలుంటాయి ఇంగ్లీషులో. పిల్లల్ని ఇట్టే ఆకట్టుకొనే కార్టూన్ కారక్టర్స్ గట్రా. కానీ వీటితో ఒక పెద్ద చిక్కుంది. ఒకటి - అవి ఇంగ్లీషులో ఉంటాయి. అదేం పెద్ద కష్టం కాదు, కథ పూర్తిగా మనం చదివేసి వాళ్ళకి తెలుగులో చెబితే సరిపోతుందనుకుంటే, అవి చెప్పే కథలు కూడా ఏ డిస్నీ కారక్టర్సో, ఫెయిరీ ప్రిన్సెస్‌ల గురించో ఉంటాయి. పేర్లు కూడా జాన్, టాం బార్బీ ఇవి. మాటలు నేర్చుకునే వయసులో వాళ్ళకు వాళ్ళ చుట్టూ ఉన్న పేర్లు కాక వేరే అరువు పేర్లు వినిపించడం ఎంత సబబు? మనకు బోల్డన్ని పంచతంత్రాలు, రామాయణ భాగవతాలుండగా మనకూ తెలియని, మనం రిలేట్ చేసుకోలేని డిస్నీ కథలెందుకు చెప్పాలి?
ఇలాంటి సమయంలో నాకు 2007 బుక్ ఫెస్టివల్లో చిల్డ్రన్స్ బుక్ ట్రస్ట్ బెంగళూరు వాళ్ళ స్టాలు కనిపించింది. చిల్డ్రన్స్ బుక్ ట్రస్టు వాళ్ళు చక్కగా మన భారతీయ నేటివిటీ ఉన్న కథలు పేజీకొక బొమ్మ/ ఆక్టివిటీ ఇలస్ట్రేషన్లతో ఒకే లైన్ టెక్స్ట్ తో కొన్ని పుస్తకాలు ముద్రించారు. పోలోమని బోల్డు కొనేసుకున్నా.. అందులో ఉదాహరణకి ఒక కథ చెబుతాను. ఒక చిన్న పక్షి ఉంటుంది. ఓ రోజు నోట్లో గింజ పెట్టుకొని తింటుంటే గింజ కాస్త పడి మట్టిలో కూరుకుపోతుంది. ఆ పక్షి రోజూ అక్కడికి వచ్చి వెతుకుతుంటే ఓ రోజు అక్కడ ఒక మొక్క కనిపిస్తుంది. ఇలా... ఇంకొన్ని సబ్జెక్ట్స్, మీతా అండ్ హర్ మాజిక్ షూస్, మోహినీ భస్మాసుర, దీపావళి పండగ( మావాడికి ఇదెంత ఇష్టమో) etc... ఇవి ఇంగ్లీషులోనే ఉన్నా మన నేటివిటీకి దగ్గరగా ఉండి కొంతలో కొంత మేలనిపించాయి. అదే ఏడు తార్నాక నుండి ప్రచురితమయ్యే "మంచిపుస్తకం" ప్రచురణలు కూడా చూశాను. కానీ వాళ్ళవి ఇంకా బాల్యదశలోనే ఉన్నాయి. బ్లాక్ అండ్ వైట్ చిత్రాలతో పిల్లల్ని ఏమాత్రం ఆకట్టుకోకుండా ఉన్నాయి. అలాగే ముట్టుకుంటే చిరిగిపోయేట్టు. ఆ వయసు పిల్లలనుండి మనం డెలికేట్ హాండ్లింగ్ ఆశిచంలేం కదా. 2008లో కూడా సేం స్టోరీ. తెలుగులో సరైన పుస్తకాలు లేవు. పిల్లల పుస్త్కాల్లో పేజీలు కాస్త మందంగా, త్వరగా చినిగిపోకండా ఉండాలి. CBT వాళ్ళూ, మంచిపుస్తకం వాళ్ళూ ఈ విషయాన్ని పక్కన పెట్టారు. కాని రెండు కారణాల వల్ల దీన్ని క్షమించేయవచ్చు. 1) పిల్లలు ఒక కథని మహా అంటే రెణ్ణేల్లకు మించి చదవరు. అప్పటికి వారికది కంఠతా రావడమయి ఆ పుస్తకంతో పనిలేకుండా పోతుంది. పుస్తకం జీర్ణమైనా పెద్ద నష్టమేమీ ఉండదు. 2) దళసరి అట్టలు పెట్టి ముద్రిస్తే పుస్తకం ధర పెరిగిపోతుంది. ప్రస్తుతం ఇలాంటి పుస్తకాల ధర్ ఇరవయి రూపాయలు. ఈ రోజుల్లో ఇది కారు చవక ధరంటాను. కాదంటారా? ప్రతీ సంవత్సరం నేను స్టాల్ ఓనర్లతో నేరుగా మాట్లాడి వాళ్ళకి ఫీడ్‌బాక్ ఇచ్చాను. అదీ పూర్వరంగం.
ఈ సంవత్సరం 2009 ఫెస్టివల్లో తిరుగుతూ తిరుగుతూ "మంచిపుస్తకం" వాళ్ళ స్టాల్‌కి వెళ్ళి చూద్దును కదా నేకోరుకున్న పిల్లల పుస్తకాలన్నీ అచ్చ తెలుగులో. ఎంత ఆనందమేసిందో. చక్కని తెలుగులో చిన్న చిన్న పిల్లల పుస్తకాలు. ఒక్కోటీ పది-పదదహారు పేజీల పుస్తకాలు. ధర ఇరవయి రూపాయలతో అందుబాటులోనే ఉంది. ఎడా పెడా కొనేశాను.
అఫ్కోర్స్ మా వాడికి కాదు. వాడు రెండేళ్ళుగా ఇలాంటివి చదివించుకొనీ చదివించుకొనీ వివిధదశలు దాటిపోయాడు. ప్రస్తుతం ఒక మెట్టెక్కి అమర్-చిత్ర కథ సిరీస్‌లను ఎంజాయ్ చేస్తున్నాడు. రామాయణ, భారత భగవతాలు తెగ విని బాగా ముదిరిపోయీ మొన్నీ మధ్యే ప్లేస్కూల్లో టీచర్లపై ఆగ్నేయాస్త్రం వేస్తానని, డాక్టర్ ఇంజెక్షన్ ఇస్తే బ్రహాస్త్రం వేసి గదతో కొడతానని బెదిరించాడట. సో మావాడికీ యేడు బొమ్మలు తగ్గిపోయి ఒక్కో పేరాగ్రాఫున్న పుస్తకాలు కొన్నాను. చూడాలి వాడు ఎలా రియాక్టవుతాడో.
మీరు కూడా ఈ సంవత్సరం బుక్ ఫెస్టివల్ కి వెళ్తే రెండు స్టాల్స్ చూడ్డం మరవొద్దు. 1) చిల్డ్రన్స్ బూక్ ట్రస్టు వాళ్ళది 2) మంచిపుస్తకం వాళ్ళదీ. నాకు వీళ్ళతో ఎటువంటీ లావాదేవీలు లేవు సుమీ. పిల్లలు మీవాళ్ళైనా, మీ బంధుమిత్రగణంలో వాళ్ళైనా మనం పదిమందికి పుస్తకాలు బహుమానమిస్తే కనీసం ఒక్కరికి పుస్తకాలు చదివే అలవాటు అబ్బినా అవన్నీ సార్థకమయినట్టే. ఇంకోసారి పిల్లలున్న ఇంటికి వెళ్ళేప్పుడు ఇరవయి రూపాయలు పెట్టి డైరీమిల్క్ చాక్లెట్లు కొనేకన్నా ఇలాంటి పుస్తకమొకటి ఇచ్చి చూడండి.
ఇక నా విష్‌లిస్టులో తరువాతి ఐటం. అమర్‌చిత్రకథ లాంటి సిరీస్‌లు తెలుగులో కావాలి. తెలుగు ప్రచురణకర్తలూ వింటున్నారా?
అలాగే ఈ బుక్‌ఫెస్టివల్ కి నాదో విష్ లిస్టు. ఒక ఎలక్ట్రానికి స్క్రోల్ ఏర్పరచి ఉన్న రేర్/మంచి పుస్తకాల పేర్లు/రచయితలు అవి దొరికే స్టాల్స్ లిస్టు ఇవ్వొచ్చు. అప్పుడు చాలా మందికి ఎక్కువ తిరక్కుండా టీవీ ముందు కూర్చొని పుస్తకాలు కొనేసుకోవచ్చు. ఏమంటారు.
Sunday, December 13, 2009
వాద్య - సాజ్ - మ్యూజిక్ టుడే రీ-ప్యాక్స్
ఈ కాలం గుడికి వెళ్తే దేవుడి కన్నా ముందు దర్శించాల్సింది చెప్పుల స్టాండుని. మొన్నీ మధ్య గుడికి వెళ్ళి చెప్పుల స్టాండు దగ్గరకు వెళ్ళగానే పొందికగా పెట్టి కనిపించాయి ఆ అల్బంస్. మ్యూజిక్ టుడే వాళ్ళు శాస్త్రీయ కళాకారులతో రికార్డ్ చేసి రిలీజ్ చేసే మేస్ట్రో సిరీస్ సీడీలు. పెళ్ళికూతురిలా అలంకరించుకొని మాంచి బైండింగ్ వర్కుతో అట్టహాసంగా ఉంది. ఒకటి కర్నాటక సంగీత వాద్యకారుల కలెక్షను. పేరు - వాద్య. టీ.ఎన్.క్రిష్ణన్ వాయులీనం, కదిరి సాక్సోఫోన్, మాందలిన్ శ్రీనివాసు, చిత్రవీణ రవికిరణ్, ఎన్.రమణి ఫ్లూట్ ఇంకో మూడు నాకట్టే తెలీని ఆర్టిస్టులు.మొత్తం ఎనిమిది సీడీల కలెక్షన్. ఒకసారి వావ్ అనుకొని ధర చూస్తే ఎం.ఆర్.పి. రెండు వేల రూపాయలు. శాస్త్రీయ సంగీతంలో ఓ అంటే నా రాదు నీకింత అవసరమా అని నాలో డెవిల్, ఇది కొనకుంటే పర్లేదు కానీ మళ్ళీ ఎవరితోనైన కర్నాటక సంగీతం అంటూ మాట్లాడితే చంపేస్తాను అని ఏంజిలు రెండు వైపులా లాగుతున్నారు (ఏంజిల్స్ కూడా చంపుతారా?) . చులాగ్గా నవ్వుతూ వచ్చాడు సేల్స్‌మన్ (బుట్టలో పడిందిరా పిట్ట అనుకుంటూ..). నేను ఏదో క్యాజువల్గా ఉన్నట్టు నటిస్తున్నా కానీ పప్పులేం ఉడకట్లేదు. అది చూడగానే కళ్ళు వెలిగిపోవడం దూరంగా కూర్చొని చూసాడు కాబోలు.
ఏంటివి? చెప్పులస్టాండు దగ్గర?
క్లాసికల్ మ్యూజిక్ సీడీలు సిర్. బాగుంటాయి.
ఓహో.
ఇండియా టుడే వాళ్ళవి సార్. చాలా బాగుంటాయి. ఇప్పటికే బోలెడు డాక్టర్లు, ఎజుకేటెడ్ పీపుల్ కొనుక్కెళ్ళారు. (ఐతే ఏంటటా..?) డిస్కౌంట్ సేల్ కింద 2000 రూపీస్ వి 500 కి అమ్ముతున్నాం.
(..ఏంటీ?? మళ్ళీ చెప్పు....)
ఫైవ్ హండ్రెడా? బయట కొంటే ఒక్కోటి 250 ఉంటయి సార్. ఎం.ఆర్.పి చూడండి. (తెలుసు లేవో..)
కొందామని ఎలాగూ డిసైడ్ అయ్యాను కానీ ఆ చెప్పుల స్టాండు వాతావరణం వాడి వాలకం చూస్తుంటే కొంపతీసి డుప్లికేట్ సీడీలో ఖాళీ సీడీలో అమ్మట్లేదు కదా అని అనుమానం. కాసేపు అవీ ఇవీ మాట్లాడి కంఫాం చేసుకొని కొనుక్కున్నా. ఆఫ్కోర్స్, నా కంఫైర్మేషన్ ఇంటికొచ్చాక రీ కంఫాం అయ్యింది.
విషయమేంటంటే డిరెక్ట్ మార్కెటర్స్ వాళ్ళు ఇలా మ్యూజిక్ టుడే వాళ్ళ పాత సరుకును తీసుకొని అందంగా ముస్తాబు చేసి మళ్ళీ అమ్ముతున్నారు.
సేల్ మొత్తమయ్యాక నిదానంగా హిందుస్తానీ సిరీస్ తీసి చూపించాడు. పేరు - సాజ్. అందులో ఐతే ఆర్టిస్టులు నాకు తెలిసినవాళ్ళే. గొప్ప గొప్ప పేర్లు. జాకీర్ హుస్సేన్ తబ్ల, రవిశంకర్ సితార్, అంజాద్ అలి ఖాన్ సరోద్, రాం నారాయణ్ సారంగి. అబ్బో. ఇది ఇంకా బాగుంది. పదహారు సీడీలు. 1200/- సేల్ ధర. మా తబ్లా సార్ పుణ్యమా అని ఈ మధ్య హిందుస్తానీ కూడా వింతున్నాను. అదీ కొందామనిపించింది కానీ అందులో ఆరు నా పర్సనల్ కలెక్షన్‌లో ఆల్రెడీ ఉన్నాయి. ఒక్కొక్కటీ అమ్మం సార్ అని శుభ్రంగా చెప్పాడు. సర్లే అని లైట్ తీసుకొని వచ్చేశా.
ఇదంతా అయిన వారం రోజులకు మొన్న మా సారు క్లాసులో, "నా దగ్గిర కొన్ని సీడీలు ఉన్నాయి. ఆ కంప్యూటర్లూ అవీ నాకు సరిగా తెలీవు. మా అబ్బాయి కొనిచ్చిన కొత్త ఐ-పాడ్ లో ఆ సీడీలు కాపీ చేసి ఇస్తావా" అని అడిగారు. "నో ప్రాబ్లం సార్" అని ఒప్పేసుకున్నా.
ఇవాళ క్లాసుకెళ్ళి చూద్దును కదా, సార్ దగ్గిర ఉన్నాయి రెండు కలెక్షన్స్. నేనారోజు కొనకుండా వదిలేసిన "సాజ్" కలెక్సన్, అలాంటిదే మ్యూజిక్టుడే వాళ్ళది మరో పదహారు సీడీల కలెక్షను.
హహ్హాహ్హా..అప్పుడు తెలిసొచ్చింది తంతే పొయి గార్ల బుట్టలో పడ్డమంటే ఏంటో.
ఏంటివి? చెప్పులస్టాండు దగ్గర?
క్లాసికల్ మ్యూజిక్ సీడీలు సిర్. బాగుంటాయి.
ఓహో.
ఇండియా టుడే వాళ్ళవి సార్. చాలా బాగుంటాయి. ఇప్పటికే బోలెడు డాక్టర్లు, ఎజుకేటెడ్ పీపుల్ కొనుక్కెళ్ళారు. (ఐతే ఏంటటా..?) డిస్కౌంట్ సేల్ కింద 2000 రూపీస్ వి 500 కి అమ్ముతున్నాం.
(..ఏంటీ?? మళ్ళీ చెప్పు....)
ఫైవ్ హండ్రెడా? బయట కొంటే ఒక్కోటి 250 ఉంటయి సార్. ఎం.ఆర్.పి చూడండి. (తెలుసు లేవో..)
కొందామని ఎలాగూ డిసైడ్ అయ్యాను కానీ ఆ చెప్పుల స్టాండు వాతావరణం వాడి వాలకం చూస్తుంటే కొంపతీసి డుప్లికేట్ సీడీలో ఖాళీ సీడీలో అమ్మట్లేదు కదా అని అనుమానం. కాసేపు అవీ ఇవీ మాట్లాడి కంఫాం చేసుకొని కొనుక్కున్నా. ఆఫ్కోర్స్, నా కంఫైర్మేషన్ ఇంటికొచ్చాక రీ కంఫాం అయ్యింది.
విషయమేంటంటే డిరెక్ట్ మార్కెటర్స్ వాళ్ళు ఇలా మ్యూజిక్ టుడే వాళ్ళ పాత సరుకును తీసుకొని అందంగా ముస్తాబు చేసి మళ్ళీ అమ్ముతున్నారు.
సేల్ మొత్తమయ్యాక నిదానంగా హిందుస్తానీ సిరీస్ తీసి చూపించాడు. పేరు - సాజ్. అందులో ఐతే ఆర్టిస్టులు నాకు తెలిసినవాళ్ళే. గొప్ప గొప్ప పేర్లు. జాకీర్ హుస్సేన్ తబ్ల, రవిశంకర్ సితార్, అంజాద్ అలి ఖాన్ సరోద్, రాం నారాయణ్ సారంగి. అబ్బో. ఇది ఇంకా బాగుంది. పదహారు సీడీలు. 1200/- సేల్ ధర. మా తబ్లా సార్ పుణ్యమా అని ఈ మధ్య హిందుస్తానీ కూడా వింతున్నాను. అదీ కొందామనిపించింది కానీ అందులో ఆరు నా పర్సనల్ కలెక్షన్‌లో ఆల్రెడీ ఉన్నాయి. ఒక్కొక్కటీ అమ్మం సార్ అని శుభ్రంగా చెప్పాడు. సర్లే అని లైట్ తీసుకొని వచ్చేశా.
ఇదంతా అయిన వారం రోజులకు మొన్న మా సారు క్లాసులో, "నా దగ్గిర కొన్ని సీడీలు ఉన్నాయి. ఆ కంప్యూటర్లూ అవీ నాకు సరిగా తెలీవు. మా అబ్బాయి కొనిచ్చిన కొత్త ఐ-పాడ్ లో ఆ సీడీలు కాపీ చేసి ఇస్తావా" అని అడిగారు. "నో ప్రాబ్లం సార్" అని ఒప్పేసుకున్నా.
ఇవాళ క్లాసుకెళ్ళి చూద్దును కదా, సార్ దగ్గిర ఉన్నాయి రెండు కలెక్షన్స్. నేనారోజు కొనకుండా వదిలేసిన "సాజ్" కలెక్సన్, అలాంటిదే మ్యూజిక్టుడే వాళ్ళది మరో పదహారు సీడీల కలెక్షను.
హహ్హాహ్హా..అప్పుడు తెలిసొచ్చింది తంతే పొయి గార్ల బుట్టలో పడ్డమంటే ఏంటో.
Saturday, December 05, 2009
కవిత్వంపై ఆసక్తి ఉంటే
కవిత్వంపై ఆసక్తి ఉంటే ఒకసారి ఈ ఉత్తరం చదవండి.
బాబూ,
ఈ పరిస్థితి తాత్కాలికం. క్రమక్రమంగా వికలమైన వాతావరణం ప్రశాంతమౌతుంది. ప్రకృతిలో పరివర్తన అనూహ్యం. మబ్బు కురిసినప్పుడే కురిసి అంతలోనే దూదిపింజల్లా తేలిపోతుంది. గాలి వీచినట్టే వీచి అదేమిటో హఠాత్తుగా స్తంభించిపోతుంది. ఎర్రగా పొడిచే పొద్దు ఒక్కొక్కమాటు కమిరిపోయినట్టు కనిపిస్తుంది. పరిసరాల్లో జరిగే దుష్పరిణామాలకు ప్రత్యక్షసాక్షి మనిషి. అన్నిటినీ చూసేది తానే. అన్నిటిని అనుభవించేది తానే. మంచిని గాఢంగా హత్తుకుంటూ చెడును కాలి గొనగోటితో చిమ్మేసుకుంటూ కాలం మూపు మీద స్వారీ చేస్తూ స్వచ్చందంగా పురోగమించినప్పుడే మనిషి మనుగడ సార్థకమవుతుంది.
ఇట్లు,
మీ నాన్న.
ఉత్తరం బావుందా? కష్టాల్లో ఉన్న మనిషికి స్వాంతన చేకూర్చే వచనాలు కదూ. నాకైతే ఫరవాలేదనిపించింది.
దీనికి కవిత్వానికి ఏమిటి సంబంధం అంటారా?
నవంబరు 30న ఆంధ్రజ్యోతి వివిధలో ప్రచురితమయిన ఒక కవిత చదువుతున్నాను. ఏమిటిది? కవితా? లేకపోతే పర్సనాలిటీ డెవెలప్మెంట్ క్లాసా అని అనుమానం వచ్చింది. ఆ కవితలో సింహభాగాన్ని యధాతథంగా తీసుకొని దానికి 1)బాబూ 2) ఇట్లు మీ నాన్న అని రెండు పదాలు కలిపాను అంతే. ఇది రాసింది ఒక ఘనత వహించిన గోప్ప కవి. తెలుసుకోవాలంటే నవంబరు 30 న వివిధ తిరగేసి "దుష్పరిణామాలు" కవిత చదవండి.
ఇప్పుడు చెప్పండి ఇది కవిత్వమా?
బాబూ,
ఈ పరిస్థితి తాత్కాలికం. క్రమక్రమంగా వికలమైన వాతావరణం ప్రశాంతమౌతుంది. ప్రకృతిలో పరివర్తన అనూహ్యం. మబ్బు కురిసినప్పుడే కురిసి అంతలోనే దూదిపింజల్లా తేలిపోతుంది. గాలి వీచినట్టే వీచి అదేమిటో హఠాత్తుగా స్తంభించిపోతుంది. ఎర్రగా పొడిచే పొద్దు ఒక్కొక్కమాటు కమిరిపోయినట్టు కనిపిస్తుంది. పరిసరాల్లో జరిగే దుష్పరిణామాలకు ప్రత్యక్షసాక్షి మనిషి. అన్నిటినీ చూసేది తానే. అన్నిటిని అనుభవించేది తానే. మంచిని గాఢంగా హత్తుకుంటూ చెడును కాలి గొనగోటితో చిమ్మేసుకుంటూ కాలం మూపు మీద స్వారీ చేస్తూ స్వచ్చందంగా పురోగమించినప్పుడే మనిషి మనుగడ సార్థకమవుతుంది.
ఇట్లు,
మీ నాన్న.
ఉత్తరం బావుందా? కష్టాల్లో ఉన్న మనిషికి స్వాంతన చేకూర్చే వచనాలు కదూ. నాకైతే ఫరవాలేదనిపించింది.
దీనికి కవిత్వానికి ఏమిటి సంబంధం అంటారా?
నవంబరు 30న ఆంధ్రజ్యోతి వివిధలో ప్రచురితమయిన ఒక కవిత చదువుతున్నాను. ఏమిటిది? కవితా? లేకపోతే పర్సనాలిటీ డెవెలప్మెంట్ క్లాసా అని అనుమానం వచ్చింది. ఆ కవితలో సింహభాగాన్ని యధాతథంగా తీసుకొని దానికి 1)బాబూ 2) ఇట్లు మీ నాన్న అని రెండు పదాలు కలిపాను అంతే. ఇది రాసింది ఒక ఘనత వహించిన గోప్ప కవి. తెలుసుకోవాలంటే నవంబరు 30 న వివిధ తిరగేసి "దుష్పరిణామాలు" కవిత చదవండి.
ఇప్పుడు చెప్పండి ఇది కవిత్వమా?
Friday, December 04, 2009
అనగనగా ఒక మొన్న
చాలామందికి (నాక్కూడా) ఆడవాళ్ళకు డ్రైవింగ్ - డైరెక్షన్ సెన్స్ సరిగా ఉండదని, మగవాళ్ళు ఆడవాళ్ళంత బాగా మల్టి-టాస్కింగ్ చేయలేరని నమ్మకం. (ఓకే ఓకే ఈ జనరలైజేషన్ కు ఏ బేసిస్ లేదు. కావున కామెంట్లతో హోరెత్తించకండి). అదే కాదు నాకు డ్రైవింగ్ స్కిల్స్ మీదా, డిరెక్షన్ సెన్స్ మీదా ప్రగా...ఢ నమ్మకం. దానికితోడు, నేనే గ్రూప్‌లో ఉన్నా డైరెక్షన్స్ నన్నే అడుగుతూ ఆ నమ్మకాన్ని వమ్ము కానివ్వలేదు బంధుమిత్రగణం. కాని మొన్న మాత్రం నాకు మాంచి గుణపాఠమయ్యింది.
చెప్పాను కదా తబ్లా కచేరీకని వెళ్ళి జస్రాజ్ మాయలో పడి పన్నెండున్నర వరకు చౌమొహల్లా పాలస్‌లో ఉండిపోయానని. వేళ్ళేప్పుడే నాకు కాస్త చిరాకేసింది. ఇంత మెయిన్ రోడ్లు పట్టుకు తిరగాలా షార్ట్ కట్ లో వెళ్తే బాగుండు అని. సరే ఇక తిరుగు ప్రయాణం లో వచ్చిన దారి కాదని ఓ నాలుగు కార్లు అఫ్జల్గంజ్ వైపు వెళ్తుంటే వాటిని ఫాలో అయ్యా. ఓ రెండు కిలోమీటర్ల దూరం నాకు పైలట్ వాహనాల్లా వచ్చి అటొకటి ఇటొకటి మలుపులు తీసుకున్నాయి. ఫాలో అవుదామంటే మరీ చిన్న గల్లీలు. సరే ఇప్పుడు వెళ్ళే రోడ్డు పెద్దదే గదా అని తిన్నగా వెళ్ళా కాసేపు. తిన్న్నగా వెళ్తే ఏ పురానపూలో, నయాపూలో వస్తుందనుకుంటే ఎంతకూ రాదే? సరే మూసేసిన దుకాణాల బోర్డులు చూస్తే అదేదో హుస్సేనీ ఆలం అని తెలిసింది. అయ్య బాబోయ్. ఎక్కడో ఓల్డ్ సిటీ గల్లీలో ఉన్నానని అర్థమయ్యింది. రాత్రి దాదపు ఒకటవుతోంది. ఒకటే చలి. నేను వేసుకున్నది హాఫ్ స్లీవ్స్ కాటన్ షర్టు. ఐసింగ్ ఆన్ ది కేక్ లా బండి రిజర్వ్లో పడి అప్పటికే ఓ యాభై కిలోమీటర్లయ్యింది. (బంద్ అని బంకుల దగ్గర క్యూలు ఉంటే నేను బద్ధకించా రిటర్న్‌లో ఎక్కడో పోయించవచ్చులే అని).
ఇక చూసుకోండి. లేని పోని ఊహలన్నీ వస్తున్నాయి. అంతలో GHMC రోడ్ బ్లాక్ కనిపించింది. అంతవరకు నాతో వచ్చిన బైకర్ రైట్ తీసుకుంటే సరే నేనూ రైట్ తీసుకున్నా. ఒక వందడుగులుపోగానే వాడు చక్కగా పార్క్ చేసుకొని ఇంట్లోకి వెళ్ళాడు. నేను బిక్కమొగం వేసుకొని యూ టర్న్ తీసుకున్నా. అప్పటికీ నా సిక్స్త్ సెన్స్ ముందుకు సాగూ ఈ మాత్రం దానికి వెనక్కి తిరుగుతావా అని హేళన చేస్తోంది. మళ్ళీ మెయిన్ రోడ్ మీదకు రాగానే ఒకతను రోడ్ బ్లాక్ అవతలనుండి ఇవతలకి రావడం చూశా. హమ్మయ్య దొరికాడు.
"భాయ్ సాబ్, యే రస్తా కిధర్ జాత?"
"పురానా పూల్"
(హ హ..నా కాంఫిడెన్స్ మళ్ళీ పదిరెట్లయ్యింది.)
"గాడీ జా సక్తి క్యా?"
"థొడా సంభల్ కె జావో"
(ఓకే. గ్రీన్ లైట్)
శ్రీ ఆంజనేయం, ప్రసన్నాంజనేయం అనుకుంటూ చీకట్లో కష్టపడి గుంతల్లోంచి బండిని అవతలికి తీసుకెళ్ళి కాస్త దూరం వెళ్ళగానే ఒక టూ వే మెయిన్ రోడ్.
యా...బేబీ..దేర్ యు గో. అనుకుంటూ లెఫ్ట్ టర్న్ తీసుకొని ఒక రెండు కిలోమీటర్లు వెళ్ళాను. ఎంతకీ మూసీకి ఆవలి వైపు వెళ్ళడానికి ఒక బ్రిడ్జ్ కనిపించదే? మళ్ళీ పప్పులో కాలేసానా? అనుకుంటూ అక్కడెవరో బైకర్ని అడిగా.
"యే రస్తా కిధర్ జాతీ?"
"షంషాబాద్"
ఓర్నాయనో అసలే పెట్రోల్ లేదంటే ఈ దారమ్మట వెళ్తే ఇంతే సంగతులు అనుకుంటూ మళ్ళీ యూ టర్న్.
తీరా చూస్తే నేనూ ఇంట్యూషన్ తో లెఫ్ట్ కొట్టా కానీ, ఒకసారి కనీసం రైట్ వైపు కన్నేసినా పురానాపూల్ ఎటో తెలిసేది. ఏమయింది నాకివాళ - డైరెక్షన్ సెన్స్ బొత్తిగా పనిచేయట్లేదు అనుకుంటూ ఒక ఆర్టీసి బస్సును ఫాలో అయ్యాను. దాదాపు పురానాపూల్ వరకు వెళ్ళాక తెగించి ఇంలిబన్ వరకు ఏం వెళ్తాం లే అని ఒక బ్రిడ్జ్ కనిపించగానే లెఫ్ట్ కొట్టేసా. బ్రిడ్జ్ ఆవలికి చేరితే అసలు అఫ్జల్ గంజే కనిపించదు..
ఓ షూట్. మళ్ళీ దారి తప్పానా? అని ఒక పెద్ద రోడ్డు కనిపించగానే తిన్నగా వెళ్ళా..
ఆ వీధంతా బేగంబజార్ టోకు సామానుల వాసన. హమ్మయ్య సరైన దార్లోనే ఉన్నా.. కాస్త తిన్నగా వెళ్ళి బేగంబజార్ రోడ్డెక్కితే చాలు అనుకొని వెళ్తున్నా.. ఎంతకీ మెయిన్ రోడ్ రాదె??
మరొకసారి జై ఆంజనేయం ప్రసన్నాంజనేయం..దారి అడుగుదామంటే చింకిపోగులేసుకొని ఒక హోంలెస్ ఫెలో కనిపించాడు. వీణ్ణి కెలకాలా వద్దా అనుకుంటూ
"భాయ్ సాబ్, యే రస్తా కిధర్ జాతీ?"
ఆహ్?
"సీధ గయే తో కిధర్ జాతే"?
(ఇంతలో ఇంకొకడు అక్కడికి వచ్చాడు. వీడు వాడితో ఎందట ఈన గొడవ కొంచెం చెప్పురా అని ఆర్డర్ వేసి వెళ్ళిపోయాడు).
ఓ షూట్. చక్కగా తెలుగులో అడిగా.
"నువ్వెక్కడికి బోవాలె?"
అప్పటికి అఫ్జల్గంజ్ దాటానని గెస్ చేసి నాంపల్లి అని చెప్పా.
"సీధబొయి లెఫ్ట్ తీసుకుంటే మొజంజాహి మార్కెట్. తెలుసుగద?"
"ఆ తెలుసు తెలుసు".
ఈ రోజు నాకేదో మూడిందని ఇంకోసారి రాత్రిపూట గల్లీల్లోకి దూరనని లెంపలేసుకుంటూ రజనీకాంత్ పాట పాడుకున్న.
"దేవుడా దేవుడా ..తిరుమల దేవుడా...ఉన్నావా ఉన్నావా..నువ్వసలున్నావా?"
ఎంత తిన్నగా వెళ్ళినా లెఫ్ట్ తర్న్ ఎక్కడ తీసుకోవాలో తెలిసింది గాదు. ఒకచోట మాత్రం పెద్దగా లైట్లు కనిపించాయి. సరే మన అదృష్టం చూఒద్దామని తిన్నగా వెళ్ళి చూస్తే అదో పెట్రోల్ బంక్.
ఆహ్..తిరుమల వాసా నువ్వింత తొందరగా ప్రార్థనలు వింటావా..ఐతే పెద్ద కోరికేదో కోరుకుందునే అనుకుంటూ పాట మార్చాను.
"దేవుడ దేవుడా తిరుమల దేవుడా.. ఉన్నావౌ ఉన్నావు నువ్ గ్యారంటిగున్నావు. ఇవాళ నన్నెందుకు పరీక్ష చేస్తున్నావు?"
బంకులో పెట్రోల్ పోయించి కాస్త ఊపిరి పీల్చుకొని,
"భాయ్ సాబ్, నాంపల్లి కైసే జానా?"
"ఇట్ల సీధ బొయి లెఫ్ట్ తిరుగుతే నాంపల్లి".
లెఫ్టా? టొటల్ల్య్ అన్ - ఇంట్యూటివ్ గ చెప్తున్నాడే వీడు?? వినాలా వొద్దా? కొంపతీసి వెనకే ఎవరినన్నా పంపించడుకదా? ఆలోచిస్తూ సీధా వెళ్ళి లెఫ్ట్ తిరిగి ఎందుకైనా మంచిది అని ఒకరినడిగా.
"కహా జాన హై తుంకో?"
"నాంపల్లి"
"యెహీ నాంపల్లి హై"
ఇదేవిటీ? చాయమాత్రంగానైనా అనిపించట్లేదు?
"ముఝే స్టెషన్ జానా హై"
"తొ పీచే జావో"
సరేనని వెనక్కి తిరగ్గానే పేద్దరోడ్డు. అరగంటగా నేను చలిలో వణుకుతూ, టెన్షన్ టెన్షన్ గా వెతుకుతున్న రోడ్డు. బతుకుజీవుడా అంటు ఇంటిదారి పట్టాను.
కాస్త ముందుకెళ్ళి ప్రాణం కుదుటపడ్డాక ఇంతమంది సరైనదారి చెబితే, వాళ్ళ అవతారాలు చూసి, ఒక్కణ్ణీ నమ్మక ఆ రోడ్లు గల్లీల్లో టెన్షన్ వల్లో ఏమో ఒక్కరికి థాంక్స్ చెప్పలేదని గుర్తొచ్చింది. ఛ ఛ. ఎంత సిగ్గుచేటు..ఒకసారి పాలగుమ్మి పద్మరాజు గాలివాన కథ గుర్తొచ్చింది.
నా డైరెక్షన్ సెన్సునూ, ఓవర్ కాంఫిడెన్స్ ని తిట్టుకుంటూ, దేవుడికి క్షమాపణలు చెప్పి లెంపలేసుకుని వెచ్చగా ఇంట్లోకి వచ్చిపడ్డా. అదీ సంగతి.
చెప్పాను కదా తబ్లా కచేరీకని వెళ్ళి జస్రాజ్ మాయలో పడి పన్నెండున్నర వరకు చౌమొహల్లా పాలస్‌లో ఉండిపోయానని. వేళ్ళేప్పుడే నాకు కాస్త చిరాకేసింది. ఇంత మెయిన్ రోడ్లు పట్టుకు తిరగాలా షార్ట్ కట్ లో వెళ్తే బాగుండు అని. సరే ఇక తిరుగు ప్రయాణం లో వచ్చిన దారి కాదని ఓ నాలుగు కార్లు అఫ్జల్గంజ్ వైపు వెళ్తుంటే వాటిని ఫాలో అయ్యా. ఓ రెండు కిలోమీటర్ల దూరం నాకు పైలట్ వాహనాల్లా వచ్చి అటొకటి ఇటొకటి మలుపులు తీసుకున్నాయి. ఫాలో అవుదామంటే మరీ చిన్న గల్లీలు. సరే ఇప్పుడు వెళ్ళే రోడ్డు పెద్దదే గదా అని తిన్నగా వెళ్ళా కాసేపు. తిన్న్నగా వెళ్తే ఏ పురానపూలో, నయాపూలో వస్తుందనుకుంటే ఎంతకూ రాదే? సరే మూసేసిన దుకాణాల బోర్డులు చూస్తే అదేదో హుస్సేనీ ఆలం అని తెలిసింది. అయ్య బాబోయ్. ఎక్కడో ఓల్డ్ సిటీ గల్లీలో ఉన్నానని అర్థమయ్యింది. రాత్రి దాదపు ఒకటవుతోంది. ఒకటే చలి. నేను వేసుకున్నది హాఫ్ స్లీవ్స్ కాటన్ షర్టు. ఐసింగ్ ఆన్ ది కేక్ లా బండి రిజర్వ్లో పడి అప్పటికే ఓ యాభై కిలోమీటర్లయ్యింది. (బంద్ అని బంకుల దగ్గర క్యూలు ఉంటే నేను బద్ధకించా రిటర్న్‌లో ఎక్కడో పోయించవచ్చులే అని).
ఇక చూసుకోండి. లేని పోని ఊహలన్నీ వస్తున్నాయి. అంతలో GHMC రోడ్ బ్లాక్ కనిపించింది. అంతవరకు నాతో వచ్చిన బైకర్ రైట్ తీసుకుంటే సరే నేనూ రైట్ తీసుకున్నా. ఒక వందడుగులుపోగానే వాడు చక్కగా పార్క్ చేసుకొని ఇంట్లోకి వెళ్ళాడు. నేను బిక్కమొగం వేసుకొని యూ టర్న్ తీసుకున్నా. అప్పటికీ నా సిక్స్త్ సెన్స్ ముందుకు సాగూ ఈ మాత్రం దానికి వెనక్కి తిరుగుతావా అని హేళన చేస్తోంది. మళ్ళీ మెయిన్ రోడ్ మీదకు రాగానే ఒకతను రోడ్ బ్లాక్ అవతలనుండి ఇవతలకి రావడం చూశా. హమ్మయ్య దొరికాడు.
"భాయ్ సాబ్, యే రస్తా కిధర్ జాత?"
"పురానా పూల్"
(హ హ..నా కాంఫిడెన్స్ మళ్ళీ పదిరెట్లయ్యింది.)
"గాడీ జా సక్తి క్యా?"
"థొడా సంభల్ కె జావో"
(ఓకే. గ్రీన్ లైట్)
శ్రీ ఆంజనేయం, ప్రసన్నాంజనేయం అనుకుంటూ చీకట్లో కష్టపడి గుంతల్లోంచి బండిని అవతలికి తీసుకెళ్ళి కాస్త దూరం వెళ్ళగానే ఒక టూ వే మెయిన్ రోడ్.
యా...బేబీ..దేర్ యు గో. అనుకుంటూ లెఫ్ట్ టర్న్ తీసుకొని ఒక రెండు కిలోమీటర్లు వెళ్ళాను. ఎంతకీ మూసీకి ఆవలి వైపు వెళ్ళడానికి ఒక బ్రిడ్జ్ కనిపించదే? మళ్ళీ పప్పులో కాలేసానా? అనుకుంటూ అక్కడెవరో బైకర్ని అడిగా.
"యే రస్తా కిధర్ జాతీ?"
"షంషాబాద్"
ఓర్నాయనో అసలే పెట్రోల్ లేదంటే ఈ దారమ్మట వెళ్తే ఇంతే సంగతులు అనుకుంటూ మళ్ళీ యూ టర్న్.
తీరా చూస్తే నేనూ ఇంట్యూషన్ తో లెఫ్ట్ కొట్టా కానీ, ఒకసారి కనీసం రైట్ వైపు కన్నేసినా పురానాపూల్ ఎటో తెలిసేది. ఏమయింది నాకివాళ - డైరెక్షన్ సెన్స్ బొత్తిగా పనిచేయట్లేదు అనుకుంటూ ఒక ఆర్టీసి బస్సును ఫాలో అయ్యాను. దాదాపు పురానాపూల్ వరకు వెళ్ళాక తెగించి ఇంలిబన్ వరకు ఏం వెళ్తాం లే అని ఒక బ్రిడ్జ్ కనిపించగానే లెఫ్ట్ కొట్టేసా. బ్రిడ్జ్ ఆవలికి చేరితే అసలు అఫ్జల్ గంజే కనిపించదు..
ఓ షూట్. మళ్ళీ దారి తప్పానా? అని ఒక పెద్ద రోడ్డు కనిపించగానే తిన్నగా వెళ్ళా..
ఆ వీధంతా బేగంబజార్ టోకు సామానుల వాసన. హమ్మయ్య సరైన దార్లోనే ఉన్నా.. కాస్త తిన్నగా వెళ్ళి బేగంబజార్ రోడ్డెక్కితే చాలు అనుకొని వెళ్తున్నా.. ఎంతకీ మెయిన్ రోడ్ రాదె??
మరొకసారి జై ఆంజనేయం ప్రసన్నాంజనేయం..దారి అడుగుదామంటే చింకిపోగులేసుకొని ఒక హోంలెస్ ఫెలో కనిపించాడు. వీణ్ణి కెలకాలా వద్దా అనుకుంటూ
"భాయ్ సాబ్, యే రస్తా కిధర్ జాతీ?"
ఆహ్?
"సీధ గయే తో కిధర్ జాతే"?
(ఇంతలో ఇంకొకడు అక్కడికి వచ్చాడు. వీడు వాడితో ఎందట ఈన గొడవ కొంచెం చెప్పురా అని ఆర్డర్ వేసి వెళ్ళిపోయాడు).
ఓ షూట్. చక్కగా తెలుగులో అడిగా.
"నువ్వెక్కడికి బోవాలె?"
అప్పటికి అఫ్జల్గంజ్ దాటానని గెస్ చేసి నాంపల్లి అని చెప్పా.
"సీధబొయి లెఫ్ట్ తీసుకుంటే మొజంజాహి మార్కెట్. తెలుసుగద?"
"ఆ తెలుసు తెలుసు".
ఈ రోజు నాకేదో మూడిందని ఇంకోసారి రాత్రిపూట గల్లీల్లోకి దూరనని లెంపలేసుకుంటూ రజనీకాంత్ పాట పాడుకున్న.
"దేవుడా దేవుడా ..తిరుమల దేవుడా...ఉన్నావా ఉన్నావా..నువ్వసలున్నావా?"
ఎంత తిన్నగా వెళ్ళినా లెఫ్ట్ తర్న్ ఎక్కడ తీసుకోవాలో తెలిసింది గాదు. ఒకచోట మాత్రం పెద్దగా లైట్లు కనిపించాయి. సరే మన అదృష్టం చూఒద్దామని తిన్నగా వెళ్ళి చూస్తే అదో పెట్రోల్ బంక్.
ఆహ్..తిరుమల వాసా నువ్వింత తొందరగా ప్రార్థనలు వింటావా..ఐతే పెద్ద కోరికేదో కోరుకుందునే అనుకుంటూ పాట మార్చాను.
"దేవుడ దేవుడా తిరుమల దేవుడా.. ఉన్నావౌ ఉన్నావు నువ్ గ్యారంటిగున్నావు. ఇవాళ నన్నెందుకు పరీక్ష చేస్తున్నావు?"
బంకులో పెట్రోల్ పోయించి కాస్త ఊపిరి పీల్చుకొని,
"భాయ్ సాబ్, నాంపల్లి కైసే జానా?"
"ఇట్ల సీధ బొయి లెఫ్ట్ తిరుగుతే నాంపల్లి".
లెఫ్టా? టొటల్ల్య్ అన్ - ఇంట్యూటివ్ గ చెప్తున్నాడే వీడు?? వినాలా వొద్దా? కొంపతీసి వెనకే ఎవరినన్నా పంపించడుకదా? ఆలోచిస్తూ సీధా వెళ్ళి లెఫ్ట్ తిరిగి ఎందుకైనా మంచిది అని ఒకరినడిగా.
"కహా జాన హై తుంకో?"
"నాంపల్లి"
"యెహీ నాంపల్లి హై"
ఇదేవిటీ? చాయమాత్రంగానైనా అనిపించట్లేదు?
"ముఝే స్టెషన్ జానా హై"
"తొ పీచే జావో"
సరేనని వెనక్కి తిరగ్గానే పేద్దరోడ్డు. అరగంటగా నేను చలిలో వణుకుతూ, టెన్షన్ టెన్షన్ గా వెతుకుతున్న రోడ్డు. బతుకుజీవుడా అంటు ఇంటిదారి పట్టాను.
కాస్త ముందుకెళ్ళి ప్రాణం కుదుటపడ్డాక ఇంతమంది సరైనదారి చెబితే, వాళ్ళ అవతారాలు చూసి, ఒక్కణ్ణీ నమ్మక ఆ రోడ్లు గల్లీల్లో టెన్షన్ వల్లో ఏమో ఒక్కరికి థాంక్స్ చెప్పలేదని గుర్తొచ్చింది. ఛ ఛ. ఎంత సిగ్గుచేటు..ఒకసారి పాలగుమ్మి పద్మరాజు గాలివాన కథ గుర్తొచ్చింది.
నా డైరెక్షన్ సెన్సునూ, ఓవర్ కాంఫిడెన్స్ ని తిట్టుకుంటూ, దేవుడికి క్షమాపణలు చెప్పి లెంపలేసుకుని వెచ్చగా ఇంట్లోకి వచ్చిపడ్డా. అదీ సంగతి.
Tuesday, December 01, 2009
పండిట్ జస్రాజ్ మేజిక్
పండిట్ జస్రాజ్ సంఈతోత్సవం జరుగుతుందని వారం రోజులుగా మా మేష్టారు చెబుతున్నారు. ఇరవయ్యేడున ఎవరో స్నేహితుడు ఇంటికి వచ్చాడని వెళ్ళలేదు. ఇరవై ఎనిమిదిన బక్రీద్ గోల ఉంటుందని వెళ్ళలేదు. (ఈ ఉత్సవం జరిగే చౌమొహల్లా పాలస్ మక్కా మసీదు వెనకాలే ఉంది). ఇరవయితొమ్మిదిన ఇంట్లో ఏదో సెలబ్రేషన్. మా తబ్లా మేష్టారు కాస్త గాఠ్ఠిగా చెప్పారు. ఇవాళ ఎలాగైన వెళ్ళాల్సిందే. ఇవాళ యోగేష్ సంసి తబ్ల సోలో ఉంది. వెళ్ళి వినిరా అని. నాకు మొదట ఆ చౌమొహల్లా పాలస్ వెతకాడానికి బద్ధకం. ఓల్డ్ సిటీలో ఎక్కడో ఉందది. అంతరాత్రి పూట ఓల్డ్ సిటీలో ఇరుక్కోవడం అసలే మంచిది కాదని నాకు నేనే సర్ది చెప్పుకుంటూ తప్పిస్తున్నాను. ఇక గురువాజ్ఞ కాదనలేక ఆ తబ్లా ఒక్కటీ అటెండ్ అవుదామని రాత్రి ఏడున్నరకు ఒక్కణ్ణి వెళ్ళాను. తొమ్మిదివరకు వెనక్కొచ్చేద్దామని ఇంత చలిలో కనీసం ఒక స్వెటర్ కూడా వేసుకోకుండా బైక్ మీద వెళ్ళాను.
ఎనిమిదింటికి నిదానంగా మొదలయ్యింది. మొదట జస్రాజ్ సంతానమంతా కలిసి శిష్యులతో ప్రార్థన నిర్వహించారు. రెండు బందిష్‌లు మేవాతీ ఘరానా వాళ్ళు రాసినవి. శిష్యులంతా కలిసి పాడి బాగా రక్తి కట్టించారు. తరవాత శశాంక్ ఫ్లూట్ కచేరీ అన్నారు. ఈ యోగేష్ సంసి ఎప్పుడు వస్తాడో ఇంటికి ఎప్పుడు వెళ్ళాలో అనుకుంటూ కూర్చున్నాను. ఐదు నిమిషాలయ్యాక అర్థమయ్యింది. ఈ శశాంక్ కర్నాటిక్‌లో ఆల్రెడీ పేరు మోసిన చైల్డ్ ప్రాడిజీ ఫ్లూటిస్ట్ శశాంక్ అని. అరగంటసేపు వాగధీశ్వరీ రాగంలో శ్రోతల్ని ముంచి తడిపేశాడు. రాగం-తానం-పల్లవి, పక్క వాద్యాల్లో ఒక మృదంగం, ఒక తబ్ల సహకారం. వాహ్..ఫర్లేదు ఇంత దూరం వచినందుకు ఇది వినే అవకాశం దక్కిందని సంతోషపడిపోయాను. ఈ కర్నాటిక్ సంగీతకారుడు హిందుస్తానీ కచేరీలో ఏం చేస్తున్నాడా అని అనుకుంటున్నారా? శశాంక్ ప్రస్తుతం జస్రాజ్ గారి దగ్గిర మేవాతీ ఘరానాలో శిక్షణ పొందుతున్నాడు. ఎంత శిష్యుడైనా అల్రెడీ మరో సంప్రదాయంలో పండితుడేనని కర్నాటిక్ కచేరీ నిర్వహింపచేశారు. నిజంగా ఎంత బాగుండిందో... ఆసక్తి ఉన్నవాళ్ళు మళ్ళీ ఇవాళ సెంట్రల్ యూనివర్సిటీలో జరిగే కచేరీకి వేళ్ళవచ్చు.
తరవాత మొదలయ్యింది సంసీ గారి కచేరీ. ఏడాదిగా తబ్లా పాఠాలు నేరుస్తూ అంతవరకూ జరిగిన పర్కషన్ బాగా ఎంజాయ్ చేస్తున్నాను. తబ్ల కచేరీ మాత్రం ఒక్క ముక్క అర్థమైతే ఓట్టు. తీన్‌తాల్ అని అర్థమయ్యింది గానీ ఆయన పేషకారీ కాయిదాలు, కాయిదాలు, రేలాలు రాకెట్ స్పీడులో నడిచాయి. వర్షం కురిసినట్టు ఒకటే గిడనగలు, కిడతకలు, తిరకిటలు. నా స్థాయికి చాలా ఎక్కువని తెలిసింది. విశ్వవిఖ్యాత అల్లా రఖా, జాకీర్ హుస్సేన్ శిష్యులాయన. నాకు ఆస్వాదించేంత తబ్లా తెలీకపోవడం నా దురదృష్టం. (పాఠాలు ఇలాగే కంటిన్యూ చేస్తే బహుశా వచ్చే ఏడాది..). శ్రోతలు కూడా పాపం అంతగా ఎంజాయ్ చేసినట్టు లేదు. ఇక సంసీ గారు డెస్పరేట్ అటెంప్ట్లో తబ్లా బోల్స్ వోకలైజ్ చేస్తూ వాయించడం మొదలెట్టారు. నాకైతే ఎందుకో రసాభాస అయ్యిందని అనిపించింది. అప్పటికే పదిన్నర. అదయ్యాక వెళ్దామని బయల్దేరుతున్నానో లేదో పెద్ద హంగామా మొదలయ్యింది. ఎక్కడెక్కడివాళ్ళో వచ్చి సీట్లో కూర్చోవడం మొదలెట్టారు. విషయమేంటా అని కనుక్కుంటే అప్పుడే జస్రాజ్ గారి కచేరీ మొదలవుతుందని చెప్పారు. ఒకవైపు చలి, రాత్రి పన్నెండవుతుందేమో అయిపోయేసరికి అని ఆలోచిస్తూ కాసేపు విందాంలే అనికూర్చున్నా.
పదకొండింటికి మెల్లగా మొదలయ్యింది మాజిక్. ఒకవైపు చలి వణికించి ఇంటికి వెళ్దామంటుంటే, మరో వైపు జస్రాజ్ గారి సంగీతం ఒకపట్టాన వెళ్ళనివ్వదు. మొదట శంకరుని స్తుతిస్తూ ఒక ఆలాపన. తరువాత అల్లాహ్ మెహెర్బాన్ అని ఒక బందిష్(ఆయన రాసిందే). నిజంగా అల్లా కిందకు దిగివస్తాడేమో అన్నట్టు పాడారు. పక్కనే మక్కా మసీదు వైపు చూస్తూ అల్లా, అల్లా అని పిలుస్తుంటే కాసేపు అందరం కులమతాలకతీతంగా అల్లా వస్తాడేమో అని చూశాం. నిజంగా అదొక డివైన్ అనుభూతి. అప్పటికి పావు తక్కువ పన్నెండయ్యింది. ఇల్లు గిల్లు చలీ గిలీ అప్పటికి అన్నీ మరిచాను. మాతా కాళికా అని అడానా రాగాన్ని ఎత్తుకున్నారు. అసురహరణీ, అసురహరణీ... మా మా.. అని పిలుస్తుంటే ఓహ్....నిజంగా అదో అలౌకికానుభూతి. ట్రాన్సెండెంటల్ ఎక్స్‌పీరియన్స్. పాట ముగిసి అందరు చప్పట్లుకొడుతుంటే మెల్లిగా తేరుకొని ఈలోకంలోకి వచ్చాను. ఒకసారి ఆలోచిస్తే నాకసలు జస్రాజ్ కచేరీ ఉందనే తెలీదు. వచ్చింది యోగేష్ సంసీ తబ్లా కోసం. అందులో ఏమీ అర్ధం కాలేదు. బాగా ఎంజాయ్ చేసింది మాత్రం జస్రాజ్ గారి సంగీతం, శశాంక్ ఫ్లూట్.
ఇంటికొచ్చి అసలు నేను వెళ్ళిందిఏం ఉత్సవం అని నెట్లో శోధిస్తే తెలిసింది. ప్రతి సంవత్సరం హైదరబాద్‌లో నవంబరు 27 నుండి ముఫ్హై వరకు "పండిట్ మోతీరాం పండిట్ మణిరాం సంగీత సమారోహ్" ఉత్సవరం జరుగుతంది. గత ముప్ఫై ఏడేళ్ళుగా జరుగుతోందీ ఉత్సవం. పండిట్ మోతీరాం (జస్రాజ్ గారి తండ్రి), పండిట్ మణిరాం (ఆయన అన్న) జ్ఞాపకార్థం ప్రతిసంవత్సరం మేవతీ ఘరానా కళాకారులు హైదరబాద్‌లో జరుపుతారీ ఉత్సవాన్ని. ప్రవేశరుసుము గట్రా ఉండవు. ఓపెన్ ఫర్ ఆల్. పాపం మోతీరాం గారిది చాలా ట్రాజిక్ స్టోరీ. ఆయన నిజాం అస్థాన విద్వాంసులుగా నియమించబడే రోజు నవంబరు 30న పరమపదించారు. ఇక ఆయన కుటుంబం హైదరాబాదులోనే సెటిల్ అయ్యింది. పెద్దకొడుకు మణిరాం పోషణ భారం తన మీద వేసుకొని జస్రాజ్ కు సంగీతం నేర్పించాడు. జస్రాజ్ మొదట తబ్లా నేర్చుకున్నా పధ్నాలుగో ఏట అది మానేసి వోకల్ వైపు మరలాడు. ఉస్తాద్ బడేగులాం అలీఖాన్ అంతటి వాడు నిన్ను శిష్యుడుగా చేస్తుకుంటాను అంటే, లేదు నేను మా నాన్న సంప్రదాయాం నిలబెట్టాలి అని వద్దన్నాడట. తరువాత సినిమా డైరెక్టరు శాంతారాం కూతురుని పెళ్ళి చేసుకున్నాడు. శాంతారాం సినిమా సంగీతంలో మున్ముందు బోలెడు డబ్బులున్నాయి ఇందులోకి దిగిపో అంటే, రూపాయికి ఆశపడి చేతిలో ఉన్న పావల పడేసుకోను అనిచెప్పాడట. ఏది రూపాయి? ఏది పావలా? :) డెభ్హయ్యెనిమిదేళ్ళ వయసులో చలిని లెఖ్ఖ చేయక తన తండ్రికి సంగీతనివాళి అర్పించిన తీరు మనోహరం.
ఏదైతేనేం ఒక్కటి మాత్రం నిజం. ఇకపై నవంబరు 30 న హైదరాబాదులో ఉంటే మాత్రం జస్రాజ్ గారి కచేరీ మిస్సయ్యే ప్రశ్నే లేదు.
ఎనిమిదింటికి నిదానంగా మొదలయ్యింది. మొదట జస్రాజ్ సంతానమంతా కలిసి శిష్యులతో ప్రార్థన నిర్వహించారు. రెండు బందిష్‌లు మేవాతీ ఘరానా వాళ్ళు రాసినవి. శిష్యులంతా కలిసి పాడి బాగా రక్తి కట్టించారు. తరవాత శశాంక్ ఫ్లూట్ కచేరీ అన్నారు. ఈ యోగేష్ సంసి ఎప్పుడు వస్తాడో ఇంటికి ఎప్పుడు వెళ్ళాలో అనుకుంటూ కూర్చున్నాను. ఐదు నిమిషాలయ్యాక అర్థమయ్యింది. ఈ శశాంక్ కర్నాటిక్‌లో ఆల్రెడీ పేరు మోసిన చైల్డ్ ప్రాడిజీ ఫ్లూటిస్ట్ శశాంక్ అని. అరగంటసేపు వాగధీశ్వరీ రాగంలో శ్రోతల్ని ముంచి తడిపేశాడు. రాగం-తానం-పల్లవి, పక్క వాద్యాల్లో ఒక మృదంగం, ఒక తబ్ల సహకారం. వాహ్..ఫర్లేదు ఇంత దూరం వచినందుకు ఇది వినే అవకాశం దక్కిందని సంతోషపడిపోయాను. ఈ కర్నాటిక్ సంగీతకారుడు హిందుస్తానీ కచేరీలో ఏం చేస్తున్నాడా అని అనుకుంటున్నారా? శశాంక్ ప్రస్తుతం జస్రాజ్ గారి దగ్గిర మేవాతీ ఘరానాలో శిక్షణ పొందుతున్నాడు. ఎంత శిష్యుడైనా అల్రెడీ మరో సంప్రదాయంలో పండితుడేనని కర్నాటిక్ కచేరీ నిర్వహింపచేశారు. నిజంగా ఎంత బాగుండిందో... ఆసక్తి ఉన్నవాళ్ళు మళ్ళీ ఇవాళ సెంట్రల్ యూనివర్సిటీలో జరిగే కచేరీకి వేళ్ళవచ్చు.
తరవాత మొదలయ్యింది సంసీ గారి కచేరీ. ఏడాదిగా తబ్లా పాఠాలు నేరుస్తూ అంతవరకూ జరిగిన పర్కషన్ బాగా ఎంజాయ్ చేస్తున్నాను. తబ్ల కచేరీ మాత్రం ఒక్క ముక్క అర్థమైతే ఓట్టు. తీన్‌తాల్ అని అర్థమయ్యింది గానీ ఆయన పేషకారీ కాయిదాలు, కాయిదాలు, రేలాలు రాకెట్ స్పీడులో నడిచాయి. వర్షం కురిసినట్టు ఒకటే గిడనగలు, కిడతకలు, తిరకిటలు. నా స్థాయికి చాలా ఎక్కువని తెలిసింది. విశ్వవిఖ్యాత అల్లా రఖా, జాకీర్ హుస్సేన్ శిష్యులాయన. నాకు ఆస్వాదించేంత తబ్లా తెలీకపోవడం నా దురదృష్టం. (పాఠాలు ఇలాగే కంటిన్యూ చేస్తే బహుశా వచ్చే ఏడాది..). శ్రోతలు కూడా పాపం అంతగా ఎంజాయ్ చేసినట్టు లేదు. ఇక సంసీ గారు డెస్పరేట్ అటెంప్ట్లో తబ్లా బోల్స్ వోకలైజ్ చేస్తూ వాయించడం మొదలెట్టారు. నాకైతే ఎందుకో రసాభాస అయ్యిందని అనిపించింది. అప్పటికే పదిన్నర. అదయ్యాక వెళ్దామని బయల్దేరుతున్నానో లేదో పెద్ద హంగామా మొదలయ్యింది. ఎక్కడెక్కడివాళ్ళో వచ్చి సీట్లో కూర్చోవడం మొదలెట్టారు. విషయమేంటా అని కనుక్కుంటే అప్పుడే జస్రాజ్ గారి కచేరీ మొదలవుతుందని చెప్పారు. ఒకవైపు చలి, రాత్రి పన్నెండవుతుందేమో అయిపోయేసరికి అని ఆలోచిస్తూ కాసేపు విందాంలే అనికూర్చున్నా.
పదకొండింటికి మెల్లగా మొదలయ్యింది మాజిక్. ఒకవైపు చలి వణికించి ఇంటికి వెళ్దామంటుంటే, మరో వైపు జస్రాజ్ గారి సంగీతం ఒకపట్టాన వెళ్ళనివ్వదు. మొదట శంకరుని స్తుతిస్తూ ఒక ఆలాపన. తరువాత అల్లాహ్ మెహెర్బాన్ అని ఒక బందిష్(ఆయన రాసిందే). నిజంగా అల్లా కిందకు దిగివస్తాడేమో అన్నట్టు పాడారు. పక్కనే మక్కా మసీదు వైపు చూస్తూ అల్లా, అల్లా అని పిలుస్తుంటే కాసేపు అందరం కులమతాలకతీతంగా అల్లా వస్తాడేమో అని చూశాం. నిజంగా అదొక డివైన్ అనుభూతి. అప్పటికి పావు తక్కువ పన్నెండయ్యింది. ఇల్లు గిల్లు చలీ గిలీ అప్పటికి అన్నీ మరిచాను. మాతా కాళికా అని అడానా రాగాన్ని ఎత్తుకున్నారు. అసురహరణీ, అసురహరణీ... మా మా.. అని పిలుస్తుంటే ఓహ్....నిజంగా అదో అలౌకికానుభూతి. ట్రాన్సెండెంటల్ ఎక్స్‌పీరియన్స్. పాట ముగిసి అందరు చప్పట్లుకొడుతుంటే మెల్లిగా తేరుకొని ఈలోకంలోకి వచ్చాను. ఒకసారి ఆలోచిస్తే నాకసలు జస్రాజ్ కచేరీ ఉందనే తెలీదు. వచ్చింది యోగేష్ సంసీ తబ్లా కోసం. అందులో ఏమీ అర్ధం కాలేదు. బాగా ఎంజాయ్ చేసింది మాత్రం జస్రాజ్ గారి సంగీతం, శశాంక్ ఫ్లూట్.
ఇంటికొచ్చి అసలు నేను వెళ్ళిందిఏం ఉత్సవం అని నెట్లో శోధిస్తే తెలిసింది. ప్రతి సంవత్సరం హైదరబాద్‌లో నవంబరు 27 నుండి ముఫ్హై వరకు "పండిట్ మోతీరాం పండిట్ మణిరాం సంగీత సమారోహ్" ఉత్సవరం జరుగుతంది. గత ముప్ఫై ఏడేళ్ళుగా జరుగుతోందీ ఉత్సవం. పండిట్ మోతీరాం (జస్రాజ్ గారి తండ్రి), పండిట్ మణిరాం (ఆయన అన్న) జ్ఞాపకార్థం ప్రతిసంవత్సరం మేవతీ ఘరానా కళాకారులు హైదరబాద్‌లో జరుపుతారీ ఉత్సవాన్ని. ప్రవేశరుసుము గట్రా ఉండవు. ఓపెన్ ఫర్ ఆల్. పాపం మోతీరాం గారిది చాలా ట్రాజిక్ స్టోరీ. ఆయన నిజాం అస్థాన విద్వాంసులుగా నియమించబడే రోజు నవంబరు 30న పరమపదించారు. ఇక ఆయన కుటుంబం హైదరాబాదులోనే సెటిల్ అయ్యింది. పెద్దకొడుకు మణిరాం పోషణ భారం తన మీద వేసుకొని జస్రాజ్ కు సంగీతం నేర్పించాడు. జస్రాజ్ మొదట తబ్లా నేర్చుకున్నా పధ్నాలుగో ఏట అది మానేసి వోకల్ వైపు మరలాడు. ఉస్తాద్ బడేగులాం అలీఖాన్ అంతటి వాడు నిన్ను శిష్యుడుగా చేస్తుకుంటాను అంటే, లేదు నేను మా నాన్న సంప్రదాయాం నిలబెట్టాలి అని వద్దన్నాడట. తరువాత సినిమా డైరెక్టరు శాంతారాం కూతురుని పెళ్ళి చేసుకున్నాడు. శాంతారాం సినిమా సంగీతంలో మున్ముందు బోలెడు డబ్బులున్నాయి ఇందులోకి దిగిపో అంటే, రూపాయికి ఆశపడి చేతిలో ఉన్న పావల పడేసుకోను అనిచెప్పాడట. ఏది రూపాయి? ఏది పావలా? :) డెభ్హయ్యెనిమిదేళ్ళ వయసులో చలిని లెఖ్ఖ చేయక తన తండ్రికి సంగీతనివాళి అర్పించిన తీరు మనోహరం.
ఏదైతేనేం ఒక్కటి మాత్రం నిజం. ఇకపై నవంబరు 30 న హైదరాబాదులో ఉంటే మాత్రం జస్రాజ్ గారి కచేరీ మిస్సయ్యే ప్రశ్నే లేదు.
Thursday, October 22, 2009
ఇంకు పెన్నూ - జామెట్రీ బాక్సు.
బాగా చిన్నప్పటి మాట. నాకు మా ఇంట్లో కొన్ని నిషిద్ధ వస్తువులుండేవి. నాన్నగారి షేవింగ్ కిట్టు, కాల్కులేటర్, అమ్మ కుట్టుమిషను, కత్తెర ఇలాంటివి. ఏదైనా ముట్టొద్దని చెబితే ఇక మన క్యూరియాసిటీ పదింతలయ్యేది. రాత్రింబవళ్ళూ వాటిని ఎలా తీయాలి? వాటితో ఏం చేయాలి అనే ధ్యాస. ఎవరి పనుల్లో వాళ్ళు మునిగిఉన్న సమయంలో గబుక్కున కాల్కులేటరో కత్తెరో తీసి, మా రహస్యస్థావరంలోకి (పట్టెమంచాల మీద చీరలు ఆరవేస్తే చిన్న కాంపు సైటులా తయారయ్యి మా స్థావరంగా పనికొచ్చేది) తీసుకెళ్ళి రకరకాల ఎక్స్పెరిమెంట్లు చేసి తిరిగి దాని స్థానంలో దాన్ని పెట్టేసేవాణ్ణి. అప్పుడప్పుడే కూడికలు, గుణకారాలు నేరుస్తున్నాను గనుక కాల్కులేటర్ ఎందుకు, ఎలా వాడతారో తెలిసేది కాదు. ఖర్మకాలి ఒకరోజు దానితో ఆడుతుంటే దాని మీద నీళ్ళు పడి పాడయిపోయి ముక్కచివాట్లు తిన్నాను. అలాగే ఓసారి బాడ్మింటన్ రాకెట్ కొనిస్తే దాన్ని నీళ్ళలో ముంచి, కట్టెల పొయ్యిలో పెట్టి ఏవో ప్రయోగాలు చేసి నాశనం చేశాను. అప్పటికే వీడితో జాగర్తగా ఉండాలి అని రెపుటేషన్ సంపాదించాను.
అప్పట్లో మా బడి గవర్నమెంటు బడికి ఎక్కువా కాన్వెంటుకు తక్కువా అన్నట్టుండేది. మా బళ్ళో నియమమేంటంటే నాలుగో తరవతి వరకు అందరూ పెన్సిల్లే వాడాలి. ఐదవ తరగతి నుండి ఇంకు పెన్నులు వాడాలి. అదిగో అలాంటి సమయంలో మా ఇంట్లో ప్రవేశించాయి ఇంకు పెన్నూ - జామెట్రీ బాక్సు. కాంలిన్ జామెట్రీ బాక్సు. దాంట్లో ఒక వృత్తలేఖిని, ఒక డివైడర్(తెలుగు పేరు మరిచాను), కోణమానిని, సెట్-స్క్వేర్లు. షార్పెనరు, రబ్బరు(అప్పట్లో ఎరేజర్ని అలాగే అనేవాళ్ళం) పెట్టుకోడానికి వేరే అరలు. యెల్లో కలరు మీద బ్లాక్ లైన్లతో తళతళ మెరుస్తూ చూట్టానికి ఎంత బాగుండేదో. ఇక ఇంకుపెన్నుది ఇంకో అందం.ఓ ఇంకుబుడ్డి, రెండు ఇంకు పిల్లర్లు (ఫిల్లెర్), రెండు తళతళ మెరిసే పాళీలు. ఇంత సరంజామాతో ఠీవీగా అలరారుతుండేది. వచ్చిన చిక్కల్లా నాకు మాత్రం వాటిని ముట్టుకోడానికి పర్మిషన్ లేదు. నేనప్పటికి మూడో తరగతే. అన్నయ్య ఐదో తరగతిలోకి వచ్చాడని కొన్నారు. ఎపుడెపుడు వాటితో ఆడదామా అని ఉవ్విళ్ళూరుతున్నాను. నా క్యూరియాసిటీ ముందే పసిగట్టిన అన్నయ్య ముడితే కాళ్ళిరగ్గొడతానని నాన్నతో వార్నింగిప్పించాడు.
ఇక చూస్కోండి నా కష్టాలు. నేనా చదివేది ముష్టి మూడో తరగతి. వెధవది జామెట్రీ బాక్సు కాదు కద కనీసం స్కేలు కూడా అఖ్ఖర్లేదు. రోజూ బడికెళ్ళే టైంలో మొదలయ్యేది అన్నయ్య తతంగం. మిలిటరీ వాళ్ళు యుద్ధానికెళ్ళే ముందు గన్స్ ఆయిలింగ్ చేసినట్టు అవసరమున్నా లేకున్నా అన్నయ్య జామెట్రీ బాక్సు తీసి అన్నీ ఉన్నాయో లేదో చూసుకొని, ఇంకు పెన్నులో ఇంకు నింపుకొని ఓ ఊరించేవాడు. నేనేం చెయ్యగలను మహా అంటే ఒక సారి పెన్సిల్ చెక్కుకొని మళ్ళీ సంచీలో పడేస్కోవడమే.ఓ వైపు పెద్దగా పట్టించుకోనట్టు నటిస్తూ, ఎప్పటికైనా నేనూ ఐదో తరగతిలో రాకపోతానా? నీ సంగతి తేల్చకపోతానా? అనుకొనేవాణ్ణి. సాయంత్రం బడి నుండి రాగానే మళ్ళీ కొత్తవేషాలు. పొద్దున్నే నింపిన పెన్నును ఇంకు పిల్లరుతో మళ్ళీ నింపుతూ, రికార్డు షీట్లపై వృత్తలేఖినితో వృత్తాలు గీస్తూ వాట్లో రంగులు నింపి బొమ్మలేస్తూ రోజో తమాషా చూపించేవాడు. ఇంకో రోజు అట్ట ముక్కలను డివైడర్‌తో కాత్తిరించి చక్రాలబండి చేసేవాడు. మరో రోజు స్కేలుతో డబల్ లైనింగ్, షాడోస్ తో పేర్లు రాసి చూపించేవాడు. అబ్బ, ఈ వెధవ మూడో తరగతి ఎప్పుడవుతుందో, దాని తర్వాత నాలుగో తరగతి ఎప్పుడవుతుందో నాకెప్పుడో జామెట్రీ బాక్సు వస్తుందో , పరమ చిరాగ్గ ఉండేది. పోనీ అన్నయ్యనడుగుదామా అంటే వాడసలే టాం సాయరు టైపు. రోజంతా వాడితో మంచిగా ఉండి రెండో మూడో లంచాలిచ్చాక(అమ్మ చిన్న చిన్న పనికి పిలిచినప్పుడల్లా నేనే వెళ్ళడం, దీపవళి బాంబుల్లో కొన్ని నా వాటాలోంచి ఇవ్వడం లాంటివి) ఇంకుపిల్లరుతో వాడి పెన్నులో ఇంకు నింపడానికి పర్మిషనిచ్చేవాడు. అప్పటికి వాడాటకు వెళ్ళినప్పుడళ్ళా ఆ జామెట్రీ బాక్సు తీసి మా రహస్యస్థావరంలో బోలెడు వృత్తాలు గీసి వాడు వచ్చే లోపు మళ్ళీ యధావిధిగా పెట్టేవాణ్ణి. కాని ఇలా దొంగతనంగా ఏం సరదాపడతాం. ఎన్ని వృత్తాలు గీసుకున్నా అన్నయ్యకు చూపించలేకపోతే ఏం లాభం. ఇలా కాదని దసరా సెలవుల్లో ఊరెళ్ళినప్పుడు నన్నెంతో గారాబంగా చూసుకొనే నాయినమ్మని అడిగా. "నాయినమ్మా నాకో జామెట్రీ బాక్సు కొనిపెట్టవూ" అని. అదేంటో తెలీని నాయినమ్మ సరేనని డబ్బులిచ్చినా అమ్మకా విషయం తెలిసి ససేమీరా కొనివ్వనంది. మొతానికి అలా అలా మూడో తరగతిగడిచిపోయింది.
మరో ఏడాదికి నాకూ ఇంకు పెన్ను జామెట్రీ బాక్సు వస్తాయనగా నాన్నకు ఒక పల్లెటూరుకు బదిలీ అయిపోయింది. ఆ డొక్కు బళ్ళో ఇంకు పెన్ను ఎవరూ వాడరు. ఏ తరగతి వాళ్ళైనా బాల్ పాయింటు పెన్నుతో రాసుకోవచ్చు. అసలు ఈ బాల్ పెన్ను కనిపెట్టిన వాళ్ళననాలి. పుట్టింది మొదలు చచ్చేవరకు ఒకటే అవతారం అదీనూ. అసలు ఇంకు పెన్నుకున్న దర్జా హోదా బాల్ పెన్నుకెక్కడా. లైఫులో గొప్ప రొమాన్స్ మిస్సయ్యాను కదా అని బాధపడుతుంటే చల్లగా చెప్పారింకో వార్త. ఆ పల్లెటూరి బళ్ళో ఐదో తరగతిలో ఎవ్వరూ జామెట్రీ బాక్సు వాడరట. అనవసరపు ఆర్భాటాలెందుకు? అఖ్ఖర్లేదని టీచర్లే చెప్పేసారు. హతోస్మి.
నా ఐదో తరగతయిన తరువాత పల్లెటూళ్ళో చదువు చట్టుబండలైతోందని అన్నయ్యను సిటీలో బాబాయి దగ్గరికీ, నన్ను హాస్టలుకీ పంపేశారు. ట్రాజెడీ ఏంటంటే హాస్టల్లోనూ బాల్ పెన్నులే వాడేవాళ్ళం. మా హాస్టల్లో క్లాసురూములూ డార్మిటరీలు పక్కపక్కనే ఉండేవి. రోజూ పుస్తకాలు గట్రా మోసుకెళ్ళడం ఉండేది కాదు. ఎట్టకేలకూ ఆరో తరగతిలో జామెట్రీ బాక్సు కొనుకున్నా. మా హాస్టల్లో రాత్రి డెస్కులో పెట్టుకున్న పెన్నూ పెన్సిలూ తెల్లవారి అలాగే ఉంటే గొప్ప ఇక జామెట్రీ బాక్సు బతికి బట్టకడుతుందా? కల్లో మాట. మొత్తనికి ఒక్కరోజైనా పొద్దున్నే లేచి ఇంకుపెన్ను నింపుకొని, జామెట్రీ బాక్సొకసారి చెక్ చేసుకొని స్కూలుకి తీసుకెళ్ళే అవసరం లేకుండానే పదోతరగతి వరకూ చదివేశాను.
* * * *
మొన్నీ మధ్య మా విభు కి (అన్నయ్య కొడుక్కి) క్రేయాన్స్, అవి పెట్టుకుందుకు ఒక బాక్సు కొందామని స్టెషనరీ షాపుకి వెళ్ళాను. అన్నీ కొనేసి బిల్ కడ్తుంటే కౌంటర్లో అద్దాల కింద మిలమిలలాడుతూ వెక్కిరించాయి వృత్తలేఖినీ, కోణమానినీ ఇముడ్చుకున్న సరికొత్త జామెట్రీ బాక్సు, ఇంకు పెన్నూ.
అప్పట్లో మా బడి గవర్నమెంటు బడికి ఎక్కువా కాన్వెంటుకు తక్కువా అన్నట్టుండేది. మా బళ్ళో నియమమేంటంటే నాలుగో తరవతి వరకు అందరూ పెన్సిల్లే వాడాలి. ఐదవ తరగతి నుండి ఇంకు పెన్నులు వాడాలి. అదిగో అలాంటి సమయంలో మా ఇంట్లో ప్రవేశించాయి ఇంకు పెన్నూ - జామెట్రీ బాక్సు. కాంలిన్ జామెట్రీ బాక్సు. దాంట్లో ఒక వృత్తలేఖిని, ఒక డివైడర్(తెలుగు పేరు మరిచాను), కోణమానిని, సెట్-స్క్వేర్లు. షార్పెనరు, రబ్బరు(అప్పట్లో ఎరేజర్ని అలాగే అనేవాళ్ళం) పెట్టుకోడానికి వేరే అరలు. యెల్లో కలరు మీద బ్లాక్ లైన్లతో తళతళ మెరుస్తూ చూట్టానికి ఎంత బాగుండేదో. ఇక ఇంకుపెన్నుది ఇంకో అందం.ఓ ఇంకుబుడ్డి, రెండు ఇంకు పిల్లర్లు (ఫిల్లెర్), రెండు తళతళ మెరిసే పాళీలు. ఇంత సరంజామాతో ఠీవీగా అలరారుతుండేది. వచ్చిన చిక్కల్లా నాకు మాత్రం వాటిని ముట్టుకోడానికి పర్మిషన్ లేదు. నేనప్పటికి మూడో తరగతే. అన్నయ్య ఐదో తరగతిలోకి వచ్చాడని కొన్నారు. ఎపుడెపుడు వాటితో ఆడదామా అని ఉవ్విళ్ళూరుతున్నాను. నా క్యూరియాసిటీ ముందే పసిగట్టిన అన్నయ్య ముడితే కాళ్ళిరగ్గొడతానని నాన్నతో వార్నింగిప్పించాడు.
ఇక చూస్కోండి నా కష్టాలు. నేనా చదివేది ముష్టి మూడో తరగతి. వెధవది జామెట్రీ బాక్సు కాదు కద కనీసం స్కేలు కూడా అఖ్ఖర్లేదు. రోజూ బడికెళ్ళే టైంలో మొదలయ్యేది అన్నయ్య తతంగం. మిలిటరీ వాళ్ళు యుద్ధానికెళ్ళే ముందు గన్స్ ఆయిలింగ్ చేసినట్టు అవసరమున్నా లేకున్నా అన్నయ్య జామెట్రీ బాక్సు తీసి అన్నీ ఉన్నాయో లేదో చూసుకొని, ఇంకు పెన్నులో ఇంకు నింపుకొని ఓ ఊరించేవాడు. నేనేం చెయ్యగలను మహా అంటే ఒక సారి పెన్సిల్ చెక్కుకొని మళ్ళీ సంచీలో పడేస్కోవడమే.ఓ వైపు పెద్దగా పట్టించుకోనట్టు నటిస్తూ, ఎప్పటికైనా నేనూ ఐదో తరగతిలో రాకపోతానా? నీ సంగతి తేల్చకపోతానా? అనుకొనేవాణ్ణి. సాయంత్రం బడి నుండి రాగానే మళ్ళీ కొత్తవేషాలు. పొద్దున్నే నింపిన పెన్నును ఇంకు పిల్లరుతో మళ్ళీ నింపుతూ, రికార్డు షీట్లపై వృత్తలేఖినితో వృత్తాలు గీస్తూ వాట్లో రంగులు నింపి బొమ్మలేస్తూ రోజో తమాషా చూపించేవాడు. ఇంకో రోజు అట్ట ముక్కలను డివైడర్‌తో కాత్తిరించి చక్రాలబండి చేసేవాడు. మరో రోజు స్కేలుతో డబల్ లైనింగ్, షాడోస్ తో పేర్లు రాసి చూపించేవాడు. అబ్బ, ఈ వెధవ మూడో తరగతి ఎప్పుడవుతుందో, దాని తర్వాత నాలుగో తరగతి ఎప్పుడవుతుందో నాకెప్పుడో జామెట్రీ బాక్సు వస్తుందో , పరమ చిరాగ్గ ఉండేది. పోనీ అన్నయ్యనడుగుదామా అంటే వాడసలే టాం సాయరు టైపు. రోజంతా వాడితో మంచిగా ఉండి రెండో మూడో లంచాలిచ్చాక(అమ్మ చిన్న చిన్న పనికి పిలిచినప్పుడల్లా నేనే వెళ్ళడం, దీపవళి బాంబుల్లో కొన్ని నా వాటాలోంచి ఇవ్వడం లాంటివి) ఇంకుపిల్లరుతో వాడి పెన్నులో ఇంకు నింపడానికి పర్మిషనిచ్చేవాడు. అప్పటికి వాడాటకు వెళ్ళినప్పుడళ్ళా ఆ జామెట్రీ బాక్సు తీసి మా రహస్యస్థావరంలో బోలెడు వృత్తాలు గీసి వాడు వచ్చే లోపు మళ్ళీ యధావిధిగా పెట్టేవాణ్ణి. కాని ఇలా దొంగతనంగా ఏం సరదాపడతాం. ఎన్ని వృత్తాలు గీసుకున్నా అన్నయ్యకు చూపించలేకపోతే ఏం లాభం. ఇలా కాదని దసరా సెలవుల్లో ఊరెళ్ళినప్పుడు నన్నెంతో గారాబంగా చూసుకొనే నాయినమ్మని అడిగా. "నాయినమ్మా నాకో జామెట్రీ బాక్సు కొనిపెట్టవూ" అని. అదేంటో తెలీని నాయినమ్మ సరేనని డబ్బులిచ్చినా అమ్మకా విషయం తెలిసి ససేమీరా కొనివ్వనంది. మొతానికి అలా అలా మూడో తరగతిగడిచిపోయింది.
మరో ఏడాదికి నాకూ ఇంకు పెన్ను జామెట్రీ బాక్సు వస్తాయనగా నాన్నకు ఒక పల్లెటూరుకు బదిలీ అయిపోయింది. ఆ డొక్కు బళ్ళో ఇంకు పెన్ను ఎవరూ వాడరు. ఏ తరగతి వాళ్ళైనా బాల్ పాయింటు పెన్నుతో రాసుకోవచ్చు. అసలు ఈ బాల్ పెన్ను కనిపెట్టిన వాళ్ళననాలి. పుట్టింది మొదలు చచ్చేవరకు ఒకటే అవతారం అదీనూ. అసలు ఇంకు పెన్నుకున్న దర్జా హోదా బాల్ పెన్నుకెక్కడా. లైఫులో గొప్ప రొమాన్స్ మిస్సయ్యాను కదా అని బాధపడుతుంటే చల్లగా చెప్పారింకో వార్త. ఆ పల్లెటూరి బళ్ళో ఐదో తరగతిలో ఎవ్వరూ జామెట్రీ బాక్సు వాడరట. అనవసరపు ఆర్భాటాలెందుకు? అఖ్ఖర్లేదని టీచర్లే చెప్పేసారు. హతోస్మి.
నా ఐదో తరగతయిన తరువాత పల్లెటూళ్ళో చదువు చట్టుబండలైతోందని అన్నయ్యను సిటీలో బాబాయి దగ్గరికీ, నన్ను హాస్టలుకీ పంపేశారు. ట్రాజెడీ ఏంటంటే హాస్టల్లోనూ బాల్ పెన్నులే వాడేవాళ్ళం. మా హాస్టల్లో క్లాసురూములూ డార్మిటరీలు పక్కపక్కనే ఉండేవి. రోజూ పుస్తకాలు గట్రా మోసుకెళ్ళడం ఉండేది కాదు. ఎట్టకేలకూ ఆరో తరగతిలో జామెట్రీ బాక్సు కొనుకున్నా. మా హాస్టల్లో రాత్రి డెస్కులో పెట్టుకున్న పెన్నూ పెన్సిలూ తెల్లవారి అలాగే ఉంటే గొప్ప ఇక జామెట్రీ బాక్సు బతికి బట్టకడుతుందా? కల్లో మాట. మొత్తనికి ఒక్కరోజైనా పొద్దున్నే లేచి ఇంకుపెన్ను నింపుకొని, జామెట్రీ బాక్సొకసారి చెక్ చేసుకొని స్కూలుకి తీసుకెళ్ళే అవసరం లేకుండానే పదోతరగతి వరకూ చదివేశాను.
* * * *
మొన్నీ మధ్య మా విభు కి (అన్నయ్య కొడుక్కి) క్రేయాన్స్, అవి పెట్టుకుందుకు ఒక బాక్సు కొందామని స్టెషనరీ షాపుకి వెళ్ళాను. అన్నీ కొనేసి బిల్ కడ్తుంటే కౌంటర్లో అద్దాల కింద మిలమిలలాడుతూ వెక్కిరించాయి వృత్తలేఖినీ, కోణమానినీ ఇముడ్చుకున్న సరికొత్త జామెట్రీ బాక్సు, ఇంకు పెన్నూ.
Saturday, October 10, 2009
ఇన్‌గ్లోరియస్ బాస్టర్డ్స్ - సినిమా
ఇన్‌గ్లోరియస్ బాస్టర్డ్స్ - సినిమా
ఇంగ్లీష్ సినిమాలు బాగా చూసేవారికి క్వెంటిన్ టరంటీనో గురించి చెప్పఖ్ఖర్లేదు. రిజర్వాయర్ డాగ్స్, పల్ప్ ఫిక్షన్, కిల్ బిల్ సినిమాలతో తనదంటూ ఒక కొత్త ఒరవడి సృష్టించాడు. మూసకి భిన్నంగా ఆలోచించడానికి ఇంగ్లీషులో కొన్ని ఎక్స్‌ప్రెషన్స్ ఉన్నాయి. thinking out of the box, pushing the envelope అని. వాటికి నిజమైన ప్రతీకగా నిలుస్తాడు టరంటీనో. స్క్రీన్‌ప్లే తో ప్రయోగాలకు పెట్టింది పేరు. అలాగే తన చిత్రాలలో నేపథ్య సంగీతాన్ని చాలా జాగర్తగా ఎంచుకుంటాడు. ఉదాహరణకి కిల్‌బిల్ చిత్రం ఎంత హిట్టాయ్యిందో ఆ సౌండ్‌ట్రాక్ కూడా అంతే హిట్టయ్యింది. అలాంటి డైరెక్టర్ రెండో ప్రపంచ యుద్ధం నేపథ్యంగా సినిమా తీశాడంటే సహజంగానే చూడాలన్న ఆసక్తి కలుగుతుంది. పైగా ఈ సినిమా కాన్స్ ఫిల్మ్ ఫెస్టివల్లో రెండు నామినేషన్లు, ఒక అవార్డు సంపాదించింది కూడా. మరి బాగుందా? నేనైతే తప్పక చూడాలని చెబుతాను.
రెండవ ప్రపంచ యుద్ధం సమయంలో జర్మనీ ఫ్రాన్స్ ని ఆక్రమించుకొని ఉంతుంది. నాజీలు యూదులను వెతికి మరీ చంపేస్తుంటారు. ఇలాంటి నాజీల గుండెల్లో దడ పుట్టించడానికి అమెరికా నుండి లెఫ్టినెంట్ అల్డో రెయిన్ (బ్రాడ్ పిట్) నాయకత్వంలో ఐనిమిది మంది యూదులబృదం బయలు దేరుతుంది. వీళ్ళ బృందానికి బాస్టర్డ్స్ అని పేరు. వాళ్ళు నాజీలను హతమారుస్తూ, ఒక్కో బృందంలో ఒక్కరిని విడిచి తమ గురించి పదిమందికి తెలిసేలా చేసి మిగిలినవారిని భయపెడుతుంటారు. మరో వైపు షొషానా నాజీల చేతిలో కుటుంబమంతా పోగొట్టుకొని ప్రాణం దక్కించుకున్న యువతి. మూడేళ్ళ తరువాత ఒక సినిమా థియేటర్‌కి ఓనర్‌గా పునర్దర్శనమిస్తుంది. షొషానాతో ప్రేమలో పడిన ఒక జర్మన్ వార్ హీరో వల్ల అతని ఆత్మ కథ ఆధారంగా మలచిన చిత్రం ప్రీమియర్ షొషానా సినిమా హాల్లో ఏర్పాటవుతుంది. తన కుటుంబాన్ని చంపిన కలొనల్ హాన్స్ లాండా వస్తున్నాడని తెలిసి షొషానా ప్రీమియర్ రోజు థియేటర్‌ని పేల్చి నాజీలను చంపాలని పథకం వేస్తుంది. ఆ ప్రీమియర్‌కు హిట్లర్‌తో సహా జర్మన్ అధికారగణమంతా వస్తున్నారని తెలిసి బాస్టర్డ్స్ గాంగ్ కూడా థియేటర్‌ని పేల్చాలని పథకం వేస్తారు. వీళ్ళందరిని వేయి కళ్ళతో కనిపెడుతూ ఎక్కడికక్కడే అణిచివేస్తూ ఉండే నిరంకుశాధికారి కలొనల్ హాన్స్ లాండా. చిత్రం ముగింపు ఏమయిందన్నది తెరపై చూడాల్సిందే.
ఒక చారిత్రక అంశాన్ని తీసుకొని దాన్ని ఫిక్షనలైజ్ రాయడానికి నిజంగానే ధైర్యముండాలి. టరంటీనో ఈ విషయంలో మొదటివాడు కాకపోవచ్చు కానీ గట్టి ప్రయత్నమే చేశాడు. నీజీలు యూదులు లాంటి అతి సున్నితమైన, గంభీరమైన విషయాన్ని తీసుకొని దాంట్లో కామెడీ చొప్పించడం నిజంగానే ఒక ఎక్స్‌పరిమెంటు. ఇక బ్యాక్‌గ్రౌండ్ సంగీతాన్ని వాడుకున్న తీరు సినిమా విద్యార్థులందరికి ఒక పాఠంగా మిగిలిపోతుంది. లాండా, షోషానా జర్మన్ మిలిటరీ గాంగ్‌తో కలుసుకొనే సీను ఎంత ఉత్కంఠంగా ఉంటుందో తెరమీద చూడాల్సిందే. అలాగే క్లైమాక్ష్ ముందర వచ్చే సన్నివేశాలు కూడా అద్భుతంగా చిత్రీకరించాడు. మరి ఈ సినిమాకు పదికి పది మార్కులు వేయొచ్చా అంటే మాత్రం లేదనే చెప్పాలి. కారణం. ఎడిటింగ్ లోపం. ప్రతీ సీన్నూ హాస్యాస్పదంగా మలచడానికి సాగతీసినట్టుంటుంది. అలాగే తియ్యగా మాట్లాడుతూ కోల్డ్ బ్లడెడ్‌గా వ్యవహరించే విలన్ పాత్ర చాలా మూస పాత్ర. లాండా పాత్రకు మరీ అంత స్క్రీన్ ప్రెజెన్స్ ఇవ్వాల్సింది కాదు.
నటన విషయానికొస్తే సినిమాలో మనకు బాగా గుర్తుండి పోయే పాత్రలు మూడు. కల్నల్ హాన్స్ లాండా గా క్రిస్టొఫర్ వాల్ట్జ్ బాగా నటించాడు. కాన్స్ లో బెస్ట్ అవార్డ్ వచ్చింది కూడా. షోషానాగా ఫ్రెంచ్ నటి మెలనీ లారెంట్ నటన అద్భుతం. అల్డోగా బ్రాడ్ పిట్ కూడా బాగా నటించాడు.
గత పదిహేనేళ్ళ కాలంలో రెండో ప్రపంచయుద్ధం మీద మూడు పాపులర్ సినిమాలు వచ్చాయి. స్పీల్‌బర్గ్ షిండ్లర్స్ లిస్ట్, రాబర్టో బెనిని "లైఫ్ ఇస్ బ్యూటిఫుల్", రొమాన్ పొలాన్స్కి "ద పియనిస్ట్". ప్రతీది దేనికదే గొప్పగా ఉంటుంది. మరి ఇంగ్లోరియస్ బాస్టర్డ్స్ వీటి స్థాయికి సరిపోగలదా అంటే ఖచ్చితంగా లేదనే చెప్పాలి. అత్యంత గంభీర సన్నివేశాల్లో క్వెంటిన్ మార్కు హాస్యాన్ని జొప్పించి ఎదో హైబ్రీడ్ వంగడాల్లా రుచి పచీ లేకుండా చేశాడనిపించింది. కానీ సినిమా విద్యార్థులు, ప్రపంచ సినిమాపై ఆసక్తి ఉన్నవాళ్ళూ తప్పక వెళ్ళి చూడాల్సిన సినిమా. ప్రస్తుతం హైదరాబాద్లో నడుస్తోంది. థియేటర్‌లో చూసే అవకాశం కోల్పోకండి.
తా.క.: పైన ఉదహరించిన చిత్రాల్లో life is beautiful సినిమా మీరు చూడకపోతే ఎలాగైనా సంపాదించి చూడండి. personally, I think its one of the best movies ever made. It will forever remain in my all time top 5 list.
ఇంగ్లీష్ సినిమాలు బాగా చూసేవారికి క్వెంటిన్ టరంటీనో గురించి చెప్పఖ్ఖర్లేదు. రిజర్వాయర్ డాగ్స్, పల్ప్ ఫిక్షన్, కిల్ బిల్ సినిమాలతో తనదంటూ ఒక కొత్త ఒరవడి సృష్టించాడు. మూసకి భిన్నంగా ఆలోచించడానికి ఇంగ్లీషులో కొన్ని ఎక్స్‌ప్రెషన్స్ ఉన్నాయి. thinking out of the box, pushing the envelope అని. వాటికి నిజమైన ప్రతీకగా నిలుస్తాడు టరంటీనో. స్క్రీన్‌ప్లే తో ప్రయోగాలకు పెట్టింది పేరు. అలాగే తన చిత్రాలలో నేపథ్య సంగీతాన్ని చాలా జాగర్తగా ఎంచుకుంటాడు. ఉదాహరణకి కిల్‌బిల్ చిత్రం ఎంత హిట్టాయ్యిందో ఆ సౌండ్‌ట్రాక్ కూడా అంతే హిట్టయ్యింది. అలాంటి డైరెక్టర్ రెండో ప్రపంచ యుద్ధం నేపథ్యంగా సినిమా తీశాడంటే సహజంగానే చూడాలన్న ఆసక్తి కలుగుతుంది. పైగా ఈ సినిమా కాన్స్ ఫిల్మ్ ఫెస్టివల్లో రెండు నామినేషన్లు, ఒక అవార్డు సంపాదించింది కూడా. మరి బాగుందా? నేనైతే తప్పక చూడాలని చెబుతాను.
రెండవ ప్రపంచ యుద్ధం సమయంలో జర్మనీ ఫ్రాన్స్ ని ఆక్రమించుకొని ఉంతుంది. నాజీలు యూదులను వెతికి మరీ చంపేస్తుంటారు. ఇలాంటి నాజీల గుండెల్లో దడ పుట్టించడానికి అమెరికా నుండి లెఫ్టినెంట్ అల్డో రెయిన్ (బ్రాడ్ పిట్) నాయకత్వంలో ఐనిమిది మంది యూదులబృదం బయలు దేరుతుంది. వీళ్ళ బృందానికి బాస్టర్డ్స్ అని పేరు. వాళ్ళు నాజీలను హతమారుస్తూ, ఒక్కో బృందంలో ఒక్కరిని విడిచి తమ గురించి పదిమందికి తెలిసేలా చేసి మిగిలినవారిని భయపెడుతుంటారు. మరో వైపు షొషానా నాజీల చేతిలో కుటుంబమంతా పోగొట్టుకొని ప్రాణం దక్కించుకున్న యువతి. మూడేళ్ళ తరువాత ఒక సినిమా థియేటర్‌కి ఓనర్‌గా పునర్దర్శనమిస్తుంది. షొషానాతో ప్రేమలో పడిన ఒక జర్మన్ వార్ హీరో వల్ల అతని ఆత్మ కథ ఆధారంగా మలచిన చిత్రం ప్రీమియర్ షొషానా సినిమా హాల్లో ఏర్పాటవుతుంది. తన కుటుంబాన్ని చంపిన కలొనల్ హాన్స్ లాండా వస్తున్నాడని తెలిసి షొషానా ప్రీమియర్ రోజు థియేటర్‌ని పేల్చి నాజీలను చంపాలని పథకం వేస్తుంది. ఆ ప్రీమియర్‌కు హిట్లర్‌తో సహా జర్మన్ అధికారగణమంతా వస్తున్నారని తెలిసి బాస్టర్డ్స్ గాంగ్ కూడా థియేటర్‌ని పేల్చాలని పథకం వేస్తారు. వీళ్ళందరిని వేయి కళ్ళతో కనిపెడుతూ ఎక్కడికక్కడే అణిచివేస్తూ ఉండే నిరంకుశాధికారి కలొనల్ హాన్స్ లాండా. చిత్రం ముగింపు ఏమయిందన్నది తెరపై చూడాల్సిందే.
ఒక చారిత్రక అంశాన్ని తీసుకొని దాన్ని ఫిక్షనలైజ్ రాయడానికి నిజంగానే ధైర్యముండాలి. టరంటీనో ఈ విషయంలో మొదటివాడు కాకపోవచ్చు కానీ గట్టి ప్రయత్నమే చేశాడు. నీజీలు యూదులు లాంటి అతి సున్నితమైన, గంభీరమైన విషయాన్ని తీసుకొని దాంట్లో కామెడీ చొప్పించడం నిజంగానే ఒక ఎక్స్‌పరిమెంటు. ఇక బ్యాక్‌గ్రౌండ్ సంగీతాన్ని వాడుకున్న తీరు సినిమా విద్యార్థులందరికి ఒక పాఠంగా మిగిలిపోతుంది. లాండా, షోషానా జర్మన్ మిలిటరీ గాంగ్‌తో కలుసుకొనే సీను ఎంత ఉత్కంఠంగా ఉంటుందో తెరమీద చూడాల్సిందే. అలాగే క్లైమాక్ష్ ముందర వచ్చే సన్నివేశాలు కూడా అద్భుతంగా చిత్రీకరించాడు. మరి ఈ సినిమాకు పదికి పది మార్కులు వేయొచ్చా అంటే మాత్రం లేదనే చెప్పాలి. కారణం. ఎడిటింగ్ లోపం. ప్రతీ సీన్నూ హాస్యాస్పదంగా మలచడానికి సాగతీసినట్టుంటుంది. అలాగే తియ్యగా మాట్లాడుతూ కోల్డ్ బ్లడెడ్‌గా వ్యవహరించే విలన్ పాత్ర చాలా మూస పాత్ర. లాండా పాత్రకు మరీ అంత స్క్రీన్ ప్రెజెన్స్ ఇవ్వాల్సింది కాదు.
నటన విషయానికొస్తే సినిమాలో మనకు బాగా గుర్తుండి పోయే పాత్రలు మూడు. కల్నల్ హాన్స్ లాండా గా క్రిస్టొఫర్ వాల్ట్జ్ బాగా నటించాడు. కాన్స్ లో బెస్ట్ అవార్డ్ వచ్చింది కూడా. షోషానాగా ఫ్రెంచ్ నటి మెలనీ లారెంట్ నటన అద్భుతం. అల్డోగా బ్రాడ్ పిట్ కూడా బాగా నటించాడు.
గత పదిహేనేళ్ళ కాలంలో రెండో ప్రపంచయుద్ధం మీద మూడు పాపులర్ సినిమాలు వచ్చాయి. స్పీల్‌బర్గ్ షిండ్లర్స్ లిస్ట్, రాబర్టో బెనిని "లైఫ్ ఇస్ బ్యూటిఫుల్", రొమాన్ పొలాన్స్కి "ద పియనిస్ట్". ప్రతీది దేనికదే గొప్పగా ఉంటుంది. మరి ఇంగ్లోరియస్ బాస్టర్డ్స్ వీటి స్థాయికి సరిపోగలదా అంటే ఖచ్చితంగా లేదనే చెప్పాలి. అత్యంత గంభీర సన్నివేశాల్లో క్వెంటిన్ మార్కు హాస్యాన్ని జొప్పించి ఎదో హైబ్రీడ్ వంగడాల్లా రుచి పచీ లేకుండా చేశాడనిపించింది. కానీ సినిమా విద్యార్థులు, ప్రపంచ సినిమాపై ఆసక్తి ఉన్నవాళ్ళూ తప్పక వెళ్ళి చూడాల్సిన సినిమా. ప్రస్తుతం హైదరాబాద్లో నడుస్తోంది. థియేటర్‌లో చూసే అవకాశం కోల్పోకండి.
తా.క.: పైన ఉదహరించిన చిత్రాల్లో life is beautiful సినిమా మీరు చూడకపోతే ఎలాగైనా సంపాదించి చూడండి. personally, I think its one of the best movies ever made. It will forever remain in my all time top 5 list.
Thursday, September 17, 2009
మిలియన్స్ - ఒక డానీ బోయ్ల్ సినిమా
స్లండాగ్ మిలియనీర్ తీసి డానీ బోయ్ల్ ఇండియా అంతా ఫేమస్ అవకముందు 2004లో తీసిన సినిమా ఇది. క్రిటిక్స్ సంగతేమో తెలీదు కానీ నాకైతే నా ఆల్‌టైం టాప్ 5 లో ఉంటుందీ సినిమా. పిల్లల మనస్తత్వాన్ని చక్కగా అర్థం చేసుకోవాలంటే మనలోనూ ఎక్కడో ఒక పసిమనసు దాగుండాలి అంటారు.డానీ బోయ్ల్ లో మాత్రం తప్పక ఒకపసివాడున్నాడని నా అనుమానం.
కథ విషయానికొస్తే డేమియన్, ఆంథొనీ ఇద్దరన్నదమ్ములు. ఇద్దరి వయసు ఎనిమిది నుండి పన్నెండేళ్ళ లోపే. వాళ్ళమ్మ పోవడంతో, నాన్నతో పాటు ఒక కొత్త నెయిబర్‌హుడ్ కి మారతారు. పెద్దవాడైన ఆంథొనీ స్ట్రీట్ స్మార్ట్ కిడ్. చిన్నవాడైన డేమియన్‌కి క్రిస్టియన్ సెయింట్స్ కనిపిస్తుంటారు. వాళ్ళందరితో తరచూ మాట్లాడుతుంటాడు. ఆంథొనీ, వాళ్ళ నాన్న ఇదొ పిచ్చిగా భావించి పట్టించుకోరు. డేమియన్‌కి చనిపోయిన వాళ్ళమ్మ సెయింట్ గా మారిందో లేదో అని ఒక దిగులు. కనిపించిన సెయింట్సందరినీ అడుగుతుంటాడు. ఇదిలా ఉండగా లండన్‌లో జరిగిన బాంక్ రాబరీసొమ్ము ఒక మిలియన్ పౌండ్ల బాగ్ డేమియన్ చేతికి చిక్కుతుంది. మూర్తీభవించిన మానవత్వం, అమాయకత్వమైన డెమియన్ ఆ డబ్బులు దేవుడే పంపించాడని పేదవాళ్ళకి సహాయం చేయాలని అనుకుంటాడు. తనకి కనిపించే సెయింట్స్ కూడా అవుననే చెబుతారు. ఇక డేమియన్ డబ్బుల్ని పేదవాళ్ళనుకున్న ప్రతివారికిస్తుంటే ఆంథొనీ ఎవ్వరికీ తెలీకుండా జాగర్తపడుతుంటారు. ఉన్నట్టుండి వచ్చిన డబ్బుల్తో ఆంథొనీ స్కూల్లో స్టార్ స్టేటస్ మెయింటెయిన్ చేస్తుంటాడు. ఈలోగా ఒక దొంగకి కొంచెం అనుమానమొచ్చి డేమియన్ ఆంథొనీల వెంటపడుతాడు. డేమియన్ ఆ దొంగ నుండి తప్పించుకొని ఆ డబ్బులకెలా న్యాయం చేశాడు? సెయింట్సంతా తనకి ఎలా తోడ్పడ్డారన్నది మిగతా సినిమా.
సినిమా నిండా డానీ బోయ్ల్ మార్కు సన్నివేశాలు, అంతర్లీనమైన హాస్యం పుష్కలంగా ఉంటుంది. పిల్లలిద్దర్నుండి అద్భుతమైన నటన రాబట్టుకున్నాడు. రెండు వేల నాలుగులో నేను చూసినప్పటినుండీ ఎంతో మందికి చూపించానీ చిత్రాన్ని. బాలేదన్న వాళ్ళొక్కరూ లేరు ఇప్పటివరకు. మరింకెందుకు ఆలస్యం? వెంటనే ఎలాగోలా సంపాదించి చూడండి.
తా.క. సోనీ పిక్స్‌లో గురువారం రాత్రి ఈ సినిమా చూసి సడన్‌గా ఇదంతా చెప్పాలనిపించింది. :) స్లండాగ్ మిలియనీర్ కంటే ఈ సినిమాకి డానీ బోయ్ల్ కి ఎక్కువ పేరు రావల్సింది. (స్లండాగ్ - గ్లోరిఫైడ్ పావర్టీ అనుకునేవాళ్ళలో నేనూ ఒకణ్ణి.)
కథ విషయానికొస్తే డేమియన్, ఆంథొనీ ఇద్దరన్నదమ్ములు. ఇద్దరి వయసు ఎనిమిది నుండి పన్నెండేళ్ళ లోపే. వాళ్ళమ్మ పోవడంతో, నాన్నతో పాటు ఒక కొత్త నెయిబర్‌హుడ్ కి మారతారు. పెద్దవాడైన ఆంథొనీ స్ట్రీట్ స్మార్ట్ కిడ్. చిన్నవాడైన డేమియన్‌కి క్రిస్టియన్ సెయింట్స్ కనిపిస్తుంటారు. వాళ్ళందరితో తరచూ మాట్లాడుతుంటాడు. ఆంథొనీ, వాళ్ళ నాన్న ఇదొ పిచ్చిగా భావించి పట్టించుకోరు. డేమియన్‌కి చనిపోయిన వాళ్ళమ్మ సెయింట్ గా మారిందో లేదో అని ఒక దిగులు. కనిపించిన సెయింట్సందరినీ అడుగుతుంటాడు. ఇదిలా ఉండగా లండన్‌లో జరిగిన బాంక్ రాబరీసొమ్ము ఒక మిలియన్ పౌండ్ల బాగ్ డేమియన్ చేతికి చిక్కుతుంది. మూర్తీభవించిన మానవత్వం, అమాయకత్వమైన డెమియన్ ఆ డబ్బులు దేవుడే పంపించాడని పేదవాళ్ళకి సహాయం చేయాలని అనుకుంటాడు. తనకి కనిపించే సెయింట్స్ కూడా అవుననే చెబుతారు. ఇక డేమియన్ డబ్బుల్ని పేదవాళ్ళనుకున్న ప్రతివారికిస్తుంటే ఆంథొనీ ఎవ్వరికీ తెలీకుండా జాగర్తపడుతుంటారు. ఉన్నట్టుండి వచ్చిన డబ్బుల్తో ఆంథొనీ స్కూల్లో స్టార్ స్టేటస్ మెయింటెయిన్ చేస్తుంటాడు. ఈలోగా ఒక దొంగకి కొంచెం అనుమానమొచ్చి డేమియన్ ఆంథొనీల వెంటపడుతాడు. డేమియన్ ఆ దొంగ నుండి తప్పించుకొని ఆ డబ్బులకెలా న్యాయం చేశాడు? సెయింట్సంతా తనకి ఎలా తోడ్పడ్డారన్నది మిగతా సినిమా.
సినిమా నిండా డానీ బోయ్ల్ మార్కు సన్నివేశాలు, అంతర్లీనమైన హాస్యం పుష్కలంగా ఉంటుంది. పిల్లలిద్దర్నుండి అద్భుతమైన నటన రాబట్టుకున్నాడు. రెండు వేల నాలుగులో నేను చూసినప్పటినుండీ ఎంతో మందికి చూపించానీ చిత్రాన్ని. బాలేదన్న వాళ్ళొక్కరూ లేరు ఇప్పటివరకు. మరింకెందుకు ఆలస్యం? వెంటనే ఎలాగోలా సంపాదించి చూడండి.
తా.క. సోనీ పిక్స్‌లో గురువారం రాత్రి ఈ సినిమా చూసి సడన్‌గా ఇదంతా చెప్పాలనిపించింది. :) స్లండాగ్ మిలియనీర్ కంటే ఈ సినిమాకి డానీ బోయ్ల్ కి ఎక్కువ పేరు రావల్సింది. (స్లండాగ్ - గ్లోరిఫైడ్ పావర్టీ అనుకునేవాళ్ళలో నేనూ ఒకణ్ణి.)
Thursday, September 10, 2009
హర్భజన్ సింగ్ వివాదం మీడియా ఓవరాక్షన్
క్రింద వీడియో చూడండి. నిజంగా హర్భజన్ ఎవరినైనా పంచ్ చేశాడా?ఎవడైనా కెమెరాతో మన తలను తాటిస్తే ఏం చేస్తాం? ఇలాంటి సొల్లు కబుర్లను ఎందుకు మీడియా సెన్సేషనలైజ్ చేస్తోంది?ప్రేక్షకులారా/పాఠకులారా జాగర్త. ఇంకోసారి మీడియా ఏదైన సంచలనాత్మక వార్త రాస్తే నాణానికి ఆవైపేం జరిగిందో అని కూడా ఆలోచించండి. గుడ్డిగా నమ్మకండేం.
Wednesday, September 09, 2009
రైడింగ్ అలోన్ ఫర్ అ థౌజండ్ మైల్స్
యిమూ ఝాంగ్ అనగానే ప్రపంచసినిమాలో ఆసక్తి ఉన్న ప్రతివారికీ గుర్తొచ్చేది "హీరో" సినిమా. ఇంకా house of flying daggers సినిమా. కేవలం యాక్షన్ సినిమాలే తీస్తాడేమో అన్న భ్రమలను పటాపంచలు చేస్తాడీ సినిమాతో. స్థూలంగా కథనానికి వస్తే :
జపానీయులైన తకత, కెనిచి తండ్రీ కొడుకులు. కెనిచి వాళ్ళమ్మ మరణంతో ఇద్దరికీ మనస్పర్ధలొచ్చి ఒకరినొకరు కలుసుకోకుండా విడిపోతారు. చాన్నాళ్ళకు కెనిచికి ఒంట్లో బాలేదని తెలిసి తకత జపాన్ వస్తాడు. కానీ కెనిచి తండ్రిని చూడడానికి నిరాకరించేసరికి తకత మళ్ళీ వెనక్కి వెళ్ళిపోతాడు. కెనిచి భార్య తను నిర్మించిన డాక్యుమెంటరీ ఒకటి తకత కి కానుకగ ఇస్తుంది.
ఊరెళ్ళిన తకత ఆ డాక్యుమెంటరీ చూస్తాడు. అందులో కెనిచి ఒక చైనీయ జానపదనృత్యాన్ని చిత్రీకరిస్తూ, ఆరోజు లీడ్ సింగర్ గొంతు బాలేకపోవడంతో అతని గానమొక్కటి రికార్డు చేయలేకపోతాడు. ఇంతలో కెనిచి కి లివర్ కాన్సర్ అని తెలుస్తుంది తకత కి. కొడుకు కోసం తకత చైనా వెళ్ళి ఆ డాక్యుమెంటరీ షూట్ చేసి తీసుకువద్దామనుకుంటాడు. దాంతో మొదలవుతుంది తకత పయనం. తీరా అక్కడికి వెళ్ళేసరికి ఆ లీడ్ సింగర్ జైల్లో పడ్డం, అదికారుల కాళ్ళా వేళ్ళా పడి పర్మిషన్ సంపాదించి జైలుకి వెళ్తే ఆ రోజు ఎక్కడో పుట్టిన కొడుకును తలచుకొని లీడ్ సింగర్ పాడలేకపోతాడు. ఇలాకాదని తకత వాళ్ళ కొడుకు యాంగ్‌యాంగ్ ని తీసుకురావడానికి వెళ్తాడు. ఊరివాళ్ళనొప్పించి తనని తీసుకువస్తుంటే దార్లో వాళ్ళిద్దరూ తప్పిపోయి ఒక రాత్రంతా కాన్యన్స్‌లో తప్పిపోతారు. ఆ రాత్రీ, మొత్తం ఈ ప్రయాణంలో తకత తన గురించి, కొడుకు గురించి బోల్డన్ని విషయాలు తెలుసుకుంటాడు. మరి ఆ డాక్యుమెంటరీ చివరికి షూట్ చేయగలిగాడా? కెనిచి కి ఏమవుతుందీ? ఇవన్నీ సినిమా చూసి తెలుసుకోండి.
సినిమాలో ఆకట్టుకొనేవి రెండు విషయాలు. విజువల్స్. యిమూ ఝాంగ్ సినిమాల్న్నీ దృశ్యకావ్యాలే (మన సంజయ్ లీలా భన్సాలి గుర్తొస్తారు. ప్రతీ ఫ్రేం విజువల్ రిచ్‌నెస్‌టో ఉట్టిపడుతుంది). ఇక రెండవది, ముఖ్యమయింది ఒక బాధని సినిమాలోకి అనువదించడం. దాన్ని సమర్థవంతంగా చిత్రీకరించలేకపోతే చిత్రం తేలిపోయేది. ప్రతీ పాత్రను ఎంతో హుందాగా తీర్చిదిద్దారు. జీవితమే ఒక వేయిమైళ్ళ పయనం. పంతాలకు పట్టింపులకుపోయి దాన్ని ఒంటరి పయనంగా మార్చుకుంటే ఎడతెగని పయనమవుతుంది. బోలెడు బంధాలు ప్రేమలు, బ్రేకప్పులు, మేకప్పులతో సందోహంతో గడిపితే కలగా మిగులుతుంది. మంచి కళ రసికున్ని వేరే time and space లోకి transcend చేస్తుందంటారు. ఈ సినిమా ముమ్మాటికీ అదేపని చేస్తుంది.మీకు కాస్త నిదానంగా నడిచే మీనింగ్‌ఫుల్ సినిమాలు చూడ్డంలో అట్టే అభ్యంతరం లేకపోతే తప్పక చూడొచ్చు.
ఈ సినిమా చూశాక నాకు ఇస్మాయిల్ కవితొకటి గుర్తొచ్చింది. కవిత ఇక్కడ.
===
రికార్డు (ఇస్మాయిల్ విరచితం)
తిరిగి తిరిగిరికార్డుపాట అంచున ఆగుతుంది.
ఇప్పుడు దీని కర్తెవరో చదివి తెలిసికోవచ్చు.
జీవితం ఆగినా కర్త పేరు తెలీదు.
రికార్డుకు మల్లే దీన్ని మళ్ళీ వేయలేం.
వేసినా మొదటిలా ఉండదేమో.
కవిత్వం లాగే
మరో మారు చదివితే మొదటిలా ఉండదే.
కన్యాత్వం పోతుంది.
సాఫీగా సాగే రికార్డు ఆయుష్షు మూడు నిమిషాలు.
గాడి పడితే అనంతం.
బాధ - జీవితానికి గాడి.
=====
జపానీయులైన తకత, కెనిచి తండ్రీ కొడుకులు. కెనిచి వాళ్ళమ్మ మరణంతో ఇద్దరికీ మనస్పర్ధలొచ్చి ఒకరినొకరు కలుసుకోకుండా విడిపోతారు. చాన్నాళ్ళకు కెనిచికి ఒంట్లో బాలేదని తెలిసి తకత జపాన్ వస్తాడు. కానీ కెనిచి తండ్రిని చూడడానికి నిరాకరించేసరికి తకత మళ్ళీ వెనక్కి వెళ్ళిపోతాడు. కెనిచి భార్య తను నిర్మించిన డాక్యుమెంటరీ ఒకటి తకత కి కానుకగ ఇస్తుంది.
ఊరెళ్ళిన తకత ఆ డాక్యుమెంటరీ చూస్తాడు. అందులో కెనిచి ఒక చైనీయ జానపదనృత్యాన్ని చిత్రీకరిస్తూ, ఆరోజు లీడ్ సింగర్ గొంతు బాలేకపోవడంతో అతని గానమొక్కటి రికార్డు చేయలేకపోతాడు. ఇంతలో కెనిచి కి లివర్ కాన్సర్ అని తెలుస్తుంది తకత కి. కొడుకు కోసం తకత చైనా వెళ్ళి ఆ డాక్యుమెంటరీ షూట్ చేసి తీసుకువద్దామనుకుంటాడు. దాంతో మొదలవుతుంది తకత పయనం. తీరా అక్కడికి వెళ్ళేసరికి ఆ లీడ్ సింగర్ జైల్లో పడ్డం, అదికారుల కాళ్ళా వేళ్ళా పడి పర్మిషన్ సంపాదించి జైలుకి వెళ్తే ఆ రోజు ఎక్కడో పుట్టిన కొడుకును తలచుకొని లీడ్ సింగర్ పాడలేకపోతాడు. ఇలాకాదని తకత వాళ్ళ కొడుకు యాంగ్‌యాంగ్ ని తీసుకురావడానికి వెళ్తాడు. ఊరివాళ్ళనొప్పించి తనని తీసుకువస్తుంటే దార్లో వాళ్ళిద్దరూ తప్పిపోయి ఒక రాత్రంతా కాన్యన్స్‌లో తప్పిపోతారు. ఆ రాత్రీ, మొత్తం ఈ ప్రయాణంలో తకత తన గురించి, కొడుకు గురించి బోల్డన్ని విషయాలు తెలుసుకుంటాడు. మరి ఆ డాక్యుమెంటరీ చివరికి షూట్ చేయగలిగాడా? కెనిచి కి ఏమవుతుందీ? ఇవన్నీ సినిమా చూసి తెలుసుకోండి.
సినిమాలో ఆకట్టుకొనేవి రెండు విషయాలు. విజువల్స్. యిమూ ఝాంగ్ సినిమాల్న్నీ దృశ్యకావ్యాలే (మన సంజయ్ లీలా భన్సాలి గుర్తొస్తారు. ప్రతీ ఫ్రేం విజువల్ రిచ్‌నెస్‌టో ఉట్టిపడుతుంది). ఇక రెండవది, ముఖ్యమయింది ఒక బాధని సినిమాలోకి అనువదించడం. దాన్ని సమర్థవంతంగా చిత్రీకరించలేకపోతే చిత్రం తేలిపోయేది. ప్రతీ పాత్రను ఎంతో హుందాగా తీర్చిదిద్దారు. జీవితమే ఒక వేయిమైళ్ళ పయనం. పంతాలకు పట్టింపులకుపోయి దాన్ని ఒంటరి పయనంగా మార్చుకుంటే ఎడతెగని పయనమవుతుంది. బోలెడు బంధాలు ప్రేమలు, బ్రేకప్పులు, మేకప్పులతో సందోహంతో గడిపితే కలగా మిగులుతుంది. మంచి కళ రసికున్ని వేరే time and space లోకి transcend చేస్తుందంటారు. ఈ సినిమా ముమ్మాటికీ అదేపని చేస్తుంది.మీకు కాస్త నిదానంగా నడిచే మీనింగ్‌ఫుల్ సినిమాలు చూడ్డంలో అట్టే అభ్యంతరం లేకపోతే తప్పక చూడొచ్చు.
ఈ సినిమా చూశాక నాకు ఇస్మాయిల్ కవితొకటి గుర్తొచ్చింది. కవిత ఇక్కడ.
===
రికార్డు (ఇస్మాయిల్ విరచితం)
తిరిగి తిరిగిరికార్డుపాట అంచున ఆగుతుంది.
ఇప్పుడు దీని కర్తెవరో చదివి తెలిసికోవచ్చు.
జీవితం ఆగినా కర్త పేరు తెలీదు.
రికార్డుకు మల్లే దీన్ని మళ్ళీ వేయలేం.
వేసినా మొదటిలా ఉండదేమో.
కవిత్వం లాగే
మరో మారు చదివితే మొదటిలా ఉండదే.
కన్యాత్వం పోతుంది.
సాఫీగా సాగే రికార్డు ఆయుష్షు మూడు నిమిషాలు.
గాడి పడితే అనంతం.
బాధ - జీవితానికి గాడి.
=====
Tuesday, September 01, 2009
నేను చదివిన మొదటి నవల
పుట్టగానే ఎక్కడ బోల్డు సుఖపడిపోతానో అని కాబోలు దేవుడు నాకంటే ముందు అన్నయ్యని పుట్టించి ఉంచాడు. నాకు బుద్ధి తెలిసినప్పటినుండి మేమిద్దరం పోటీ పడని క్షణం లేదు. అన్నం దగ్గిర ఎవరు ఫస్ట్ డిష్ టేస్ట్ చూస్తారో, ఎవరు ఫాస్ట్‌గా తింటారో, ఎవరు ఫస్టు చేతులు కడుక్కుంటారో అని, హోంవర్క్ ఎవరు ఫస్ట్ పూర్తి చేస్తారోనని, స్కూల్ నుండి ఎవరు ఫస్ట్ వస్తారో అని....ఉఫ్....ఇంట్లో రోజూ రామరావణ యుద్ధాలే.
ఒక్కవిషయంలో మాత్రం ఈ పోటీ ముదిరి పాకాన పడేది. ఎందుకంటే ఆ పోటీలోగనక ఓడిపోతే, ఇక నెలరోజులు ఎదుటివాడి దెప్పులు భరించాలి. అదే చందమామ ఎవరు ఫస్ట్ చదువుతారో అన్న పోటీ. నెలలో మొదటి మూడు రోజులు పేపరువాడికోసం పొద్దున్నే కాపలా కాసేవాళ్ళం. పొరపాటున మనం లేని సమయంలో చందమామ వస్తే? హమ్మో ఇంకేమైనా ఉందా.. అన్నయ్య దాచిపెట్టేసి స్కూలునుండి రాగానే చదివేయడూ..అబ్బో అదొక టెన్స్ లైఫ్ లెండి. ఎనీవే, కొన్నాళ్ళకి సంధి కుదుర్చుకొని చందమామని వదిలేశాం ఎందుకంటే ఇద్దరం తోడుదొంగలుగా ఒక పని చేయాల్సి వచ్చింది.
ఎండాకాలం సెలవులొచ్చాయి. మధ్యాహ్నం బయటకి వెళ్ళామని తెలిసిందో సాయంత్రం బడితెపూజ(అప్పుడప్పుడు బెల్టుపూజ) జరిగేది. పోనీ మూడుగంటలు ఇంట్లో కూర్చొని ఏం చేస్తామంటే రోజూ వేళ్ళు నెప్పులు పుట్టేలా ఇరవయెక్కాలు రాయించేవారు. అమ్మ పడుకునేదాక ఏదో గీకేసి పడుకోగానే మా రహస్య స్థావరంలోకి వెళ్ళేవాళ్ళం. స్థావరమంటే ఎక్కడో ఉందనుకునేరు. మా ఇంట్లోనే పట్టెమంచాలు గోడవారగా వేసి పెట్టి వాటిపై బట్టలారేసేవాళ్ళు. దాంట్లో దూరి చక్కగా షాడో నవల్లు చదివేసేవాళ్ళం. దీంట్లో ఆశ్చర్యమేముందా? (నాకప్పుడు ఏడేళ్ళు, అన్నయ్యకు తొమ్మిది). అప్పుడు మాకేమర్థమయ్యేవో, ఎందుకు చదివేమో ఇప్పటికీ నవ్వొస్తుంది తలచుకుంటే. బహుశా వెధవపని చేస్తున్న థ్రిల్ అనుకుంటా :) మొత్తానికి ఒక వేసవి కాలం నాన్న దగ్గిరున్న షాదో నవలల్ సిరీస్ అంతా చదివి మేం కనిపెట్టిందేమంటే అన్నీ ఒకేలా ఉంటాయి డొక్కు నవల్లు...నాన్నగారెందుకు చదువుతారో ఏం పాడో అని. అలాగే ఆంధ్రభూమి, యువ ఇలాంటివన్నీ చదివేసేవాళ్ళం. అమ్మకు తెలిస్తే వీపు చీరేస్తుందని తెలిసీ. అప్పట్లో యువ దీపావళి సంచిక అని ఇంతేసి లావుపాటి పుస్తకమొచ్చేది. అలాగే ఒక చిన్న నవల కూడా ఉండేది (యువదో, స్వాతిదో). అన్నీ చదివేవాళ్ళం ఒక నవల తప్ప. మల్లిక్ కార్టూన్లు, రాగతి పండరి ముగ్గుల కార్టూన్లు చదువుకొని బోల్డు నవ్వుకునేవాళ్ళం. కథలు చదివినట్టు గుర్తు కానీ నవలలు మాత్రం పెద్దయ్యాకే చదవాలని ఒక అన్‌స్పోకెన్ రూల్ ఉండేది..
మూడేళ్ళకో బదిలీతో నాన్న ఊర్లు మారడం మొదలవగానే అన్నయ్యని బాబాయి దగ్గరకి, నన్ను హాస్టల్కి పంపించేశారు నాన్న. మొట్టమొదటి సారి హాస్టల్లో నాలుగునెలలు ఏకధాటిన అమ్మ నాన్నలకి దూరంగా ఉండి రేపనగా ఇంటికి వెళ్తామన్న రోజు. ఆ రోజెందుకో బోలెడు ఫ్రీ టైం దొరికి హాస్టల్లో 'చెక్కీ అని ఓ మిత్రుడి దగ్గరకి వెళ్ళాను. (అసలు పేరు రమేశ్ చక్రవర్తి లెండి). మా చెక్కి గాడి దగ్గిర ఒక పెద్ద నవల కనిపించింది. టైటిల్ "ఏడు తరాలు". ఇప్పుడైతే చూసేవాళ్ళు, వద్దనేవాళ్ళు ఎవరూ లేరు కదాని చదవడం మొదలెట్టా. సాయంత్రం మొదలెడితే రాత్రి అందరు పడుకున్నా వదల్లేదు. నేను ఓరాత్రి మూడింటివరకూ ఆ నవల చదువుతూ ఉండిపోవడం ఇప్పటికీ గుర్తు. ఆరో తరగతిలో రాత్రంతా మేల్కొని చదివింపజేసిన ఆ నవల అంటే ఇప్పటికీ నాకు భలే ఇష్టం. ఒకవైపు ఆ బానిస నాయకుడి బాధననుభవిస్తూ, మరోవైపు నవల చదువుతున్నందుకు థ్రిల్లవుతూ బాగా గుర్తుండి పోయిందా రోజు.ఇంజనీరింగులో జాయిన్ అయ్యాక మళ్ళీ ఆ పుస్తకం ఏక్కడ దొరుకుతుందని తెగ ట్రై చేశా. అందరు తెలుసని చెప్పేవాళ్ళే కానీ అదెక్కడా దొరికేది కాదు. ఒకరోజు పేపరు చదువుతుంటే తెలిసింది. అది "రూట్స్" అనే గొప్ప నవలకు అనువాదమని. ఇక ఒరిజినల్ సంపాదించి చదివి మళ్ళీ ఆ నాయకుడి బాధంతా అనుభవించాను. అమెరికాలో కూడా ఆ పుస్తకం మరొక్కసారి చదివాను. మొన్నీ మధ్య సహవాసి గారి అనువాదం చూసాను ఏడుతరాలకి. కానీ అది చిన్న పుస్తకం. నేను చదివింది సాహిత్య అకాడెమీ వారి బౌండు పుస్తకమని గుర్తు. మరెవరైనా ఈ నవలకి అనువాదం చేసారా? లేక నేను చదివింది సహవాసి గారి అనువాదమేనా అన్నది నాకు ఇప్పటికీ తేలని బేతాళప్రశ్న. ఆ తరువాత గోర్కీ అమ్మ, దాశరధి చిల్లర దేవుళ్ళు చదివాను. అవి కూడా అద్భుతమైన పుస్తకాలు. అవండీ నేను మొట్ట మొదట చదివిన మూడు నవల్లు. మూడు గొప్పవే.
ఇదంతా చదువుతుంటే మీరు చదివిన మొదటి నవల గుర్తొచ్చిందా? ఆలస్యమెందుకు..వేసెయ్యండొక టపా.
తా.క.: అన్నయ్యకీ నాకు ఇప్పుడు పోటీలేదు గానీ, పుస్తకాలు వొరేషియస్ గా చదివే అలవాటు ఇప్పటికీ ఇద్దరికీ పోలేదు. పుస్తకాలే లేకుంటే లైఫ్ ఎంత బోర్ కదా.
ఒక్కవిషయంలో మాత్రం ఈ పోటీ ముదిరి పాకాన పడేది. ఎందుకంటే ఆ పోటీలోగనక ఓడిపోతే, ఇక నెలరోజులు ఎదుటివాడి దెప్పులు భరించాలి. అదే చందమామ ఎవరు ఫస్ట్ చదువుతారో అన్న పోటీ. నెలలో మొదటి మూడు రోజులు పేపరువాడికోసం పొద్దున్నే కాపలా కాసేవాళ్ళం. పొరపాటున మనం లేని సమయంలో చందమామ వస్తే? హమ్మో ఇంకేమైనా ఉందా.. అన్నయ్య దాచిపెట్టేసి స్కూలునుండి రాగానే చదివేయడూ..అబ్బో అదొక టెన్స్ లైఫ్ లెండి. ఎనీవే, కొన్నాళ్ళకి సంధి కుదుర్చుకొని చందమామని వదిలేశాం ఎందుకంటే ఇద్దరం తోడుదొంగలుగా ఒక పని చేయాల్సి వచ్చింది.
ఎండాకాలం సెలవులొచ్చాయి. మధ్యాహ్నం బయటకి వెళ్ళామని తెలిసిందో సాయంత్రం బడితెపూజ(అప్పుడప్పుడు బెల్టుపూజ) జరిగేది. పోనీ మూడుగంటలు ఇంట్లో కూర్చొని ఏం చేస్తామంటే రోజూ వేళ్ళు నెప్పులు పుట్టేలా ఇరవయెక్కాలు రాయించేవారు. అమ్మ పడుకునేదాక ఏదో గీకేసి పడుకోగానే మా రహస్య స్థావరంలోకి వెళ్ళేవాళ్ళం. స్థావరమంటే ఎక్కడో ఉందనుకునేరు. మా ఇంట్లోనే పట్టెమంచాలు గోడవారగా వేసి పెట్టి వాటిపై బట్టలారేసేవాళ్ళు. దాంట్లో దూరి చక్కగా షాడో నవల్లు చదివేసేవాళ్ళం. దీంట్లో ఆశ్చర్యమేముందా? (నాకప్పుడు ఏడేళ్ళు, అన్నయ్యకు తొమ్మిది). అప్పుడు మాకేమర్థమయ్యేవో, ఎందుకు చదివేమో ఇప్పటికీ నవ్వొస్తుంది తలచుకుంటే. బహుశా వెధవపని చేస్తున్న థ్రిల్ అనుకుంటా :) మొత్తానికి ఒక వేసవి కాలం నాన్న దగ్గిరున్న షాదో నవలల్ సిరీస్ అంతా చదివి మేం కనిపెట్టిందేమంటే అన్నీ ఒకేలా ఉంటాయి డొక్కు నవల్లు...నాన్నగారెందుకు చదువుతారో ఏం పాడో అని. అలాగే ఆంధ్రభూమి, యువ ఇలాంటివన్నీ చదివేసేవాళ్ళం. అమ్మకు తెలిస్తే వీపు చీరేస్తుందని తెలిసీ. అప్పట్లో యువ దీపావళి సంచిక అని ఇంతేసి లావుపాటి పుస్తకమొచ్చేది. అలాగే ఒక చిన్న నవల కూడా ఉండేది (యువదో, స్వాతిదో). అన్నీ చదివేవాళ్ళం ఒక నవల తప్ప. మల్లిక్ కార్టూన్లు, రాగతి పండరి ముగ్గుల కార్టూన్లు చదువుకొని బోల్డు నవ్వుకునేవాళ్ళం. కథలు చదివినట్టు గుర్తు కానీ నవలలు మాత్రం పెద్దయ్యాకే చదవాలని ఒక అన్‌స్పోకెన్ రూల్ ఉండేది..
మూడేళ్ళకో బదిలీతో నాన్న ఊర్లు మారడం మొదలవగానే అన్నయ్యని బాబాయి దగ్గరకి, నన్ను హాస్టల్కి పంపించేశారు నాన్న. మొట్టమొదటి సారి హాస్టల్లో నాలుగునెలలు ఏకధాటిన అమ్మ నాన్నలకి దూరంగా ఉండి రేపనగా ఇంటికి వెళ్తామన్న రోజు. ఆ రోజెందుకో బోలెడు ఫ్రీ టైం దొరికి హాస్టల్లో 'చెక్కీ అని ఓ మిత్రుడి దగ్గరకి వెళ్ళాను. (అసలు పేరు రమేశ్ చక్రవర్తి లెండి). మా చెక్కి గాడి దగ్గిర ఒక పెద్ద నవల కనిపించింది. టైటిల్ "ఏడు తరాలు". ఇప్పుడైతే చూసేవాళ్ళు, వద్దనేవాళ్ళు ఎవరూ లేరు కదాని చదవడం మొదలెట్టా. సాయంత్రం మొదలెడితే రాత్రి అందరు పడుకున్నా వదల్లేదు. నేను ఓరాత్రి మూడింటివరకూ ఆ నవల చదువుతూ ఉండిపోవడం ఇప్పటికీ గుర్తు. ఆరో తరగతిలో రాత్రంతా మేల్కొని చదివింపజేసిన ఆ నవల అంటే ఇప్పటికీ నాకు భలే ఇష్టం. ఒకవైపు ఆ బానిస నాయకుడి బాధననుభవిస్తూ, మరోవైపు నవల చదువుతున్నందుకు థ్రిల్లవుతూ బాగా గుర్తుండి పోయిందా రోజు.ఇంజనీరింగులో జాయిన్ అయ్యాక మళ్ళీ ఆ పుస్తకం ఏక్కడ దొరుకుతుందని తెగ ట్రై చేశా. అందరు తెలుసని చెప్పేవాళ్ళే కానీ అదెక్కడా దొరికేది కాదు. ఒకరోజు పేపరు చదువుతుంటే తెలిసింది. అది "రూట్స్" అనే గొప్ప నవలకు అనువాదమని. ఇక ఒరిజినల్ సంపాదించి చదివి మళ్ళీ ఆ నాయకుడి బాధంతా అనుభవించాను. అమెరికాలో కూడా ఆ పుస్తకం మరొక్కసారి చదివాను. మొన్నీ మధ్య సహవాసి గారి అనువాదం చూసాను ఏడుతరాలకి. కానీ అది చిన్న పుస్తకం. నేను చదివింది సాహిత్య అకాడెమీ వారి బౌండు పుస్తకమని గుర్తు. మరెవరైనా ఈ నవలకి అనువాదం చేసారా? లేక నేను చదివింది సహవాసి గారి అనువాదమేనా అన్నది నాకు ఇప్పటికీ తేలని బేతాళప్రశ్న. ఆ తరువాత గోర్కీ అమ్మ, దాశరధి చిల్లర దేవుళ్ళు చదివాను. అవి కూడా అద్భుతమైన పుస్తకాలు. అవండీ నేను మొట్ట మొదట చదివిన మూడు నవల్లు. మూడు గొప్పవే.
ఇదంతా చదువుతుంటే మీరు చదివిన మొదటి నవల గుర్తొచ్చిందా? ఆలస్యమెందుకు..వేసెయ్యండొక టపా.
తా.క.: అన్నయ్యకీ నాకు ఇప్పుడు పోటీలేదు గానీ, పుస్తకాలు వొరేషియస్ గా చదివే అలవాటు ఇప్పటికీ ఇద్దరికీ పోలేదు. పుస్తకాలే లేకుంటే లైఫ్ ఎంత బోర్ కదా.
Tuesday, August 25, 2009
బాబోయ్.. వినాయక చవితి
చిన్నప్పుడు వినాయక చవితి ఎప్పుడొస్తుందని ఎంతగా ఎదురుచూసేవారమో. నేను పెరిగింది ఒక చిన్న ఊర్లో. గోదావరి ఒడ్డున. అప్పటికింకా జనాల మీద కేబుల్ దండయాత్ర జరగలేదు. కేవలం డీడీ చానల్ తో టీవీ ప్రభావం ఎక్కువ ఉండేది కాదు. తొమ్మిది రోజులూ భజనలు, ప్రసాదాలు, గణపతులు చూస్తూ ఊరంతా ఒకటే తిరగడం. ఇక తొమ్మిదోరోజు గోదావరి దగ్గర పెద్ద ఉత్సవం. ఫాస్ట్ ఫార్వర్డ్ ఇరవి యేళ్ళు. వినాయక చవితి వస్తుందంటే వామ్మో ఈ తొమ్మిది రోజులు ఎక్కడికైనా పారిపోదామనిపిస్తోంది.
అసలు హైదరబాద్ లాంటి నగరాల్లో ఉండడమే ఒక పెద్ద పనిష్మెంటు. బడికి వెళ్ళాలన్న, ఆఫిసుకి వెళ్ళాలన్నా ట్రాఫిక్ మహాసాగరాలు ఈదాలి. పీల్చడానికి మంచి గాలి ఉండదు. కాస్త సాయంత్రం ఎక్కడైనా తిరిగొద్దామంటే అట్టే జనాలు లేని పార్కులుండవు. వీకెండ్స్ ఆడుకుందామంఏ ఓ గ్రౌండు దొరకదు. క్వాలిటీ ఒఫ్ లైఫ్ ఎంత వరస్టుగా ఉంటుంది. వీటన్నిటికి తోడు ఈ తొమ్మిది రోజులు వినాయకుని పేరు చెప్పి సాయంత్రాలైతే చాలు మైకులతో హోరెత్తిస్తుంటారు. ఒకే వీధిలో రెండు మూడు వినాయకులు ఒకరితో ఒకరితో ఒకరు పోటీ పడుతూ ఎందుకొచ్చావురా దేవుడా అనుకునేలా చెస్తారు. పొద్దున్నే ఆరింటికే మైకుల్లో సుప్రభాతాలు, సుందరకాండలు. ఎమ్మెస్ సుబ్బులక్ష్మిని కూడా కాసేపు నిశ్శబ్దంగా ఉండవమ్మ తల్లీ అనాలనిపిస్తుంది. పొరపాటున ఎవరినైనా ఆపమన్నామో మనం మొత్తం కాలనీకి, అపార్టుమెంటు కాంప్లెక్సుకి శతృవులమైతాం. భక్తి కాస్త ఉన్మాదంలోకి మారిపోతుంది. ఏ రోజుకి వాళ్ళు ఐదు సార్లు మైకుల్లో అరుస్తుంటే ఎప్పుడూ అడగరే? అని దానికి కమ్యూనల్ రంగు పులుముతారు. ఇదంతా చూస్తే ఎప్పుడో చర్చిల్ అన్న మాట గుర్తు వస్తుంది. I dont have a problem with christ but with christians నాకూ అదే అనాలనుంది. దేవుడా నాకు నీతో సమస్యలేదు కాని నీ భక్తులనుండి మాత్రం నన్ను రక్షించు.
తా. క. ఇలాంటిదే తిలక్ కవిత ఏదో ఉన్నట్టు గుర్తు, కుదిరితే ఇక్కడ పోస్టు చేస్తాను.
Wednesday, August 19, 2009
ఇస్మాయిల్
మన తెలుగు కవిత్వం మీద శ్రీ శ్రీ, క్రిష్ణశాస్త్రి, తిలక్‌ల ప్రభావం ఎంతటిదో చెప్పనలవి కాదు. కొత్తగా రాసేవారు మొదలుకొని, దిగ్గజాలవరకు ఇప్పటికీ అదే ప్రభావంలో రాస్తున్నారు. ఇలాంటి సాహిత్యమఱ్ఱి చెట్లకింద మరో వృక్షం పుట్టుకురావాలంటే ఎంత ధీశక్తి, నిబ్బరం ఉండాలి. సరిగ్గా అలాంటి వాడే ఇస్మాయిల్. ఈ కవులందరినీ ఎంతో మెచ్చుకున్నా, వీరిని కాదని తెలుగు కవిత్వానికి మరో దిశను పరిచయం చేసిన కవి. మనతరంలో చాలా మందికి తెలుగు కవిత్వంతో పరిచయం పదోతరగతితో ముగుస్తొంది. ఏ పాఠ్యపుస్తకాల్లో లేకపోవడం వల్లో ఏమో జనసామాన్యానికి ఇస్మాయిల్ కవిత్వం గురించి అంతగా తెలవదు. అలాంటి ఇస్మాయిల్ ని గుర్తు చేసుకుంటూ ఇవాల రెండు సాంపుల్ కవితలు. (ఇవేమీ ఆయన రాసినవాటిల్లో గొప్పవి కావు..ప్రస్తుతం నా దగ్గర ఉన్నవి మాత్రమే)
1) నిద్దట్లో ఆమె కళ్ళు (ఇస్మాయిల్ : 1972)
అర్ధరాత్రి దూరాన
ఎక్కడో పడగ విప్పిన చప్పుడుకి
నిద్దట్లో కలవరపడి
పక్కకు తిరిగి
నన్ను హత్తుకుందామె.
ఆమెకళ్ళు
జలజలపారే
నిద్దర సెలయేటి
అడుగుని
గలగలమని పాడే
అందమైన
గులకరాళ్ళు.
ఈ మెరిసే నీళ్ళ చప్పుడుకి
ఆకర్షితులై
చీకట్లో మెసిలే
ఏవో వింత మృగాలు
ఆమె నిద్దుర ఒడ్డుల్ని
తచ్చాడుతాయి.
2) పాట (ఇస్మాయిల్ : 1978)
సెలయేరా, సెలయేరా!
గలగలమంటో నిత్యం
ఎలా పాడగలుగుతున్నావు?
చూడు, నా బతుకునిండా రాళ్ళు.
పాడకుంటే ఏలా?
3) ఆత్మహత్య (ఇస్మాయిల్ : 1975)
తనని బాధిస్తున్న
ప్రపంచపు ముల్లుని
పీకి పారేసి
ఈ పిల్ల చకచకా
ఎటో నడిచి పోయింది.
బ్లాగ్ మితృలకు ఆసక్తి ఉంటే మరిన్ని మరోసారి...
ఇట్లు మీ..
1) నిద్దట్లో ఆమె కళ్ళు (ఇస్మాయిల్ : 1972)
అర్ధరాత్రి దూరాన
ఎక్కడో పడగ విప్పిన చప్పుడుకి
నిద్దట్లో కలవరపడి
పక్కకు తిరిగి
నన్ను హత్తుకుందామె.
ఆమెకళ్ళు
జలజలపారే
నిద్దర సెలయేటి
అడుగుని
గలగలమని పాడే
అందమైన
గులకరాళ్ళు.
ఈ మెరిసే నీళ్ళ చప్పుడుకి
ఆకర్షితులై
చీకట్లో మెసిలే
ఏవో వింత మృగాలు
ఆమె నిద్దుర ఒడ్డుల్ని
తచ్చాడుతాయి.
2) పాట (ఇస్మాయిల్ : 1978)
సెలయేరా, సెలయేరా!
గలగలమంటో నిత్యం
ఎలా పాడగలుగుతున్నావు?
చూడు, నా బతుకునిండా రాళ్ళు.
పాడకుంటే ఏలా?
3) ఆత్మహత్య (ఇస్మాయిల్ : 1975)
తనని బాధిస్తున్న
ప్రపంచపు ముల్లుని
పీకి పారేసి
ఈ పిల్ల చకచకా
ఎటో నడిచి పోయింది.
బ్లాగ్ మితృలకు ఆసక్తి ఉంటే మరిన్ని మరోసారి...
ఇట్లు మీ..
Monday, August 17, 2009
కమీనే
మాచిస్ సినిమా చూసి ఒక రెండు మూడు రోజులు ఆ సినిమా మాజిక్లో, ఒక నెలరోజులు ఆ సంగీతం మాజిక్లో ఉండిపోయా. అప్పట్నుండే నేను విశాల్ భరద్వాజ్ ఫాన్ని. ఈ అక్టింగ్ రాని ప్రియాంకతో, బేబీ ఫేస్డ్ షాహిద్తో సినిమా ఏంటా అనుకున్నా కమీనే గురించి వినగానే. కానీ కమీనే సంగీతం (సుఖ్విందర్, కైలాష్ ఖేర్..వాహ్ భయ్ వాహ్..) విని, సినిమా చూద్దాం అని కమిటయ్యా. and I am glad I did. మీకు గాంగ్ స్టర్ సినిమాలు, హత్యలూ, గన్ ఫైట్లు ఇలాంటివి నచ్చకపోతే సినిమాకి దూరంగా ఉండండి. మీకు క్వెంటిన్ టరంటీనో సినిమాలు నచ్చుతాయా? ఐతే ఈ సినిమా తప్పక చూడాల్సిందే. టరంటీనో ముంబై మీద సినిమాలు తీస్తే ఖచ్చితంగా ఇలాగే ఉంటుందని చెప్పొచ్చు.
విషాల్ ఈ సినిమాకి దర్శకత్వంవహించి , మాటలు రాసి, పాటలు కంపోజ్ చేశాడు.(ఎస్వీ క్రిష్ణా రెడ్డి గుర్తొస్తున్నాడా?). నాకైతే ప్రతీ దాంట్లో తనదైన మార్కు చూపించాడనిపించింది. విశాల్ కి నూటికి ఎనభై మార్కులు వేయాల్సిందే. షాహిద్ కపూర్ది డబుల్ రోల్. ఒకదాంట్లో రెగ్యులర్ మిడిల్ క్లాస్ వాడైతే మరో దాంట్లో ముంబైలో బతకనేర్చిన చోటా మోటా నేరస్తుడు. నటనలో వైవిధ్యం ఉన్నా, మరో పెద్ద నటుడైతే ఇంకా రాణించేవారనిపించింది. ఇలా ఆథర్ బ్యాక్డ్ రోల్ వచ్చినపుడు నటనలో విశ్వరూపం ప్రదర్శించాలి కాని సినిమాలో మిగిలిన అందరి యాక్టింగ్ ముందు షాహిద్ కాస్త తేలిపోతాడు. ఇక ప్రియాంక విషయానికొస్తే వావ్ అనకుండా ఉండలేం. ఎట్టకేలకు ప్రియాంకకు యాక్టింగ్ వచ్చని ఒప్పుకోవాల్సివస్తుంది. లోకల్ లీడర్ చెల్లిగా, తన ప్రియుడిని దక్కించుకోడానికి ఏమైనా చేసే ఈ పాత్రలో జీవించింది. ఇక సపొర్టింగ్ కాస్టంతా శహభాష్ అనేలా నటించారు. చాలామంది నాకు తెలియనివాళ్ళే. ఏదో ఫిల్మ్ స్కూల్ గ్యాంగులాగుంది. అందరికీ నటనలో మంచి పట్టుంది. నేపథ్యంలో కనిపించే మరో పాత్ర ముంబై.అసలు ఈ సినిమాలో ముంబయిని చిత్రీకరించిన తీరు చూసి స్లమ్డాగ్ వాళ్ళు కూడా ఆశ్చర్యపోవాలి.
సినిమాలో ఐదు నిమిషాలు కూర్చోగానే ముగింపు తెలిసే సినిమాలూ, ఏ కథా లేకున్నా కథనాన్ని లాగీ పీకే సినిమాలూ, ఇంటర్వల్ వరకు కథ ముందుకి నడవని సినిమాలు చూసి విసుగెత్తిన ప్రేక్షకులకు ఈ సినిమా తప్పక నచ్చుతుంది. అలా అని ఇదో ఫీల్ గుడ్ సినిమా మాత్రం కాదు. go and see it in a theater if u dont mind some gangster action.
విషాల్ ఈ సినిమాకి దర్శకత్వంవహించి , మాటలు రాసి, పాటలు కంపోజ్ చేశాడు.(ఎస్వీ క్రిష్ణా రెడ్డి గుర్తొస్తున్నాడా?). నాకైతే ప్రతీ దాంట్లో తనదైన మార్కు చూపించాడనిపించింది. విశాల్ కి నూటికి ఎనభై మార్కులు వేయాల్సిందే. షాహిద్ కపూర్ది డబుల్ రోల్. ఒకదాంట్లో రెగ్యులర్ మిడిల్ క్లాస్ వాడైతే మరో దాంట్లో ముంబైలో బతకనేర్చిన చోటా మోటా నేరస్తుడు. నటనలో వైవిధ్యం ఉన్నా, మరో పెద్ద నటుడైతే ఇంకా రాణించేవారనిపించింది. ఇలా ఆథర్ బ్యాక్డ్ రోల్ వచ్చినపుడు నటనలో విశ్వరూపం ప్రదర్శించాలి కాని సినిమాలో మిగిలిన అందరి యాక్టింగ్ ముందు షాహిద్ కాస్త తేలిపోతాడు. ఇక ప్రియాంక విషయానికొస్తే వావ్ అనకుండా ఉండలేం. ఎట్టకేలకు ప్రియాంకకు యాక్టింగ్ వచ్చని ఒప్పుకోవాల్సివస్తుంది. లోకల్ లీడర్ చెల్లిగా, తన ప్రియుడిని దక్కించుకోడానికి ఏమైనా చేసే ఈ పాత్రలో జీవించింది. ఇక సపొర్టింగ్ కాస్టంతా శహభాష్ అనేలా నటించారు. చాలామంది నాకు తెలియనివాళ్ళే. ఏదో ఫిల్మ్ స్కూల్ గ్యాంగులాగుంది. అందరికీ నటనలో మంచి పట్టుంది. నేపథ్యంలో కనిపించే మరో పాత్ర ముంబై.అసలు ఈ సినిమాలో ముంబయిని చిత్రీకరించిన తీరు చూసి స్లమ్డాగ్ వాళ్ళు కూడా ఆశ్చర్యపోవాలి.
సినిమాలో ఐదు నిమిషాలు కూర్చోగానే ముగింపు తెలిసే సినిమాలూ, ఏ కథా లేకున్నా కథనాన్ని లాగీ పీకే సినిమాలూ, ఇంటర్వల్ వరకు కథ ముందుకి నడవని సినిమాలు చూసి విసుగెత్తిన ప్రేక్షకులకు ఈ సినిమా తప్పక నచ్చుతుంది. అలా అని ఇదో ఫీల్ గుడ్ సినిమా మాత్రం కాదు. go and see it in a theater if u dont mind some gangster action.
Thursday, August 13, 2009
యాది - డా.సామల సదాశివ
పుస్తకాల కొట్టులో అవీ ఇవీ వెతుకుతుంటే, "ఈ పుస్తకం చదవండి సార్. బాగుంటుంది" అని సదాశివ గారు రాసిన "యాది" పుస్తకాన్నిచ్చారు. అప్పటికి సదాశివగారి పేరు నేను వినలేదు. ఈ వ్యక్తి పేరే విననపుడు ఈయన జ్ఞాపకాలు కొనాలా వద్దా అని మీమాంస చేస్తూ రెండూ పేజీలు తిరగేశాను. అంకితం పేజీలో, రచయిత మనవడికి పుస్తకాన్ని అంకితమిస్తూ "వారీ కార్తీకా! ఇగ పటు.." అన్న వాక్యం ఆకర్షిచింది. ఇంత ప్రేమగా, ఇంటిభాషలో రాసిన పలకరింపు చూసి ఫర్లేదు బానే ఉండొచ్చనుకొని కొన్నాను. ఆ నమ్మకాన్ని నూటికి నూరు పాళ్ళూ నిజం చేసిందీపుస్తకం.
డెభ్భయ్యేళ్ళ నిండు జీవితంలో రచయిత అభిరుచులగురించీ, అవి పెంపొందిచేందుకు దోహదపడిన వ్యక్తులగురించీ, విన్నవీ, కన్నవీ, మధ్య మధ్యలో ఉర్దూ, ఫారసీ కొటెషన్లతో చదువుతుంటే "అహా, కబుర్లు చెప్పడం కూడా ఒక కళే" అనిపించకమానదు. హిందుస్తానీ సంగీతం గురించైతేనేమి (రూపాయికోసం పావలా వదులుకోనన్న పండిట్ జస్రాజ్ కథా, సాక్షాత్తు రామక్రిష్ణ పరమహంస దగ్గిర కడుపు నింపుకున్న ఉస్తాదోంకే ఉస్తాద్ బాబా అల్లా-ఉద్దీంఖాన్ కథా, హిందుస్తానీ సంగీతాన్ని కఠోరగురువుల చెర విడిపించిన భాత్ఖండే, పలూస్కర్ల గురించి వివరాలు), తెలుగు సాహిత్యకారుల గురించి ఐతేనేమి ( ఆంగ్లంలో "les miserables" చదివి, అనువదించేందుకు ఫ్రెంచి నేర్చుకున్న వేలూరి శివరామ శాస్త్రి గారి కబుర్లూ, విమర్శకులతో చికాకు పడి ఫోటో పంపని విశ్వనాథ వ్యవహారమూ, మధురాంతకం రాజారాం గారితో వ్యక్తిగతానుబంధం), ఉర్దూ గురించైతేనేమి (ఉర్దూ తన అనుబంధం గురించి, రూమీ మస్నవీని, అంజద్ రుబాయీలనూ అనువదించడానికి తను చేసిన శ్రమా, కాళోజీ సోదరుల గురించి రాసిన వ్యాసాలు, సియాసత్ పత్రిక సంపాదకుల గురించి చెప్పిన కబుర్లూ) అన్నీ చదివించే వ్యాసాలే. 'ఉర్దూ' ఒక మతానికి సంబంధించిన భాషకాదనీ సార్వజనీనమని చేసిన్ చర్చ కూడా మన తరం వాళ్ళు ఆలోచించదగ్గ విషయం.
సదాశివగారి విలక్షణమైన నేపథ్యమే ఇంతటి వైవిధ్యంగల కబుర్లకు మూలమనిపిస్తుంది చదువుతుంటే. సదాశివ గారి విద్యాభ్యాసం నిజాం ఏలిన తెలంగాణాలో జరిగింది. కాబట్టి చదివింది ఉర్దూ భాషా, ఉర్దూ మాధ్యమం. ప్రాతఃస్మరణీయులైన గురువుల వద్ద అమరం, ప్రబంధాలు చదివి నేర్చిన సంస్కృతాంధ్ర భాషలు. ఇవి కాక మహారాష్ట్ర సరిహద్దులో ఉండటం వల్ల అబ్బిన మరాఠీ భాష. చిన్నతనంలో ఇలాంటి పునాది వేసుకున్నవారు బహుభాషావేత్తలు కాకుండా ఉండగలరా? ఈ బహుభాషా ప్రావీణ్యమే సదాశివగారు రెండు వారధులు నిర్మించేందుకు కారణమయింది. ఒకటి రూమీ మస్నవీకి, అంజద్ రుబాయీలకు మరియు తెలుగు పాఠకులకు.ఇంకొకటి తెలుగు సాహిత్యానికి 'సియాసత్' ఉర్దూ పాఠకులకు. పుస్తకమంతా అంతర్లీనంగా కనిపించే మరొక విషయం సదాశివ గారి సహృదయత. వారి గురువుల పట్ల, శిష్యుల పట్ల, మిత్రుల పట్ల ఆయన ఆదరాభిమానాలు, భేషజాలు లేని వ్యక్తిత్వం పాఠకులను తప్పక ఆకట్టుకుంటాయి.
ఇన్ని సుగుణాలున్న పుస్తకంలో పునరుక్తిదోషాలు మాత్రం ఎక్కువే. ఒక పత్రికలో ధారావాహికగా వచ్చినపుడు పునరుక్తి అంతగా బాధించదు. పుస్తకంగా తెచ్చినప్పుడు మాత్రం పునరుక్తులను పరిష్కరించాల్సింది. అలాగే పుస్తకం చివర్లో తన స్నేహితులను గుర్తుచేసుకుంటారు రచయిత. సంగీత సాహిత్య విషయాలతో అలరారిన ఈ పుస్తకంలో అవి అంతగా నప్పలేదు.
వేసవి సెలవుల్లో తాతగారింటికి వెళ్ళినప్పుడు ఆరుబయట పక్కలు వేసుకొని పడుకునేవాళ్ళం. పిల్లలందర్ని పెట్టుకొని తన సుదీర్ఘ జీవన జ్ఞాపకాలను కథలు కథలుగా చెబుతుండేవారు తాతగారు. ఆనాటి అనుభూతిని మళ్ళీ గుర్తు తెచ్చిందీ పుస్తకం.
(యాది : ఎస్. సదాశివ. ప్ర.2005. నవోదయ, విశాలాంధ్రలో లభ్యమవుతాయి. వెల: 100/-)
కొసమెరుపు: అంతగా నన్నాకర్షించిన "వారీ..ఇగ పటు" వాక్యం సదాశివగారిది కాదట. తిరుమల రామచంద్ర గారి నుద్దేశించి ఆంధ్ర బిళణ "కప్పగంతుల లక్ష్మణ శాస్త్రి" పలికిన పలుకులట.
(ఈ పుస్తకం తరువాత, సదాశివ గారు సంగీత శిఖరాలు- అని హిందుస్తానీ కళాకారుల మీద ప్రత్యేకించి ఒక పుస్తకాన్ని వెలువరించారు. సంగీతప్రియులకు ఆ పుస్తకమూ పఠనీయమే).
డెభ్భయ్యేళ్ళ నిండు జీవితంలో రచయిత అభిరుచులగురించీ, అవి పెంపొందిచేందుకు దోహదపడిన వ్యక్తులగురించీ, విన్నవీ, కన్నవీ, మధ్య మధ్యలో ఉర్దూ, ఫారసీ కొటెషన్లతో చదువుతుంటే "అహా, కబుర్లు చెప్పడం కూడా ఒక కళే" అనిపించకమానదు. హిందుస్తానీ సంగీతం గురించైతేనేమి (రూపాయికోసం పావలా వదులుకోనన్న పండిట్ జస్రాజ్ కథా, సాక్షాత్తు రామక్రిష్ణ పరమహంస దగ్గిర కడుపు నింపుకున్న ఉస్తాదోంకే ఉస్తాద్ బాబా అల్లా-ఉద్దీంఖాన్ కథా, హిందుస్తానీ సంగీతాన్ని కఠోరగురువుల చెర విడిపించిన భాత్ఖండే, పలూస్కర్ల గురించి వివరాలు), తెలుగు సాహిత్యకారుల గురించి ఐతేనేమి ( ఆంగ్లంలో "les miserables" చదివి, అనువదించేందుకు ఫ్రెంచి నేర్చుకున్న వేలూరి శివరామ శాస్త్రి గారి కబుర్లూ, విమర్శకులతో చికాకు పడి ఫోటో పంపని విశ్వనాథ వ్యవహారమూ, మధురాంతకం రాజారాం గారితో వ్యక్తిగతానుబంధం), ఉర్దూ గురించైతేనేమి (ఉర్దూ తన అనుబంధం గురించి, రూమీ మస్నవీని, అంజద్ రుబాయీలనూ అనువదించడానికి తను చేసిన శ్రమా, కాళోజీ సోదరుల గురించి రాసిన వ్యాసాలు, సియాసత్ పత్రిక సంపాదకుల గురించి చెప్పిన కబుర్లూ) అన్నీ చదివించే వ్యాసాలే. 'ఉర్దూ' ఒక మతానికి సంబంధించిన భాషకాదనీ సార్వజనీనమని చేసిన్ చర్చ కూడా మన తరం వాళ్ళు ఆలోచించదగ్గ విషయం.
సదాశివగారి విలక్షణమైన నేపథ్యమే ఇంతటి వైవిధ్యంగల కబుర్లకు మూలమనిపిస్తుంది చదువుతుంటే. సదాశివ గారి విద్యాభ్యాసం నిజాం ఏలిన తెలంగాణాలో జరిగింది. కాబట్టి చదివింది ఉర్దూ భాషా, ఉర్దూ మాధ్యమం. ప్రాతఃస్మరణీయులైన గురువుల వద్ద అమరం, ప్రబంధాలు చదివి నేర్చిన సంస్కృతాంధ్ర భాషలు. ఇవి కాక మహారాష్ట్ర సరిహద్దులో ఉండటం వల్ల అబ్బిన మరాఠీ భాష. చిన్నతనంలో ఇలాంటి పునాది వేసుకున్నవారు బహుభాషావేత్తలు కాకుండా ఉండగలరా? ఈ బహుభాషా ప్రావీణ్యమే సదాశివగారు రెండు వారధులు నిర్మించేందుకు కారణమయింది. ఒకటి రూమీ మస్నవీకి, అంజద్ రుబాయీలకు మరియు తెలుగు పాఠకులకు.ఇంకొకటి తెలుగు సాహిత్యానికి 'సియాసత్' ఉర్దూ పాఠకులకు. పుస్తకమంతా అంతర్లీనంగా కనిపించే మరొక విషయం సదాశివ గారి సహృదయత. వారి గురువుల పట్ల, శిష్యుల పట్ల, మిత్రుల పట్ల ఆయన ఆదరాభిమానాలు, భేషజాలు లేని వ్యక్తిత్వం పాఠకులను తప్పక ఆకట్టుకుంటాయి.
ఇన్ని సుగుణాలున్న పుస్తకంలో పునరుక్తిదోషాలు మాత్రం ఎక్కువే. ఒక పత్రికలో ధారావాహికగా వచ్చినపుడు పునరుక్తి అంతగా బాధించదు. పుస్తకంగా తెచ్చినప్పుడు మాత్రం పునరుక్తులను పరిష్కరించాల్సింది. అలాగే పుస్తకం చివర్లో తన స్నేహితులను గుర్తుచేసుకుంటారు రచయిత. సంగీత సాహిత్య విషయాలతో అలరారిన ఈ పుస్తకంలో అవి అంతగా నప్పలేదు.
వేసవి సెలవుల్లో తాతగారింటికి వెళ్ళినప్పుడు ఆరుబయట పక్కలు వేసుకొని పడుకునేవాళ్ళం. పిల్లలందర్ని పెట్టుకొని తన సుదీర్ఘ జీవన జ్ఞాపకాలను కథలు కథలుగా చెబుతుండేవారు తాతగారు. ఆనాటి అనుభూతిని మళ్ళీ గుర్తు తెచ్చిందీ పుస్తకం.
(యాది : ఎస్. సదాశివ. ప్ర.2005. నవోదయ, విశాలాంధ్రలో లభ్యమవుతాయి. వెల: 100/-)
కొసమెరుపు: అంతగా నన్నాకర్షించిన "వారీ..ఇగ పటు" వాక్యం సదాశివగారిది కాదట. తిరుమల రామచంద్ర గారి నుద్దేశించి ఆంధ్ర బిళణ "కప్పగంతుల లక్ష్మణ శాస్త్రి" పలికిన పలుకులట.
(ఈ పుస్తకం తరువాత, సదాశివ గారు సంగీత శిఖరాలు- అని హిందుస్తానీ కళాకారుల మీద ప్రత్యేకించి ఒక పుస్తకాన్ని వెలువరించారు. సంగీతప్రియులకు ఆ పుస్తకమూ పఠనీయమే).
Monday, August 10, 2009
మగధీర
వారమంతా ఎక్కడ చూసినా మగధీర ఎంత బాగుందోనని చెప్పుకోవడమే. హైప్ కాస్త ఎక్కువైనపుడు చాలా సార్లు సినిమాకి వెళ్ళి మనం నిరాశ పడిపోతాం. కానీ ఈ సినిమా నిజంగా హైప్‌కు తగ్గట్టే ఉంది. ఈపాటికి మీరు బోలెడన్ని సార్లు చదివి ఉంటారు. కాని తెలుగు తెరపై సాంకేతికంగా ఇంత మంచి చిత్రం ఒక చారిత్రక మలుపనే అనుకుంటున్నాను. సినిమలో కొన్ని సన్నివేశాలు బెన్-హర్, టెన్ కమాండ్‌మెంట్స్ ను గుర్తుకు తెచ్చేలా ఉనాయి. సో, తప్పకుండా చూడమనే చెబుతాను. థియేటర్లోనే చూడండి.
ఈ సినిమా పూర్తిగా డైరెక్టర్‌దే. ఆ సెట్లు, ఆర్టూ, స్క్రీన్ ప్లే అబ్బో..అనుకునేలా ఉన్నాయి. చాలా సన్నివేశాలు 300, హీరో (చైనీస్), సినిమా ను తలపింపజేస్తాయి. హీరోయిన్ కూడా బాగా నటించింది. చరణ్‌కు మాత్రం పూర్తి మార్కులు పడవు. ఇంకా డిక్షను ఇంప్రూవ్ చేసుకోవాలి. అరుంధతిలో సోనూ సూద్ విలనీ చూశాక, ఈ కొత్త విలన్ అట్టే నచ్చడు.
మొత్తమ్మీద ఈ సంవత్సరం మనకు రెండు మైల్‌స్తోన్ చిత్రాలు. అరుంధతి, మగధీర. సాంకేతికంగా మనమూ హాలివుడ్ లెవెల్లో తీయగలమని ఈ రెండూ చిత్రాలూ నిరూపించాయి. ఇక తదుపరి అడుగు ఒరిజినాలిటీ దిశగా వేయాలి. ఇకపై మన సృజనాత్మకతకు ఆకాశమే సరిహద్దు. అరుంధతిలో అంధురాలు ఢంకాలతో నృత్యం చేసే అద్భుత సన్నివేశం చైనీస్ సినిమా house of flying daggers నుండి స్పూర్తి పొందిందని తెలిస్తే మనసు చివుక్కుమంటుంది. అలాగే మగధీరలో కొన్ని సన్నివేశాలు.. కమాన్ గైస్.. lets be original.
ఇట్లు మీ..
ఈ సినిమా పూర్తిగా డైరెక్టర్‌దే. ఆ సెట్లు, ఆర్టూ, స్క్రీన్ ప్లే అబ్బో..అనుకునేలా ఉన్నాయి. చాలా సన్నివేశాలు 300, హీరో (చైనీస్), సినిమా ను తలపింపజేస్తాయి. హీరోయిన్ కూడా బాగా నటించింది. చరణ్‌కు మాత్రం పూర్తి మార్కులు పడవు. ఇంకా డిక్షను ఇంప్రూవ్ చేసుకోవాలి. అరుంధతిలో సోనూ సూద్ విలనీ చూశాక, ఈ కొత్త విలన్ అట్టే నచ్చడు.
మొత్తమ్మీద ఈ సంవత్సరం మనకు రెండు మైల్‌స్తోన్ చిత్రాలు. అరుంధతి, మగధీర. సాంకేతికంగా మనమూ హాలివుడ్ లెవెల్లో తీయగలమని ఈ రెండూ చిత్రాలూ నిరూపించాయి. ఇక తదుపరి అడుగు ఒరిజినాలిటీ దిశగా వేయాలి. ఇకపై మన సృజనాత్మకతకు ఆకాశమే సరిహద్దు. అరుంధతిలో అంధురాలు ఢంకాలతో నృత్యం చేసే అద్భుత సన్నివేశం చైనీస్ సినిమా house of flying daggers నుండి స్పూర్తి పొందిందని తెలిస్తే మనసు చివుక్కుమంటుంది. అలాగే మగధీరలో కొన్ని సన్నివేశాలు.. కమాన్ గైస్.. lets be original.
ఇట్లు మీ..
అలనాటి ఆనవాళ్ళు
తెలుగు సినీ పరిశ్రమకు 75ఏళ్ళు నిండిన సందర్భంగా ఇప్పటివరకు వచ్చిన మంచి సినిమాల మీద వ్యాసాలు, కబుర్లతో వెలువరించారీ పుస్తకాన్ని. దాదాపు ఐదారు వేలసినిమాల్లోంచి మంచి చిత్రాలు ఎన్నటం కత్తిమీద సామువంటిది. అందరిని మెప్పించడం జరగనిపని. కావున అలాంటి వివరాల్లోకి వెళ్ళనే వెళ్ళను. ప్రతి సినిమాకు తారాగణం, సాంకేతిక వర్గం, పాటల వివరాలు, మరీ మైల్‌స్టోన్ సినిమా ఐతే దర్శకులతో చిన్నపాటి బ్లర్బ్‌లు, అలాగే సినిమా సక్సెస్ వివరాలు బానే పొందుపరిచారు. ఈ పుస్తకానికి చదివింపగుణమూ ఉంది. కాని ఈ పుస్తకంలో సోల్ లేదు.
ఇలాంతి పుస్తకం రాయడానికి రచయితకు కనీసం మూడు అర్హతలు ఉండాలని నా అభిప్రాయం. 1) సినిమాలని ప్రేమించి, ఆరాధించాలి2) సినిమా సాంకేతికత గురించి కాస్తో కూస్తో తెలిసుండాలి3) రాసే భాషలో మంచి పట్టుండి, ఆకట్టుకొనే వచనం రాయగలగాలి..
పులగం చిన్నారయణకి మొదటి రెందున్నాయో లేవో కానీ, మూడవదైతే ఖచ్చితంగా లేదు. ఉదాహరణకు తెలుగువెలుగులు లాంటి వ్యాససమహారాన్ని, ఏదో పీ.ఎచ్.డీ ప్రాజెక్టుకు రాసినట్టు రాస్తే ఎలా ఉండేదో ఊహించుకోండి. అదే రమణ, పిలకా గణపతి లాంటి దిగ్గజాలు రాస్తే ఎలా వచ్చింది చూడండి. అదీ సంగతి.
ఈ పుస్తకం గురించి నాకో మేజర్ కంప్లైంటు. వెల. రెండు వందల డెబ్భయ్యైదు రూపాయలుట. అసలు ఈ పుస్తకానికి టార్గెట్ ఆదియెన్స్ ఎవరు? ఎన్నారైలైతే పర్వాలేదు. సగటు ఆంధ్ర జీవులైతే మాత్రం ఈ పుస్తకాన్ని కొనడానికి అన్నేసి డబ్బులు దండగ అనే చెబుతాను. కోతికొమ్మచ్చి లాంటి హాట్ కేకు పుస్తకాలు (మంచి ప్రింటు క్వాలిటీతో) నూట ఏభై రూపాయల్లో దొరుకుతుంటే ఏంటట వీరి గొప్ప. ఇంతేసి ధరలు పెట్టి మళ్ళీ ఆంధ్రలో పుస్తకాలు కొనట్లేదు కొనట్లేదు అనడం మాత్రం రచయితకు తగదు.
ఇట్లు మీ....
ఇలాంతి పుస్తకం రాయడానికి రచయితకు కనీసం మూడు అర్హతలు ఉండాలని నా అభిప్రాయం. 1) సినిమాలని ప్రేమించి, ఆరాధించాలి2) సినిమా సాంకేతికత గురించి కాస్తో కూస్తో తెలిసుండాలి3) రాసే భాషలో మంచి పట్టుండి, ఆకట్టుకొనే వచనం రాయగలగాలి..
పులగం చిన్నారయణకి మొదటి రెందున్నాయో లేవో కానీ, మూడవదైతే ఖచ్చితంగా లేదు. ఉదాహరణకు తెలుగువెలుగులు లాంటి వ్యాససమహారాన్ని, ఏదో పీ.ఎచ్.డీ ప్రాజెక్టుకు రాసినట్టు రాస్తే ఎలా ఉండేదో ఊహించుకోండి. అదే రమణ, పిలకా గణపతి లాంటి దిగ్గజాలు రాస్తే ఎలా వచ్చింది చూడండి. అదీ సంగతి.
ఈ పుస్తకం గురించి నాకో మేజర్ కంప్లైంటు. వెల. రెండు వందల డెబ్భయ్యైదు రూపాయలుట. అసలు ఈ పుస్తకానికి టార్గెట్ ఆదియెన్స్ ఎవరు? ఎన్నారైలైతే పర్వాలేదు. సగటు ఆంధ్ర జీవులైతే మాత్రం ఈ పుస్తకాన్ని కొనడానికి అన్నేసి డబ్బులు దండగ అనే చెబుతాను. కోతికొమ్మచ్చి లాంటి హాట్ కేకు పుస్తకాలు (మంచి ప్రింటు క్వాలిటీతో) నూట ఏభై రూపాయల్లో దొరుకుతుంటే ఏంటట వీరి గొప్ప. ఇంతేసి ధరలు పెట్టి మళ్ళీ ఆంధ్రలో పుస్తకాలు కొనట్లేదు కొనట్లేదు అనడం మాత్రం రచయితకు తగదు.
ఇట్లు మీ....
Tuesday, August 04, 2009
రాఖీ పండగ
రాఖీ పండగ వస్తుందంటే బోల్డన్ని జ్ఞాపకాలు ముసురుకొస్తాయి. మేమ్ముగ్గురం అబ్బాయిలమైనా నాకు అక్షరాల ఇరవయ్యైదు మంది ఫస్ట్ కజిన్స్. సో, బానే రాఖీలు వచ్చేవి పోస్టులో. ఇవి గాక, ఇరుగుపొరుగు అక్కలు చెల్లెళ్ళు కలుపుకొని అధమ పక్షం డజన్ రాఖీలు కట్టుకొనేవాణ్ణి. చిన్నప్పుడు హాస్టల్లో ఐతే ఇంకా సరదాగా ఉండేది. అందరికి ఒకటీ రెండు రాఖీలుంటే నా దగ్గిర డజను. ఇప్పుడు కజిన్స్ అందరూ పెద్దవడం, పెళ్ళిళ్ళు చేసుకొని చెల్లా చెదురవడం, కారణాలేవైతేనేం.. సంఖ్య తగ్గి పోయింది.
ఎవరు పంపినా పంపకపోయినా నాకు తప్పకుండ వచ్చేదీ, నేనూ పని గట్టుకొని ఎదురు చూసేదీ పెద్దక్క (పెద్దనాన్న కూతురు) రాఖీ. పెద్దక్క రాఖీ చాలా స్పెషలు. ఠంచను గా వస్తుంది. చివరిదాకా ఎదురుచూసేలా చేయదు. ఇవన్నీ కాక రాఖీ తో పాటు ఏదో ఒక స్పెషల్ గిఫ్ట్ మోసుకు వస్తుంది. చాలా చిన్నప్పుడు చాక్లెట్లు, కాస్త పెద్దయ్యాక గ్రీటింగ్ కార్డులు, హాస్టల్లో ఉన్నప్పుడు చాంతాడంత ఉత్తరాలు, తను కాస్త పెద్దయి ఉద్యోగం చేయగానే కొత్త చొక్కాలు... ఇలా సందర్భానుసారంగా ఏవేవో. కొన్నాళ్ళామధ్య అదృష్టం ఎక్కువై ఇద్దరం ఒకే ఊర్లో చదువుకునేవాళ్ళం. అప్పుడు చక్కగా నాన్న ఇచ్చిన డబ్బులతో అందరం ఏ మినర్వాకో, అబిడ్స్ తాజ్ కో వెళ్ళి పావ్ భాజీ, ఛోలే భటూరా తినే వాళ్ళం. ఇదిగో ఇవాళ కొరియర్ వాడు ఫోన్ చేసి, సార్ మీ పాకెట్ ఎట్లాగైనా తీసుకోవాలి రేపే రాఖీ అని ఫోన్ చేస్తే ఇవన్నీ గుర్తొచ్చాయి. వెధవ, స్వీట్ డబ్బా ఉందని ముందే సస్పెన్‌స్ తేల్చేశాడు.
ప్స్: చిన్నక్కా, ఇదంతా ఖోపంగా చదువుతున్నావని తెలుసు. ఏదో నీకు పెళ్ళయాక నువ్వూ పంపించడం మొదలెట్టావ్ కానీ, అప్పటి వరకు పంపిన రాఖీల క్రెడిట్టూ, క్రియేటివిటీ పెద్దక్కకే అని మనిద్దరికి తెలుసు. ఏమంటావ్ :)
అక్కలకు, చెల్లెళ్ళకూ, బ్లాగ్ మిత్రులకూ రక్షా బంధన దినోత్సవ శుభాకాంక్షలు.
ఇట్లు మీ....
ఎవరు పంపినా పంపకపోయినా నాకు తప్పకుండ వచ్చేదీ, నేనూ పని గట్టుకొని ఎదురు చూసేదీ పెద్దక్క (పెద్దనాన్న కూతురు) రాఖీ. పెద్దక్క రాఖీ చాలా స్పెషలు. ఠంచను గా వస్తుంది. చివరిదాకా ఎదురుచూసేలా చేయదు. ఇవన్నీ కాక రాఖీ తో పాటు ఏదో ఒక స్పెషల్ గిఫ్ట్ మోసుకు వస్తుంది. చాలా చిన్నప్పుడు చాక్లెట్లు, కాస్త పెద్దయ్యాక గ్రీటింగ్ కార్డులు, హాస్టల్లో ఉన్నప్పుడు చాంతాడంత ఉత్తరాలు, తను కాస్త పెద్దయి ఉద్యోగం చేయగానే కొత్త చొక్కాలు... ఇలా సందర్భానుసారంగా ఏవేవో. కొన్నాళ్ళామధ్య అదృష్టం ఎక్కువై ఇద్దరం ఒకే ఊర్లో చదువుకునేవాళ్ళం. అప్పుడు చక్కగా నాన్న ఇచ్చిన డబ్బులతో అందరం ఏ మినర్వాకో, అబిడ్స్ తాజ్ కో వెళ్ళి పావ్ భాజీ, ఛోలే భటూరా తినే వాళ్ళం. ఇదిగో ఇవాళ కొరియర్ వాడు ఫోన్ చేసి, సార్ మీ పాకెట్ ఎట్లాగైనా తీసుకోవాలి రేపే రాఖీ అని ఫోన్ చేస్తే ఇవన్నీ గుర్తొచ్చాయి. వెధవ, స్వీట్ డబ్బా ఉందని ముందే సస్పెన్‌స్ తేల్చేశాడు.
ప్స్: చిన్నక్కా, ఇదంతా ఖోపంగా చదువుతున్నావని తెలుసు. ఏదో నీకు పెళ్ళయాక నువ్వూ పంపించడం మొదలెట్టావ్ కానీ, అప్పటి వరకు పంపిన రాఖీల క్రెడిట్టూ, క్రియేటివిటీ పెద్దక్కకే అని మనిద్దరికి తెలుసు. ఏమంటావ్ :)
అక్కలకు, చెల్లెళ్ళకూ, బ్లాగ్ మిత్రులకూ రక్షా బంధన దినోత్సవ శుభాకాంక్షలు.
ఇట్లు మీ....
Monday, August 03, 2009
లవ్ ఆజ్ కల్
లవ్ ఆజ్ కల్
నాకసలు హిందీ సినిమా చూడాలంటే ఎక్కడలేని నీరసం వస్తుంది. హాలివుడ్ సినిమాల్లా కథనం ఉండదు, తెలుగు సినిమాల్లా కామెడీ ఉండదు. వెరసి చూడాలని ఆసక్తి ఉండదు. ఏడాది కాలంగా మిత్రులతో చూసి చూసి ఇప్పుడు అవీ అలవాటయ్యాయి. మగధీరకు టికెట్లు ఎలాగూ దొరకవని ఈ సినిమాకు వెళ్ళాం. డైరెక్టర్ ఇదివరకు జబ్ వి మెట్ తీసినతనే.
సినిమా కాస్త నిదానంగా నడుస్తుంది. పూతరేకులంత పలుచని కథాంశం. (wafer thin plot) :). బోరు కొట్టించకుండా సినిమా తీయడం కష్టమే. సినిమాలో రెండు కథలు నడుస్తుంటాయి. ఒకటి నేటి తరానికి సంబంధించిన ప్రేమాయణం. ఒకటి నిన్నటి తరానిది. సినిమాకు సైఫ్ నటనే పెద్ద బలం. గత ఏడేనిమిదేళ్ళుగా సైఫ్ నటనను మలచుకొన్న తీరు అద్భుతం. నిన్నటి తరమంటూ చూపించిన కథ చాలా బాగా తీశారు. సాంకేతికంగా నూటికి నూరు మార్కులు వేయొచ్చు. పాటలు మాత్రం నాకు ఆట్టే నచ్చలేదు. కథ వివరాల్లోకి ఎక్కువగా పోను. మీకు drama genre సినిమాలు నచ్చితే తప్పక చూడండి. థియేటర్‌లో కాకపోయినా...డీవీడీలో మాత్రం ఒకసారి చూడొచ్చు. సైఫ్ నటనకోసమైనా. అలాగే పాత తరం కథలో హీరోయిన్ కోసం ;-)ఓవరాల్, ఈ దర్శకుడినుండి ఇంకొన్ని మంచి సినిమాలు ఆశించొచ్చు. -బు
నాకసలు హిందీ సినిమా చూడాలంటే ఎక్కడలేని నీరసం వస్తుంది. హాలివుడ్ సినిమాల్లా కథనం ఉండదు, తెలుగు సినిమాల్లా కామెడీ ఉండదు. వెరసి చూడాలని ఆసక్తి ఉండదు. ఏడాది కాలంగా మిత్రులతో చూసి చూసి ఇప్పుడు అవీ అలవాటయ్యాయి. మగధీరకు టికెట్లు ఎలాగూ దొరకవని ఈ సినిమాకు వెళ్ళాం. డైరెక్టర్ ఇదివరకు జబ్ వి మెట్ తీసినతనే.
సినిమా కాస్త నిదానంగా నడుస్తుంది. పూతరేకులంత పలుచని కథాంశం. (wafer thin plot) :). బోరు కొట్టించకుండా సినిమా తీయడం కష్టమే. సినిమాలో రెండు కథలు నడుస్తుంటాయి. ఒకటి నేటి తరానికి సంబంధించిన ప్రేమాయణం. ఒకటి నిన్నటి తరానిది. సినిమాకు సైఫ్ నటనే పెద్ద బలం. గత ఏడేనిమిదేళ్ళుగా సైఫ్ నటనను మలచుకొన్న తీరు అద్భుతం. నిన్నటి తరమంటూ చూపించిన కథ చాలా బాగా తీశారు. సాంకేతికంగా నూటికి నూరు మార్కులు వేయొచ్చు. పాటలు మాత్రం నాకు ఆట్టే నచ్చలేదు. కథ వివరాల్లోకి ఎక్కువగా పోను. మీకు drama genre సినిమాలు నచ్చితే తప్పక చూడండి. థియేటర్‌లో కాకపోయినా...డీవీడీలో మాత్రం ఒకసారి చూడొచ్చు. సైఫ్ నటనకోసమైనా. అలాగే పాత తరం కథలో హీరోయిన్ కోసం ;-)ఓవరాల్, ఈ దర్శకుడినుండి ఇంకొన్ని మంచి సినిమాలు ఆశించొచ్చు. -బు
Subscribe to:
Posts (Atom)